„Najukochańszy Ojcze

Niedawno spytałeś mnie, czemu twierdzę, że odczuwam przed Tobą lęk. Jak zwykle nie wiedziałem, co Ci odpowiedzieć, częściowo właśnie z lęku, który odczuwam wobec Ciebie, a częściowo dlatego, że na uzasadnienie owego lęku musiałbym przytoczyć zbyt wiele szczegółów, zanim bym go w połowie uargumentował. I jeżeli nawet próbuję obecnie odpowiedzieć Ci pisemnie, to i tak nie uczynię tego w pełni, ponieważ podczas pisania też paraliżuje mnie strach przed Tobą i jego konsekwencje, a moja pamięć nie ogarnia ogromu sprawy, która dalece przekracza zdolności mojego rozumu.”

Już sam początek książki pokazuje jak trudna relacja łączyła ojca z synem. „List do ojca” jest swoistą próbą rozliczenia się z przeszłością i oczyszczenia toksycznej relacji. Franz Kafka wypunktował ojcu to, co mu leżało przez lata na sercu. Nie jest to jednak lista żalów i oskarżeń. Kafka próbuje uświadomić ojcu co ta druga strona czuła w sytuacji konfrontacji i jakie to miało długofalowe konsekwencje.

Przemierzamy z autorem kolejne etapy jego życia. Przez całe lata, zarówno dzieciństwa, jak i dorosłego życia narastał w nim żal i poczucie niesprawiedliwości za to jak ojciec traktował jego i innych ludzi. Początkowo pojawia się żal dziecka, które przez całe swoje dzieciństwo było karmione strachem, co z kolei rzutowało na jego późniejsze relacje w życiu i niską samoocenę. Wspomina, że niejednokrotnie było mu wstyd i starał się jakoś zadośćuczynić swoim zachowaniem chociaż w minimalnym stopniu niesprawiedliwe traktowanie subiektów w sklepie ojca. Bał się, że to kiedyś obróci się przeciwko niemu. A już jako dorosły człowiek w dalszym ciągu jest powodowany strachem i ciągłą niepewnością w wyborach życiowych, bo dalej boi się co ojciec o nich powie. Jak chociażby wybór żony był kolejnym pretekstem do kpienia z syna. Z tego listu aż bije jad wylewający się na każdym kroku z toksycznego ojca.

Książka ma niespełna 60 stron, ale ładunek emocjonalny jest jak w niezłym tomiszczu. Czytając odczuwamy te emocje, ten lęk przed surowym ojcem i tą ciągłą niepewność. Trzeba przyznać, że Kafka umiejętnie przelał na papier to, co trudno wyrazić słowami, to co było jego demonem i co ukształtowało go na całe życie.

„Najukochańszy Ojcze

Niedawno spytałeś mnie, czemu twierdzę, że odczuwam przed Tobą lęk. Jak zwykle nie wiedziałem, co Ci odpowiedzieć, częściowo właśnie z lęku, który odczuwam wobec Ciebie, a częściowo dlatego, że na uzasadnienie owego lęku musiałbym przytoczyć zbyt wiele szczegółów, zanim bym go w połowie uargumentował. I jeżeli nawet próbuję obecnie odpowiedzieć Ci...