Czytając opis z okładki czułam, że będzie to dobra, aczkolwiek trudna książka. Czytałam wiele książek o ciężkej chorobie, ale gdy taki los dotyka dziecka, nie można mówić o „oklepaniu” tematu, zawsze jest bunt, retoryczne, puste pytania. Na początku nie spodziewałam się, że będzie tak i w tym przypadku. Poznajemy historię Eleny, opowiedzianą przez jej ojca(w 90%) i matkę(w dopiskach). Elena choruje na glejaka pnia mózgu, rzadki i praktycznie nieuleczalny nowotwór, ma przed sobą według lekarzy, najwyżej siedem miesięcy życia. Sześcioletnia dziewczynka, która nie rozumie dlaczego jest nieskończoną ilość razy kluta, badana, dlaczego szpital powoli staje się jej domem. Jej rodzice podejmują walkę, wtedy jeszcze o życie Eleny, ale chociaż wola walki nie słabnie, zmienią się priorytety, chociaż nadzieja, tak jak wiara i miłość będą trwały, i tak jak u św. Pawła, największa będzie miłość, miłość która będzie constansem, miłość, która nigdy nie ustanie. To naprawdę niezwykła historia walki całej rodziny, przyspieszony kurs dojrzewania. Szkoła życia,, najpiękniejsze ucieleśnienie, chociaż wymuszone owego carpe diem. Bo co pozostało tym rodzicom? Chwytać każdą chwilę, każdy dzień, każdy uśmiech dziecka, którego życie wyobrażali sobie zupełnie inaczej, marzyli o jakiejś karierze, weselu, wnukach. Nie udało się i drogo zapłacili za tą lekcję życia. Osobiście, nie wyobrażam sobie tak wysokiej ceny.

Zapytacie co takiego wyjątkowego jest w tej książce? Nie wiem, przez dużą część książki, dałabym sobie głowę uciąć i oko wykłuć, że nie uronię łezki, że będzie mi smutno, ale nie ma szans na porządne katharsis. Bo to nie jest literatura wyższych lotów, nie będzie tu metafor, homeryckich zdań i porównań, barokowego bogactwa. Nie pisał tego zawodowy pisarz, tylko w większości Ojciec, który ma do przekazania miłość, chce opowiedzieć o ostatnich dniach, tygodniach, miesiącach swojej córeczki. Córeczki, którą tulił jako niemowlę w ramionach, marzył o tańcu z nią na jej weselu, ale nie przewidział, że po sześciu latach będzie tulił urnę, nie mógł jej ochronić, nie mógł zapobiec, więc chce uświadomić Nam, jak ważny jest każdy dzień, jak cenne jest każde słowo, które wypowiada w naszą stronę osoba, którą kochamy, jak bezcennym widokiem jest klatka piersiowa unosząca się w rytm wdechu. Coś co zwykle jest oczywiste, dwa dni później może być widokiem na miarę złota.

Książka to nie tylko sam tekst, jest on ilustrowany zdjęciami Eleny i jej rodziny, z fotografii spogląda na nas piękna, naprawdę śliczna dziewczynka, która ze zdjęcia na zdjęcie gaśnie, jarzmo choroby jest coraz cięższe. Serce się kraja. Osobiście nie chcę mieć dzieci, ale ta książka zrobiła na mnie tak ogromne wrażenie, wzbudziła taką masę uczuć, że jest to wręcz nie do wypowiedzenia.
Według mnie mimo, swego ładunku emocjonalnego, a może właśnie dlatego, książka koniecznie do przeczytania, jestem pewna, że bez względu na płeć czytacza zrobi wrażenie!!

Według mnie żadna skala, dobrze nie odda tych emocji jakie przeżyłam czytając. Dowód na to, że o sprawach ważnych nie trzeba pisać bełkotliwym, fachowym językiem.

Czytając opis z okładki czułam, że będzie to dobra, aczkolwiek trudna książka. Czytałam wiele książek o ciężkej chorobie, ale gdy taki los dotyka dziecka, nie można mówić o „oklepaniu” tematu, zawsze jest bunt, retoryczne, puste pytania. Na początku nie spodziewałam się, że będzie tak i w tym przypadku. Poznajemy historię Eleny, opowiedzianą przez jej ojca(w 90%) i...