Dlaczego ja, jak widzę określenie "anonim" i "XIX wiek" nadal mam nadzieję na porządną wiktoriańską obyczajówkę i nic nie budzi moich jak najsłuszniejszych podejrzeń?
Naczekałam się na "Perłę", dręczona na porządną powieść o halkach, powozach i kostycznym wiktoriańskim społeczeństwie, a tymczasem dostałam, cóż, pornografię. Wiktoriańską.

"Perła" składa się z dwóch opowieści: pierwsza, tytułowa, to wspomnienia arystokratki wyniszczonej życiem, które puryści określiliby jako rozwiązłe i hulaszcze, druga, nieco mniej barwna, to wspominki francuskiego kawalera, który urządza sobie zaciszny pałacyk, który w charakterze czułego i jurnego pana i władcy dzieli z kilkoma kochankami.
Na swój sposób "Perła" jest ciekawą opowiastką. W porównaniu do pruderyjnych Wyznań Fanny Hill ma szanse przynajmniej mile zaskoczyć czytelnika różnorodnością, brak tu również nieznośnego świętoszkowatego oburzenia z książeczki Clelanda. "Perle" najbliżej do libertynizmu znanego z powieści D.A.F. de Sade'a, z tym że nie przygody bohaterki nie osiągają takiego ekstremum. "Perła" jest również ciekawa jako pewne zjawisko kulturowe, przyczynek do refleksji nad zmianami takich pojęć jak "perwersyjne" czy "niesmaczne": wydaje mi się, że większe szanse na zgorszenie i zniesmaczenie współczesnego czytelnika mają wszystkie sceny dziecięcych igraszek młodocianych bohaterek niż wszystkie opisywane przez narratorkę orgie i orgietki. Zastanawia natomiast - i to w obu historiach, "Perle" i "La Rose d'Amour" - swoisty kult defloracji, opisywany z najdrobniejszymi detalami.
Drugie opowiadanie, wspomniana "La Rose d'Amour", stanowczo ustępuje barwnością "Perle", nie będąc niczym więcej jak tylko konwencjonalnym opisem pochodu głównego bohatera z jednego łóżka do drugiego i zbiorem kompletnie fantastycznych mrzonek o wschodnim przepychu i zmysłowości. Czego tu nie ma! Pałacyki, porwania kobiet, cały wachlarz narodowości kochanek, od Czerkieski aż po Nubijkę...

Wobec dość, zgódźmy się, nużącej i nudnawej treści - żaden seks nie zastąpi fabuły, taka jest smutna prawda - na pierwszy plan wybija się postać tłumacza, który wobec ograniczeń polszczyzny, zgrabnie balansując między prosektorium (słownictwo medyczne) i rynsztokiem (słownictwo wulgarne) znalazł sposób i metodę na to, jak pisać "o tym" i jednocześnie nie zatracić ducha perwersyjnej erotyki trącącej myszką.
Cokolwiek by nie powiedzieć o "Perle", na jakiekolwiek aspekty tego zbiorku nie zwracać by uwagi, pornografia pozostaje pornografią: po dwudziestej stronie niczym już nie zaskoczy, raczej łagodnie ukołysze do snu i "Perła" nie jest tu niestety żadnym wyjątkiem.

Dlaczego ja, jak widzę określenie "anonim" i "XIX wiek" nadal mam nadzieję na porządną wiktoriańską obyczajówkę i nic nie budzi moich jak najsłuszniejszych podejrzeń?
Naczekałam się na "Perłę", dręczona na porządną powieść o halkach, powozach i kostycznym wiktoriańskim społeczeństwie, a tymczasem dostałam, cóż, pornografię. Wiktoriańską.

"Perła" składa się z dwóch...