Nasza wiara. Wiara rodzima, etniczna ­ czymże jest? Dlaczego jest w nas tak silne poczucie związku z naszymi słowiańskimi korzeniami? Przez cały okres istnienia naszej państwowo­ści, czy tego chcą czy nie teoretycy chrześcijańskiej historii, byliśmy i jesteśmy nadal przesyceni, tradycyjnymi systemami wierzeń. Stykamy się z nimi na co dzień, poprzez naszą obyczajowość i fascynację tym co rodzime. Mnożyć można przykłady owych tradycji mających swe korzenie wrosłe w tą ziemię i w serca tego ludu tak głęboko, że nie sposób dziś je usunąć. Wystarczy uświadomić sobie, że tradycje owe choć pozornie katolickie, tkwią głęboko w słowiańskich obrzędach oraz mitologii. Etnologia uświadamia nas w tej kwestii nieustannie. Dlatego mimo chrześcijańskiej otoczki, śmiem twierdzić, że byliśmy, a w sumie to jesteśmy nadal narodem bardzo „pogańskim”, związanym nieświadomie z religią etniczną. Jesteśmy nacją o bardzo tradycjonalistycznym charakterze. Można to zaobserwować w naszym przywiązaniu do świąt, tak bardzo przecież spójnych z naszym słowiańskim kalendarzem. My, wyznawcy słowiańskiej religii, przywracamy wła­ściwe znaczenie tych świąt, ich magicznego i świętego oblicza. Ta rodzima część naszego istnienia biegnie poprzez nasze dzieje dwutorowo. Pierwszy tor to ten wyżej wymieniony, nie­świadomy, gdzie praktyki religijne pogańskiej wiary wplecione zostały w nowy system wartości. Drugim torem toczy walka o przywrócenie prawdy i uświadomienie znaczenia obchodzonych świąt oraz odprawianych, związanych z nimi obrzędów. Ta droga rozpoczęła się w renesansie gdy pragnienie poznania prawdy i szacunku dla własnych tradycji pchnęło ludzi wykształconych do poszukiwania odpowiedzi na pytanie: skąd się wywodzimy i jaka jest na prawdę nasza tożsamość?