Ten tom Jeżycjady nie cieszy się moim zbyt wielkim sentymentem. Główną tego przyczyną jest zapewne wielki powrót Kłamczuchy, której nastoletnie wybryki jakoś tolerowałam, ale takie podejście do życia u pannicy w moim już wieku, obecnie mnie irytuje. A nawet jako dziecko nie mogłam się przekonać do jej dorosłej odsłony. Za to do Bernarda Żeromskiego żywię zupełnie odwrotne uczucia, to moja ulubiona postać w tej części. Urzekła mnie jego powierzchowność z pluszowym plecaczkiem na czele (a dokładniej na plecach :)).


Nie porwał mnie romantyczny wątek między Bebe a Dambem (może to przez te słoniowe uszy :P), a reszta poruszanych w książce tematów (problem ze szkołą na czele) również drętwy i nudnawy.
Brakuje klimatu, za który lubię poprzednie odsłony cyklu. Jedynie rozdział o wywiadówce ratuje sytuację, utarczka z wychowawcą Pierógiem przednia, a scena ze strzelającą gumką utrzymująca rzekomy biust Żeromskiego jest warta przeczytania :)

Ten tom Jeżycjady nie cieszy się moim zbyt wielkim sentymentem. Główną tego przyczyną jest zapewne wielki powrót Kłamczuchy, której nastoletnie wybryki jakoś tolerowałam, ale takie podejście do życia u pannicy w moim już wieku, obecnie mnie irytuje. A nawet jako dziecko nie mogłam się przekonać do jej dorosłej odsłony. Za to do Bernarda Żeromskiego żywię zupełnie odwrotne...