To nie jest książka dla ludzi, którzy nie cenią i nie rozumieją przyrody, nie potrzebują w swym życiu mistycyzmu, którzy uwielbiają umacniać się na raz na zawsze zbudowanych fundamentach swoich przekonań, którzy nie poszukują, nie pytają i nie błądzą, którzy w ciągu „inteligentnych baranów w paradnej rewii umysłowej” podążają prosto przed siebie, za stadem, bez ociupinki refleksji, bez kapki anarchii w duszy, bez potrzeby gwałtownego zmącenia napuszonej i pozbawionej wszelkiej treści ciszy u tych, którzy znajdują się w niczym nieuzasadnionym stanie sytości i samozadowolenia.

To jest książka dla pozytywnych, ale niepozbawionych melancholii wariatów; dla ludzi szalonych, otwartych na nowe koncepcje, ale i dla samotników, którzy w zupełnym odcięciu od świata lubią pobyć z samymi sobą i wracać do życia pełniejszymi, głębszymi, bogatszymi. Dla tych, którzy uważają, że trzeba żyć, a nie wegetować. Dla tych, którym w mieście żyje się jak na płocie. Dla tych, którzy rozumieją, że wszelka mądrość istnieje de facto w naszym ludzkim poznaniu.
Wreszcie dla tych, którzy rozumieją, jakie miejsce w szeregu znajduje człowiek i dla których jedyna akceptowalna wizja antropocentryzmu to ta, w której człowiek jest sensem całej przyrody, bo jest jej najdoskonalszym, ostatecznym dziełem ale nie dziełem, które umiejscawia się ponad wszystkim i jednocześnie stoi w centrum wszelkich działań i zagadnień, ale dziełem poprzez które przyroda rozeznaje samą siebie. Człowiek jest bowiem czy raczej potrafi być naprawdę wielki i potężny, przy całym jego „zasraństwie biologicznym”. „Bo lada choroba, lada bakcyl, wirus i człowiek okazuje się bezradnym kretynem. I to jest ten dziw życia: człowiek to zero rozpięte na nieskończonym rusztowaniu”.

To podróż w głąb człowieka i w głąb biologii. Krótka, nazbyt krótka; mało rozbudowana i niestety bardzo chaotyczna, ale tyle w niej werwy, tyle wigoru i żywotności, tyle światła, że nie sposób się nią nie zachwycić.

Uczciwie dodam jednak, że autorowi nie stało warsztatu, choć mimo to stylowo ta książka kupiła mnie już na pierwszej stronie. Jest w pisaniu Dymela coś kanciastego, niezgrabnego, niemalże dziecinnego, ale przez to całość jest niesłychanie autentyczna, nieprzekombinowana i swojska.

To nie jest książka dla ludzi, którzy nie cenią i nie rozumieją przyrody, nie potrzebują w swym życiu mistycyzmu, którzy uwielbiają umacniać się na raz na zawsze zbudowanych fundamentach swoich przekonań, którzy nie poszukują, nie pytają i nie błądzą, którzy w ciągu „inteligentnych baranów w paradnej rewii umysłowej” podążają prosto przed siebie, za stadem, bez ociupinki...