http://superbook.blog.pl/2016/03/07/204-neil-gaiman-kelley-jones-charles-vess-coleen-doran-malcolm-jones-iii-kraina-snow/

W trzecim tomie "Sandmana" na chwilę porzucamy główny wątek i zatapiamy się w zbiór kilku innych opowieści które są równie dobre jak ta wątek przewodni. Ukazują też Pana Snów z nieco innej perspektywy. Z tej fizycznej jego kocia wersja jest równie mroczna co standardowa, a fryzura z epoki elżbietańskiej wcale nie odejmuje mu powagi. Morfeusz okazuje się też być dżentelmenem i mecenasem sztuki. Pojawia się też jego starsza siostra i choć kojarząca się ludziom o wiele gorzej niż sen- jest znacznie mniej mroczna i bardziej ludzka.

"Kaliope"- dziś mało kto pamięta o muzach. Istotach które dawały artystom natchnienie do tworzenia epokowych dzieł. Jednak ci artyści nie zawsze traktowali je jak należy. Na szczęście wśród istot nadprzyrodzonych istnieją pewne konotacje które gwarantują im drogę ucieczki w razie niebezpieczeństwa. Sandman w roli obrońcy niewiasty sprawdza się całkiem dobrze. Choć jego metody nie można nazwać rycerskimi. Autor w końcu pokazał jaką potęga dysponuje Nieskończony i co naprawdę mogło spotkać młodego Burgessa po uwolnieniu się z niewoli. Niewola. Tutaj to słowo kluczowe.

"Sen Tysiąca Kotów"- obecnie kotki to urocze i śmieszne stworzonka które dominują internet. Wielkie, urocze oczęta, puchate łapki i piskliwe miauknięcia. Słowem- miód z toną cukru. Mało kto pamięta, że owe oczka to oczy widzące w głębokim mroku zdolne wypatrzyć najmniejszą ofiarę. Puchate łapki skrywają zaś pazury które miłe nie są. A miauknięcie ? Słyszał ktoś tłukące się po nocach koty i nie skojarzył tych odgłosów z dźwiękami z piekieł ? I tutaj właśnie Gaiman podkreśla drapieżny aspekt kotów. Bardzo przewrotna i niepokojąca historia. Kotki z filmiku już nie będą takie słodkie po jej przeczytaniu.

"Sen Nocy Letniej"- Szekspira przedstawiać nie trzeba. Twórca teatru "The Globe", ulubieniec królowej Elżbiety i moim zdaniem najwybitniejszy dramaturg w dziejach. Nic dziwnego, że inspiruje on wielu literatów. Tutaj twórca "Makbeta" ma okazje napisać sztukę dla samego Morfeusza. I właściwie nie wiadomo co jest snem, a co jawą. I jak mówił Puk : " Jeśli was nasze obraziły cienie, Pomyślcie tylko ( łaskawe przypuszczenie), Że was sen zmorzył, że wszystko, co było, Tylko uśpionym we śnie się marzyło"...

"Fasada" - w uniwersum DC istnieje ktoś taki jak Metamorpho. Niezbyt jest on niestety piękny. Ale jak się kumpluje z Supermanem i ma się niezłe moce to sprawa drugorzędna. Gorzej, gdy jest się kobietą. Kobietą dynamiczną, piękną i brawurową. I nagle za sprawą starożytnego bóstwa staje się kimś zdolnym zmienić się we wszystko prócz swojej swojej dawnej wersji. Tutaj botoks i makijaż nie pomagają. Jedyne co można to ukrywać się za maską stworzoną przez siebie. I czekać na śmierć. Ale jak umrzeć, gdy struktura z której się składa jest się nie starzeje ? Bo jak ma się zestarzeć dowolny metal, gaz czy ciecz ? Ale Śmierć może przyjść w najmniej oczekiwanym momencie.

To co robią tu rysownicy jest niesamowite. Koty w których oczach widać ludzką świadomość, ale też iskrę drapieżnika. Barwny orszak Oberona i Tytanii. Mrok duszy niespełnionego pisarza i jego popadanie w obłęd w konfrontacji z Oneirosem. Wewnętrzny ból Rainie obciążoną klątwą egipskiego bóstwa.

Podsumowanie: Pan Snów nie gra tu tak istotnej roli jak w pozostałych tomach. Jest postacią obecną, kluczową, lecz nie dominującą. Gaiman raczy czytelnika krótkimi, ale zapadającymi w pamięć opowieściami. Zaskakującymi, oddającymi hołd klasykom, skłaniającym do refleksji. Niektóre z nich mają swe konsekwencje w późniejszych losach Sandmana. Bardzo poważne konsekwencje.

http://superbook.blog.pl/2016/03/07/204-neil-gaiman-kelley-jones-charles-vess-coleen-doran-malcolm-jones-iii-kraina-snow/

W trzecim tomie "Sandmana" na chwilę porzucamy główny wątek i zatapiamy się w zbiór kilku innych opowieści które są równie dobre jak ta wątek przewodni. Ukazują też Pana Snów z nieco innej perspektywy. Z tej fizycznej jego kocia wersja jest równie...