Zamierzając w te wakacje po raz kolejny przeczytać całą serię przygód Harrego Pottera, obiecałam sobie także, by każdej z poszczególnych części w końcu wystawić opinię na LC.
Jestem właśnie po "odświeżeniu" po wielu latach "Więźnia Azkabanu" i szczerze mówiąc, nie wiem, co mogę napisać, by się za bardzo nie powtarzać...

Mając ponad dwadzieścia lat, mogę śmiało przyznać, że książki Rowling na swój magiczny sposób sprowadzają mnie do lat dzieciństwa, beztroski i samych pozytywnych wspomnień.
Same przygody Harrego Pottera sprawiają zaś, że pierwszy raz od wielu lat, tak jak książkowemu molowi przystało, spoglądam w nocy na zegar i z bólem w sercu muszę odłożyć książkę, ponieważ "wypadałoby się parę godzin przespać". Dawno, oj daaaaaawno, nie zdążyło mi się, bym zarwała noc nad jakąś powieścią. Nie zdziwiłabym się, gdyby w jakiś cudowny sposób okazałoby się, że ostatni taki przypadek miałam podczas czytania ostatniej części, czyli "Harry Potter i Insygnia Śmierci".

Trzecia część serii to jedna z moich ulubionych pozycji wśród książek o Harrym Potterze. [Także jej filmowa wersja zajmuje wysokie miejsce w mym osobistym rankingu.] Nie wiem, co na to wpłynęło. Może uwielbiam takich (fałszywych) złoczyńców, jak Syriusz Black, przepadam za wspominaniem lat szkolnych rodziców Harrego i ich przyjaciół, jestem sympatyczną hipogryfów, a może też dlatego, że to małe timey-wimey* związane z magicznym zegarkiem Hermiony bardzo mi się podobało.

Z przykrością (bo niestety zbyt szybko się skończyła) odkładam "Harrego Pottera i Więźnia Askabanu" na półkę i idę się udać na poszukiwania "Czary Ognia", ponieważ nie wiem, jak to się stało, ale zniknęła z naszych domowych księgozbiorów.

* - fani "Doctora Who" będą wiedzieć, o co mi chodzi. ;)

Zamierzając w te wakacje po raz kolejny przeczytać całą serię przygód Harrego Pottera, obiecałam sobie także, by każdej z poszczególnych części w końcu wystawić opinię na LC.
Jestem właśnie po "odświeżeniu" po wielu latach "Więźnia Azkabanu" i szczerze mówiąc, nie wiem, co mogę napisać, by się za bardzo nie powtarzać...

Mając ponad dwadzieścia lat, mogę śmiało przyznać, że...