Federico Garcia Lorca urodził się 5 czerwca 1898 roku, zginął 19 sierpnia 1936 roku. Był poetą, dramaturgiem, malarzem – jedną z najsłynniejszych postaci światowej poezji XX wieku. Przedstawiciel nadrealistów i tzw. Pokolenia 27 - grupy młodych poetów, którzy obrali za mistrza poetę baroku Gongorę, w 300-lecie jego śmierci. Garcia Lorca zginął na początku hiszpańskiej wojny domowej, prawdopodobnie nie ze względu na nacjonalistyczne poglądy, a przez to, że jako zdeklarowany homoseksualista utrzymywał intymne stosunki z bratem jednego ze swoich oprawców.

Wyborem wierszy z tego tomu i uzupełnieniem o kilka innych raczył nas Marek Rymkiewicz, książkę tłumacz opatrzył również kalendarium życia poety - to taki ukłon w stronę wielbicieli Lorki jak mniemam.

Garcię Lorkę trzeba kochać. Nie jest to poezja łatwa, a zaryzykowałabym nawet stwierdzenie - ani przyjemna. Lorca to przedstawiciel nadrealizmu, znajomy Daliego i Bunuela. Czerpał jednak z tradycji arabskich i cygańskich. Jego poezja naładowana jest różnorodnymi porównaniami, metaforami, odniesieniami dla nas egzotycznymi, przez co trudno się ją czyta. I dlatego trzeba dać sobie chwilę i potem koniecznie, ale to koniecznie, trzeba sięgnąć po nią po raz kolejny.

Znaczna część tomiku to wiersze z Romancera cygańskiego wydanego w 1928 roku – najważniejszego, zdaje się, dzieła Lorki. Tematyka miłości, śmierci, honoru zakotwiczona jest tu w andaluzyjskiej tradycji i folklorze, i przybiera formę znanej dobrze w Hiszpanii romancy. A nad poematami unosi się, niczym widmo, niewypowiedziany początkowo strach o przyszłość, która stoi tuż za rogiem i która, co przeczuwa poeta, przybierze postać rzezi.

Trudno jest kogoś przekonać do takiej poezji, trudno kogoś od takiej poezji odwodzić. Odbiór poezji jest bardzo osobistą sprawą, to materia, którą trudno ubrać w jakieś sensowne słowa. Owszem, można próbować rozbierać wiersze na drobne, sprawdzać rymy, rytmy, szukać sensu itd., ale czy to na pewno jest konieczne? W końcu poezja oddziałuje na taką część w nas, do której nie zawsze warto wpuszczać słowa i od razu uruchamiać całą maszynerię myślenia, analizowania i interpretowania. Może to i ważne, może i potrzebne, dla mnie jednak Lorca to księżyc, to krew, to pośpiech, to wiatr, to piach, to śmierć.

Federico Garcia Lorca urodził się 5 czerwca 1898 roku, zginął 19 sierpnia 1936 roku. Był poetą, dramaturgiem, malarzem – jedną z najsłynniejszych postaci światowej poezji XX wieku. Przedstawiciel nadrealistów i tzw. Pokolenia 27 - grupy młodych poetów, którzy obrali za mistrza poetę baroku Gongorę, w 300-lecie jego śmierci. Garcia Lorca zginął na początku hiszpańskiej...