Od dłuższego czasu „polowałam” na tę książkę. Wreszcie udało mi się ją przeczytać i… mam mieszane uczucia. Przedstawiony opis nie do końca odpowiada fabule, chociaż i tak można to interpretować. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego napisano, że Finley nie ma nikogo, skoro ma matkę i ojczyma. Ale mniejsza z tym. Narracja jest prowadzona przez kilka osób, jednak najbardziej przypadła mi do gustu Finley i Griffina. Mamy dwa trójkąty miłosne, chociaż jeden nie do końca podlega pod tę kategorię.
Gdzieby nie spojrzeć, tam jest napisane, że akcja dzieje się w XIX w. Anglii. Czytałam wiele książek, które były umieszczone w tamtych czasach i w porównaniu z nimi „Dziewczyna w stalowym gorsecie” jest jedynie połączeniem współczesności z elementami „historycznymi”. I nie chodzi tutaj o zaawansowanej technologii wynalazki, które nie powinny istnieć (dobra, w Piekielnych maszynach C.Clare też było coś podobnego, ale autorka zadbała o właściwą dla tamtych atmosferę), a o wymowę, zachowanie oraz mentalność ludzi. Rzeczywiście, niektóre rzeczy były dopasowane, ale w pewnych miejscach lektury miałam wrażenie, że autorka pomyliła wieki.
Ogółem książka jest dobra, miło się ją czyta, a drobne usterki traktowałam z przymrużeniem oka.

Od dłuższego czasu „polowałam” na tę książkę. Wreszcie udało mi się ją przeczytać i… mam mieszane uczucia. Przedstawiony opis nie do końca odpowiada fabule, chociaż i tak można to interpretować. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego napisano, że Finley nie ma nikogo, skoro ma matkę i ojczyma. Ale mniejsza z tym. Narracja jest prowadzona przez kilka osób, jednak najbardziej...