Doskonałe komendium wiedzy na temat liberalnego katolicyzmu. Każdy rozdział opiera się na nauczaniu Magisterium Kościoła, które Arcybiskup Lefebvre kontruje z nauczaniem modernistów, które niestety odnisło duży sukces w Kościele w latach 60 XX wieku. Arcybiskup podaje jednak przepis na odrutkę wobec zarazy herezji. Jest to wierne trzymanie się odwiecznego Magisterium Kościoła i studiowanie filozofii tomistycznej.

Doskonałe komendium wiedzy na temat liberalnego katolicyzmu. Każdy rozdział opiera się na nauczaniu Magisterium Kościoła, które Arcybiskup Lefebvre kontruje z nauczaniem modernistów, które niestety odnisło duży sukces w Kościele w latach 60 XX wieku. Arcybiskup podaje jednak przepis na odrutkę wobec zarazy herezji. Jest to wierne trzymanie się odwiecznego Magisterium...

Absolutnie każdy katolik powinien przeczytać tę pozycję (pierwsza edycja w roku 1988) aby zrozumieć podłoże obecnego kryzysu w Kościele, którego główną przyczyną, są, w opinii Autora, liberalni katolicy.
Pierwsze rozdziały to wprowadzenie w pojęcia i - mimo, że nie czyta się bardzo łatwo - koniecznie należy przez nie przebrnąć. Wówczas już dalsza część, niezwykle intrygująca i mocno czytelnika wciągająca, stanie się zupełnie jasna, a przedstawione w niej stanowisko Arcybiskupa - oczywiste.
Czytając opinię zamieszczoną pod nikiem "Przemysław Zyra" mogę tylko się pod nią w zupełności podpisać. Wstrząs i smutek towarzyszyły lekturze i pozostały już ze mną.
Cytat:
Rozdział XXXIV (ostatni)
Odbudować katolickie społeczeństwo.
"Liberalizmie, to przez ciebie umieram" - zdaje się mówić dzisiejszy Kościół leżący na łożu śmierci. Może też powtórzyć za Jezusem słowa, jakie wypowiedział On do tych, którzy przyszli Go pojmać: "ta jest godzina wasza i moc ciemności" (Łk 22,53). Oto Kościół znajduje się w Gestemani, ale nie może umrzeć. Sprawia wrażenie miasta zajętego przez wroga, jednak opó przeciw liberalnej sekcie organizuje się i wzmacnia.
Widzieliśmy, jak ta sekta powstała z protestanckiej rewolty XVI wieku by później stać się zarzewiem rewolucji. W walce przeciw liberalizmowi, jaką papieże prowadzili bez wytchnienia przez sto pięćdziesiąt lat, potępili zarówno jego zasady, jak i konkretne zastosowania. Mimo to sekta nadal podążała swoją drogą. Widzieliśmy, jak przenikała do wnętrza Kościoła pod płaszczykiem "dopuszczalnego" liberalizmu, w idei pogodzenia Chrystusa z rewolucją. Następnie z zaskoczeniem poznaliśmy spisek spisek zmierzający do przejęcia hierarchii katolickiej przez sektę liberalną. Patrzyliśmy, jak kroczy naprzód, obejmując coraz wyższe stanowiska, a wreszcie oglądaliśmy jej triumf na II Soborze Watykańskim. Mieliśmy papieży liberałów... Pierwszy liberalny papież, który kpił sobie z "proroków nieszczęścia" zwołał pierwszy w historii Kościoła liberalny sobór. Brama owczarni została otwarta, wilki wdarły się do środka i zmasakrowały owce. Wtedy nadszedł drugi liberalny papież, papież o podwójnym obliczu, papież humanistyczny. Zburzył ołtarz, obalił Najświętszą Ofiarę, sprofanował miejsce święte. Po nim pojawił się trzeci liberalny papież, papież praw człowieka, papież ekumeniczny, papież połączonych religii. W obliczu tych piętrzących się ruin obmył ręce i zakrył sobie twarz, aby nie widzieć krwawiących ran Córy Syjońskiej, śmiertelnych ran Oblubienicy Jezusa Chrystusa.
***
Co do mnie, nigdy się nie poddam. Nie będę stał z założonymi rękami przy łożu mojej umierającej Matki, którą jest Kościół święty. Nie podzielam naiwnego optymizmu kaznodziejów, którzy starają się nas uspokajać i mówią: "Żyjemy we wspaniałej epoce. Sobór, to niezwykła odnowa. Niech żyje ta epoka kulturowego przewrotu! Nasze społeczeństwo jest naznaczone przez pluralizm religijny i wolne współzawodnictwo idei. Oczywiście, ten historyczny "postęp" okupiony jest pewnymi "stratami" - zanikiem praktyk religijnych, podważaniem wszelkich autorytetów, sprowadzaniem chrześcijan z powrotem do mniejszości. Ale zobaczmy, jakie są korzyści. Chrześcijanie są zaczynem włożonym w ciasto, są duszą tego powstającego pluralistycznego społeczeństwa żywotnie chrześcijańskiego, są motorem ideałów tego świata, który jest dopiero w fazie budowania - bardziej braterskiego, bardziej pokojowego, bardziej wolnego".
Nie umiem wyjaśnić sobie tego zaślepienia inaczej niż jako wypełnienie proroctwa św. Pawła dotyczącego apostatów w czasach ostatecznych. Jak mówi Apostoł - "podda ich Bóg działaniu błędu; aby uwierzyli kłamstwu" (2 Tes 2, 11). Jaka może być straszniejsza kara niż zdezorientowana, zagubiona hierarchia? Jeśli wierzyć siostrze Łucji, właśnie to zapowiedziała Matka Boża w trzeciej tajemnicy fatimskiej - Kościół i jego hierarchia zostaną poddane "diabelskiej dezorientacji". Kryzys ten - mówi dalej sistra Łucja - będzie odpowiadał temu, co czytamy w Apokalipsie o walce Niewiasty ze smokiem. Najświętsza Panna zapewnia nas jednak, że na końcu tej walki "jej Niepokalane Serce zatriumfuje".
Rozumiecie więc, że mimo wszystko nie jestem pesymistą. Najświętsza Panna zwycięży, zatriumfuje nad wielką apostazją, która jest owocem liberalizmu. To jeszcze jeden powód, aby nie siedzieć z założonymi rękami. Teraz musimy bardziej niż kiedykolwiek walczyć o społeczne panowanie naszego Pana, Jezusa Chrystusa. W tej walce nie jesteśmy osamotnieni - stoją za nami wszyscy papież do Piusa XII włącznie. Oni wszyscy walczyli z liberalizmem, aby uwolnić od niego Kościół. Bóg nie dał im zwycięstwa, ale to jeszcze nie powód, by składać broń. Musimy wytrwać. Musimy budować, podczas gdy inni burzą. Trzeba odbudować zniszczone fortece, zrekonstruować bastiony wiary. Najpierw Najświętszą Ofiarę Mszy wszech czasów, bo ona rodzi nowych świętych; następnie nasze kaplice, które są dla nas prawdziwymi parafiami, nasze klasztory, nasze wielodzietne rodziny, nasze katolickie szkoły, nasze przedsiębiorstwa wierne w działaniu nauce społecznej Kościoła, naszych polityków, gotowych uprawiać politykę naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Musimy odtworzyć całą tkankę chrześcijańskiego życia społecznego, chrześcijańskie zwyczaje, chrześcijańskie odruchy, na taką skalę i na tak długi czas, jak tego zechce Bóg. Jedyne, co wiem na pewno i czego uczy nas wiara, to przekonanie, że nasz Pan Jezus Chrystus musi królować tu na ziemi i to już teraz, a nie tylko kiedyś, na końcu czasów, jak chcieliby tego liberałowie.
Podczas, gdy oni burzą, my czerpiemy radość z odbudowywania. Mamy nawet większy powód do radości - pokolenia młodych kapłanów z gorliwością uczestniczą w tym dziele odbudowy Kościoła dla zbawienia dusz.

Ojcze nasz.... Przyjdź królestwo Twoje!
Niech żyje Chrystus Król!
Duchu Święty, napełnij serca Twoich wiernych!
O Maryjo, bądź nam Królową, do Ciebie chcemy należeć!

Absolutnie każdy katolik powinien przeczytać tę pozycję (pierwsza edycja w roku 1988) aby zrozumieć podłoże obecnego kryzysu w Kościele, którego główną przyczyną, są, w opinii Autora, liberalni katolicy.
Pierwsze rozdziały to wprowadzenie w pojęcia i - mimo, że nie czyta się bardzo łatwo - koniecznie należy przez nie przebrnąć. Wówczas już dalsza część, niezwykle...

Abp Marceli Lefebvre w swojej pracy podejmuje kwestię Soboru Watykańskiego II z 1962 roku, obradującego pod przewodnictwem papieży Jana XXIII i Pawła VI. Autor podejmuje polemikę ze zmianami jakie zostały wówczas wprowadzone do Kościoła, z "poluzowaniem" tradycji, wyjściem Kościoła na przeciw światowym trendom indywidualizmu, wolności jednostki. Autor opisuje kwestie takie jak detronizacja Chrystusa, rozdzielność państwa i Kościoła, spisku masonerii, wolności jednostek, równości wszystkich religii. Na prawdę nie sposób się nie zgodzić z Lefebvrem w poglądzie, że droga jaką wówczas poszedł Kościół nie okazuje się dzisiaj najlepszą. Polecam choć miejscami czyta się ciężko.

Abp Marceli Lefebvre w swojej pracy podejmuje kwestię Soboru Watykańskiego II z 1962 roku, obradującego pod przewodnictwem papieży Jana XXIII i Pawła VI. Autor podejmuje polemikę ze zmianami jakie zostały wówczas wprowadzone do Kościoła, z "poluzowaniem" tradycji, wyjściem Kościoła na przeciw światowym trendom indywidualizmu, wolności jednostki. Autor opisuje kwestie takie...

Dużo nowego. Przystępując do lektury nie spodziewałem się tego, co przeczytałem. Bo wiedząc co nieco o arcybiskupie i jego poglądach spodziewałem się obrony Nadzwyczajnej Formy Rytu Rzymskiego. Tymczasem dowiedziałem się, że Novus Ordo Missae powstała po Soborze Watykańskim II i jest w zasadzie owocem przyjętych postanowień.

Cała książka przesiąknięta jest cytatami - głównie z papieży: Leona XIII, Piusa IX, Piusa X, Piusa XI i Piusa XII. Jak wskazuje autor, przytocza te teksty by wykazać, że przedstawia zdanie Kościoła a nie własne przekonania.

Same wydarzenia, które przedstawione są w książce zaskakują przez brak ich upowszechnienia. Tradycyjny czytelnik z pewnością inaczej będzie postrzegać zachodzące w Kościele przemiany (także w kontekście papieża Franciszka),a także kwestie rozdziału Kościoła i państwa, wolności religijnej itp. Duża część faktów była zaskakująca i zmuszała do zweryfikowania ich prawdziwości.

Efektem lektury jest u mnie smutek wynikajacy z tego, że cała treść potwierdza postawione w tytule stwierdzenie. Wierząc jednak w trwałość Kościoła traktuję książkę jako cenną wskazówkę, która może odwrócić to, co złe i otworzyć oczy na prawdę. Efektem z pewnością będzie dla mnie zmiana postrzegania wielu spraw i zmiana pewnych zachowań na tyle, by przeciwstawić się tytułowemu zdetronizowaniu we własnym życiu.

Gdy pisałem tę opinię kilka razy komputer albo strona szwankowały... Taki przypadek.

Dużo nowego. Przystępując do lektury nie spodziewałem się tego, co przeczytałem. Bo wiedząc co nieco o arcybiskupie i jego poglądach spodziewałem się obrony Nadzwyczajnej Formy Rytu Rzymskiego. Tymczasem dowiedziałem się, że Novus Ordo Missae powstała po Soborze Watykańskim II i jest w zasadzie owocem przyjętych postanowień.

Cała książka przesiąknięta jest cytatami -...