Hanns Heinz Ewers (1871 – 1943) — kon­tro­wer­syjny i nie­zwy­kle poczytny przed wojną nie­miecki pisarz. Autor powie­ści, opo­wia­dań, repor­taży podróż­ni­czych. Zasły­nął jako kon­ty­nu­ator tra­dy­cji lite­rac­kich E.A. Poe i jeden z pre­kur­so­rów współ­cze­snego hor­roru. Do jego wpływu przy­zna­wał się H.P. Love­craft, a w Pol­sce Sta­ni­sław Przy­by­szew­ski, jego przy­ja­ciel, popu­la­ry­za­tor i tłumacz.

Mimo iż dzieło zali­czone zostało do gatunku prozy nie­sa­mo­wi­tej, owa nie­sa­mo­wi­tość, co pod­kre­ślał sam pisarz, daje się zawsze wytłu­ma­czyć w spo­sób natu­ralny. Fascy­no­wała go mroczna strona ludz­kiej psy­che i roz­ma­ite pato­lo­gie z niej pły­nące. Stąd w jego twór­czo­ści poja­wiają się tematy i obrazy bar­dzo śmiałe jak na swoje czasy. Per­wer­syjna sek­su­al­ność, prze­moc i sza­leń­stwo odma­lo­wane są chłod­nym okiem nie­tz­sche­ań­skiego amo­ra­li­sty, a pre­zen­to­wane histo­rie są pre­tek­stem do uka­za­nia ludz­kiego zwie­rzę­cia ukry­tego pod maską spo­łecz­nych konwenansów.

Nazwi­sko Ewersa okryte jest nie­sławą w związku z jego zaan­ga­żo­wa­niem w naro­dowy socja­lizm. Na zle­ce­nie samego Führera napi­sał nawet hagio­gra­fię SA-manna Hor­sta Wessela zaty­tu­ło­waną Einer von vie­len. Mimo to, na sku­tek kon­flik­tów par­tyj­nych, jego twór­czość została w 1934 r. zaka­zana. Pisarz umarł w nędzy, a jego flirt z NSDAP pło­żył się cie­niem na powo­jen­nej recep­cji jego twórczości.

Pre­zen­to­wana powieść jest pierw­szym pol­skim współ­cze­snym wydaniem.

Alraune jest naj­słyn­niej­szą pozy­cją w dorobku Ewersa. Wraz z Uczniem czar­no­księ­skim i Wam­pi­rem układa się w cykl połą­czony osobą Franka Brauna, sta­no­wią­cego porte-parole samego autora.

Powieść prze­twa­rza temat sztucz­nego czło­wieka znany z histo­rii o mon­strum Fran­ken­ste­ina, dodat­kowo jed­nak za tło filo­zo­ficzne służy modna wów­czas euge­nika. Tytu­łowa Alraune to kobieta powstała w wyniku eks­pe­ry­mentu sztucz­nego zapłod­nie­nia pro­sty­tutki nasie­niem ska­za­nego mor­dercy. Alraune brak jakie­go­kol­wiek krę­go­słupa moral­nego, w związku z czym dopusz­cza się ohyd­nych czy­nów, by na koniec szu­kać zemsty na swoim twórcy.