Książka Furediego to dość poważna krytyka współczesnego świata. Autor sprzeciwia się osłabieniu znaczenia wiedzy (przy jednoczesnym ciągłym podkreślaniu jej wagi i jej rzekomemu rozpowszechnianiu), kryzysowi uniwersytetu, obniżaniu wymagań edukacyjnych i traktowaniu ludzi dorosłych jak dzieci. Na pewno każdy, kto miał trochę do czynienia z systemem edukacji na poziomie średnim i wyższym dobrze rozumie, o czym pisze Autor. Co ciekawe, za jego krytyką stoi w dużej mierze argument osłabienia roli Prawdy i relatywizm wszelakiego typu. To chyba trochę zaskakujące jak na głos „z lewa”. Moim zdaniem wskazywanie symptomów tej intelektualnej recesji to tylko jedna rzecz, a Furedi nie skupił się chyba do końca na jej istotnych przyczynach ani na sposobach rozwiązania problemu. Sytuacja jest nie tylko skutkiem polityki wymuszanej partycypacji i tzw. inkluzji społecznej, ale w dłuższej perspektywie po prostu procesów demokratyzacji trwających nieustannie od XIX wieku. Książka została napisana już 13 lat temu i od tego czasu sytuacja się raczej nie poprawiła... Ale zawsze miło znaleźć kogoś, kto ma podobne zdanie do nas.

Książka Furediego to dość poważna krytyka współczesnego świata. Autor sprzeciwia się osłabieniu znaczenia wiedzy (przy jednoczesnym ciągłym podkreślaniu jej wagi i jej rzekomemu rozpowszechnianiu), kryzysowi uniwersytetu, obniżaniu wymagań edukacyjnych i traktowaniu ludzi dorosłych jak dzieci. Na pewno każdy, kto miał trochę do czynienia z systemem edukacji na poziomie...