Książkę tą dostałem w prezencie z uwagi na moje niecodzienne zainteresowanie rękodziełem. Zawarte są w niej opisy dwunastu ludzi żyjących w Krakowie i dotąd wykonujących zapomniane już zawody. Kto dziś korzysta z usług rymarza, bednarza czy lutnika? Ilu z nas w ogóle potrafi określić czym się zajmują? Podejrzewam, że niewielu. A ci ludzie nadal jeszcze żyją wśród nas robiąc to, czym zarabiali na chleb przez całe swe życie. Pozostali wierni samym sobie, mimo że świat zepchnął ich na margines.
"Ostatni Mohikanie" nie jest pozycją wysokich lotów jeżeli oceniać ją pod względem literackości - sądzę jednak, że o jej wartości stanowi autentyczność i forma w jakiej tytułowi Mohikanie zostali ukazani: melancholijna, prosta, mimo to dość przyjazna, tak jak i jej bohaterowie.
Książka liczy sobie sto czterdzieści stron. Każdej osobie poświęcone jest dziesięć stron, z czego strona tekstu, strona tłumaczenia w języku angielskim, strona tłumaczenia w języku francuskim, a reszta to fotografie. Można więc stwierdzić, że mamy tu do czynienia z albumem - ja bym jej tak jednak nie nazwał.
Polecam tym, których choć trochę interesuje temat podjęty przez autora, reszcie niekoniecznie.

Książkę tą dostałem w prezencie z uwagi na moje niecodzienne zainteresowanie rękodziełem. Zawarte są w niej opisy dwunastu ludzi żyjących w Krakowie i dotąd wykonujących zapomniane już zawody. Kto dziś korzysta z usług rymarza, bednarza czy lutnika? Ilu z nas w ogóle potrafi określić czym się zajmują? Podejrzewam, że niewielu. A ci ludzie nadal jeszcze żyją wśród nas robiąc...