Mieszane uczucia mam. Początek zapowiadał się rewelacyjnie. I do połowy mogę z czystym swoim sumieniem stwierdzić, że bardzo mi się podobało. Piątka rodzeństwa i ich burzliwe losy - choć wydawałoby się, że czas płynie wolno i nic nadzwyczajnego się nie dzieje, to jednak natłok emocji jest powalający. Autorka poruszyła mnóstwo problemów psychologicznych, głównie związanych z szeroko pojętą rolą kobiety. Z bezwzględnością ukazała myśli, których sami czasami się boimy.
Jednak im dalej, tym akcja koncentruje się prawie wyłącznie na dwóch siostrach - Emilii i Sofii. Uciekła gdzieś postać Maxa - właściwie została całkowicie spłycona i nie dowiemy się, jak te kilkanaście lat po śmierci Karin, wyglądały z jego perspektywy. Edwin, Arvid pojawiają się co jakiś czas ale bardzo powierzchownie. Główna uwaga skierowana jest na dwie siostry. Momentami do pasji doprowadzała mnie ich postawa - chciałoby się nimi potrząsnąć i wyrwać z tej melancholii. Jak dla mnie za dużo Emilii i Sofii, za mało innego rodzeństwa.

Mieszane uczucia mam. Początek zapowiadał się rewelacyjnie. I do połowy mogę z czystym swoim sumieniem stwierdzić, że bardzo mi się podobało. Piątka rodzeństwa i ich burzliwe losy - choć wydawałoby się, że czas płynie wolno i nic nadzwyczajnego się nie dzieje, to jednak natłok emocji jest powalający. Autorka poruszyła mnóstwo problemów psychologicznych, głównie związanych z...