Mamy przed sobą dość ekscentryczną rodzinkę: wiecznie zapracowanych rodziców, licealistkę Alexis bez przyjaciół, której jedyną odskocznią jest fotografia, i Kassey - drugie dziecko, zapewne najdziwniejsza gimnazjalistka, jaką zna świat.

Z Kassey bowiem zaczynają dziać się dziwne rzeczy, co niewątpliwie ma związek z miejscem zamieszkania (bo w domu co rusz mają miejsce takie sytuacje jak podmuchy zimnego powietrza, drzwi zamykające się samoistnie i tym podobne - wiecie, jak to w horrorach). Jej nowe hobby - kolekcjnowanie lalek - przeradza się w obsesję. Kassey staje się agresywna, nadzwyczaj silna jak na trzynastolatkę, zaczyna mówić archaizmami i generalnie... wzbudza grozę. A wszelkie próby (wychodzące z inicjatywy Alexis) wypytania ją o cokolwiek, kończą się fiaskiem.

Sytuacja wydaje się być poważna, gdy dziewczynka kradnie prace domowe swoich koleżanek z klasy. Dlaczego? Czy ma w tym jakiś ukryty cel? Sytuacja niby niewinna, szybko zostaje wyjaśniona... ale wiecie, w horrorach wszystko ma drugie dno. Tutaj także.

Generalnie, jeśli interesują Was historie o opętaniach, chcecie doznać lekkiego dreszczyku strachu - to książka dla Was. Przechodziły mnie momentami ciarki, a czytałam głównie za dnia! :D Może nie jest to książka na miarę mojego ukochanego "Cmętarza zwieżąt" (sic!) od Stephena Kinga, jednak jest w porządku. Z dobrze wykreowanymi postaciami, nie tylko pierwszoplanowymi. Obraz szkoły nie przynudza i nie jest tak wyolbrzymiony, jak to w niektórych książkach bywa (no, może tylko te rozmowy z dyrektorką... czy naprawdę istnieje jeszcze coś takiego jak "dywanik" u dyrektorki? U mnie w szkole raczej ma ważniejsze sprawy na głowie niż wagarowanie uczniów, ale okej...). I nawet to określenie Szwadron Zagłady tak nie razi po oczach, bo autorka (chwała niebiosom!) powstrzymała się od tej typowej walki "wyrzutków" z "super-hiper-popularnymi".

Właściwie w tym miejscu wypadałoby Katie Alender pochwalić, ponieważ naprawdę - postacie nie są przesadzone. Alexis to taki trochę mroczny odludek, ale nie jest to "zasmucanie" książki na siłę; dziewczyna nie jest typowym emo... tak samo Megan - to nie żadna typowa, wredna, plastikowa pomponiara bez mózgu i z bogatymi rodzicami. Szczerze? Uwielbiam postać Alexis, ale Megan chyba przypadła mi do gustu jeszcze bardziej! Jedynie odrobinę przesadzona wydaje mi się postać Cartera. Znaczy się, po prostu po pojawieniu się w książce Megan na dobre, jego postać jest spychana na dalszy plan. A szkoda, z początku go polubiłam. Bywał czasem irytujący, ale jednocześnie był w porządku facetem. Autorka trochę go zepsuła tym brakiem uwagi, no ale cóż. Bywa i tak.

I wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie ta tragiczna końcówka *udaje, że rzyga tęczą w kącie*. Naprawdę. Nie wiem jak można tak zepsuć całe wrażenie na temat powieści. Było słodko i cukierkowo, a ja po prostu... cóż, wolałabym jednak coś z dreszczykiem. Akcja pod koniec wydaje mi się taka przesadzona, jakby autorce się przypomniało, że jednak to jest horror i musi być trochę przesadnie. Cała książka jest przesiąknięta klimatem grozy, a na koniec wszystko sprowadza się do... cóż, kiczu? To boli. Serio. Końcówka szczególnie powinna wbić mnie w fotel ze strachu, a zamiast tego była po prostu cukierkowo słodka. No szkoda. I właśnie dlatego odjęłam te dwie gwiazdki.

Mamy przed sobą dość ekscentryczną rodzinkę: wiecznie zapracowanych rodziców, licealistkę Alexis bez przyjaciół, której jedyną odskocznią jest fotografia, i Kassey - drugie dziecko, zapewne najdziwniejsza gimnazjalistka, jaką zna świat.

Z Kassey bowiem zaczynają dziać się dziwne rzeczy, co niewątpliwie ma związek z miejscem zamieszkania (bo w domu co rusz mają miejsce...