Jeżeli nagroda za powieść trafia do pisarza spoza Polski, nagroda za przekład trafia automatycznie do tłumacza tej powieści. Dopiero w sytuacji, kiedy nagrodę otrzymuje polska książka, jury podejmuje działania celem wybrania najlepszego przekładu. Takie są zasady Angelusa.

Jeżeli nagroda za powieść trafia do pisarza spoza Polski, nagroda za przekład trafia automatycznie do tłumacza tej powieści. Dopiero w sytuacji, kiedy nagrodę otrzymuje polska książka, jury podejmuje działania celem wybrania najlepszego przekładu. Takie są zasady Angelusa.

Ivo Andrić to jeden z tych pisarzy i tych Noblistów, do których poznania przymierzałem się już wiele razy, ale zawsze odkładałem ten pierwszy kontakt na później, a potem zawsze tego żałowałem. Andrić przegrywał z Marquezem, Ozem, albo Saramago. Cała ta trójka należy do grona moich ulubionych pisarzy, ale Andrić też môgłby być jednym z nich. W szególności żałuję, że nie przeczytałem "Mostu na Drinie". 

Ivo Andrić to jeden z tych pisarzy i tych Noblistów, do których poznania przymierzałem się już wiele razy, ale zawsze odkładałem ten pierwszy kontakt na później, a potem zawsze tego żałowałem. Andrić przegrywał z Marquezem, Ozem, albo Saramago. Cała ta trójka należy do grona moich ulubionych pisarzy, ale Andrić też môgłby być jednym z nich. W szególności żałuję, że nie...

Most na Drinie[bookLink]199844|Most na Drinie[/bookLink] jest dużo lepszy niż  Omer-pasza Latas[bookLink]72101|Omer-pasza Latas[/bookLink]. Konsulów ich cesarskich mości[bookLink]72098|Konsulów ich cesarskich mości[/bookLink] (w oryginale Travnicka kronika) jeszcze nie czytałem. Ale z jugosłowiańskich pisarzy polecam w pierwszej kolejności dwie książki -  Bohater na ośle[bookLink]64574|Bohater na ośle[/bookLink] oraz  Derwisz i śmierć[bookLink]68287|Derwisz i śmierć[/bookLink] - więcej w moich opiniach o nich. Oceniłem je maksymalnie i co za tym idzie zdecydowanie wyżej niż najbardziej znaną książkę Andrića[authorLink]30897|Andrića[/authorLink]. A jest jeszcze - spośród Jugoli (piszących za czasów Jugosławii)  Danilo Kiš[authorLink]33509|Danilo Kiš[/authorLink]. Polecam szczególnie  Grobowiec dla Borysa Dawidowicza. Siedem rozdziałów wspólnej historii[bookLink]57272|Grobowiec dla Borysa Dawidowicza. Siedem rozdziałów wspólnej historii[/bookLink] (chociaż Cyrku rodzinnego[bookLink]4962219|Cyrku rodzinnego[/bookLink] jeszcze nie czytałem). Przy okazji  Danilo Kiš[authorLink]33509|Danilo Kiš[/authorLink] urodził się w tym samym mieście, co wybitny węgierski pisarz Dezső Kosztolányi[authorLink]52087|Dezső Kosztolányi[/authorLink], czyli w Suboticy, dawniej Szabadce. 

Most na Drinie[bookLink]199844|Most na Drinie[/bookLink] jest dużo lepszy niż  Omer-pasza Latas[bookLink]72101|Omer-pasza Latas[/bookLink]. Konsulów ich cesarskich mości[bookLink]72098|Konsulów ich cesarskich mości[/bookLink] (w oryginale Travnicka kronika) jeszcze nie czytałem. Ale z jugosłowiańskich pisarzy polecam w pierwszej kolejności dwie książki -  Bohater na ośle...

 [bookCover]72101|Omer-pasza Latas[/bookCover]  [bookCover]72098|Konsulowie ich cesarskich mości[/bookCover]  [bookCover]64574|Bohater na ośle[/bookCover]  [bookCover]68287|Derwisz i śmierć[/bookCover]  [bookCover]57272|Grobowiec dla Borysa Dawidowicza. Siedem rozdziałów wspólnej historii[/bookCover]

Most na Drinie[bookLink]199844|Most na Drinie[/bookLink] Konsulowie ich cesarskich mości[bookLink]72098|Konsulowie ich cesarskich mości[/bookLink] to dwa arcydzieła poziomu Nobla (chyba jednak tego dawnego).  Każde z nich uwodzi magia opowieści i każde bym chciał raz jeszcze po raz pierwszy przeczytać. PS Przy literaturze "jugosłowiańskiej" nie zapominajmy  o poprzednim laureacie Angelusa Miljenko Jergoviciu zwłaszcza genialnych Srda śpiewa o zmierzchu w Zielone Świątki[bookLink]95356|Srda śpiewa o zmierzchu w Zielone Świątki[/bookLink] Ruta Tannenbaum[bookLink]25009|Ruta Tannenbaum[/bookLink] i Bębny nocy. Studium[bookLink]4874896|Bębny nocy. Studium[/bookLink]

Most na Drinie[bookLink]199844|Most na Drinie[/bookLink] Konsulowie ich cesarskich mości[bookLink]72098|Konsulowie ich cesarskich mości[/bookLink] to dwa arcydzieła poziomu Nobla (chyba jednak tego dawnego).  Każde z nich uwodzi magia opowieści i każde bym chciał raz jeszcze po raz pierwszy przeczytać. PS Przy literaturze "jugosłowiańskiej" nie zapominajmy  o poprzednim...

Zgadzam się z Tobą Krzysztofie. Mnogość tych wydarzeń które widzimy każdego dnia i których niestety przybywa sprawia, że to już zaczyna nas nie przerażać ale zaczynamy traktować to jako codzienność pewni że nas to nie dosięgnie. Niby to nadal obserwujemy ale sprawdzamy podobnie jak pocztę.. I dlatego takie dzieła należy przeczytać i warto do nich wracać. Przyznam szczerze że nie miałem z nimi styczności ale dzięki Waszym opiniom zamierzam nadrobić zaległości

Zgadzam się z Tobą Krzysztofie. Mnogość tych wydarzeń które widzimy każdego dnia i których niestety przybywa sprawia, że to już zaczyna nas nie przerażać ale zaczynamy traktować to jako codzienność pewni że nas to nie dosięgnie. Niby to nadal obserwujemy ale sprawdzamy podobnie jak pocztę.. I dlatego takie dzieła należy przeczytać i warto do nich wracać. Przyznam szczerze...

Pozdrawiam i życzę miłego czytania. A jeśli chodzi o literaturę wojenną, to szczególnie polecam "Komu bije dzwon" Hemingwaya. Zapewne czytałeś, ale jeśli jednak nie, zrób to koniecznie. To była chyba moja pierwsza, przeżywana głęboko "dorosła" lektura w moim młodym wtedy, nastoletnim życiu, czytana wiosną 2000 roku, kiedy miałem 17 lat. Zapamiętałem ją na całe życie. I każdy, kto tę książkę przeczyta, też pewnie zapamięta. 

Pozdrawiam i życzę miłego czytania. A jeśli chodzi o literaturę wojenną, to szczególnie polecam "Komu bije dzwon" Hemingwaya. Zapewne czytałeś, ale jeśli jednak nie, zrób to koniecznie. To była chyba moja pierwsza, przeżywana głęboko "dorosła" lektura w moim młodym wtedy, nastoletnim życiu, czytana wiosną 2000 roku, kiedy miałem 17 lat. Zapamiętałem ją na całe życie. I...

Wojnę w Jugosławii pamiętam dość dobrze, chociaż byłem wtedy uczniem. Może to dlatego, że wspomnienia wsparły zainteresowania. Przez lata zbierałem foty i filmy z czasów tej wojny i w końcu pojechałem do Bośni w 2017 roku, by zobaczyć jak wszystko wygląda dzisiaj... rany są wciąż bardzo widoczne. Mostar, Sarajevo, Vukovar.

Przez lata było bardzo mało polskich książek na ten temat. Raczej opracowujące kwestie polityczne jak  Rozbicie Jugosławii. Jugosłowiańskie lustro międzynarodowej polityki[bookLink]147825|Rozbicie Jugosławii. Jugosłowiańskie lustro międzynarodowej polityki[/bookLink]. 

Dopiero ostatnio zaczęły wychodzić książki wspominkowe.

Wojnę w Jugosławii pamiętam dość dobrze, chociaż byłem wtedy uczniem. Może to dlatego, że wspomnienia wsparły zainteresowania. Przez lata zbierałem foty i filmy z czasów tej wojny i w końcu pojechałem do Bośni w 2017 roku, by zobaczyć jak wszystko wygląda dzisiaj... rany są wciąż bardzo widoczne. Mostar, Sarajevo, Vukovar.

Przez lata było bardzo mało polskich książek na...

 [bookCover]147825|Rozbicie Jugosławii. Jugosłowiańskie lustro międzynarodowej polityki[/bookCover]

Nie wiem, czy odbieram prawidłowo przebieg wojny domowej w Bośni i Hercegowinie, ale na ile zdołałem poznać ten temat, to wyglądało to mniej więcej tak. Bośnia i Hercegowina była jedyną post jugosłowiańską republiką bez własnego jednolitego i odrębnego od wszystkich narodu. Mianem Bośniaków należy bowiem określić wszystkich mieszkańców Bośni i Hercegowiny, niezależnie od pochodzenia, narodowości, czy wyznawanej religii. Zamieszkiwali ten kraj prawosławni w większości Serbowie, katoliccy Chorwaci i wyznający Islam Boszniacy, zwani też Muzułmanami, które to określenie, pisane z wielkiej litery, określa nie tyle wyznawaną religię, ile poniekąd odrębność narodowej tożsamości. Boszniacy alias Muzułmanie byli potomkami słowiańskich Serbów i Chorwatów, którzy po podboju Bałkanów przez Turków, ulegli islamizacji, głównie z powodów ekonomicznych. W oczach serbskiego nacjonalizmu, stali się więc pogardzanymi zdrajcami, którzy dla pieniędzy i innych materialnych korzyści, wyrzekli się tego, co mieli najcenniejszego - swojej wiary i religii. W lokalnych wspólnotach, np. na obszarze, który odpowiadał mniej więcej polskiemu województwu, zawsze jedna grupa etniczna, np. Serbowie, uzyskiwała liczebną przewagę i zmierzała do dominacji. Widząc te plany, dwie postałe grupy zawierały taktyczny sojusz, lecz tuż po odniesieniu zwycięstwa, zaczynały niemal natychmiast walczyć pomiędzy sobą o władzę i dominację. Pokonany w tej walce bardzo często wzywał na pomoc swojego wczorajszego wroga, żeby wspólnie z tym wrogiem, rozprawić się ze swoim wczorajszym sojusznikiem. Taki mechanizm powtarzał się wielokrotnie w wielu miejscach. W ten sposób cała wojna przerodziła się w serię lokalnych, bardzo brutalnych i okrutnych konfliktów, które Hobbes trafnie zdefiniował jako "wojnę wszystkich ze wszystkimi". 

Nie wiem, czy odbieram prawidłowo przebieg wojny domowej w Bośni i Hercegowinie, ale na ile zdołałem poznać ten temat, to wyglądało to mniej więcej tak. Bośnia i Hercegowina była jedyną post jugosłowiańską republiką bez własnego jednolitego i odrębnego od wszystkich narodu. Mianem Bośniaków należy bowiem określić wszystkich mieszkańców Bośni i Hercegowiny, niezależnie od...

Oceniasz prawidłowo  😁 Tak to mniej więcej wyglądało. Troszkę inaczej było w Słowenii (10 dni walk) oraz Chorwacji, gdzie mamy początek walk w 1991 jeszzce z JNA a dopiero później walki w Krajnie czy Dalmacji.

Serbowie określają Boszniaków pogardliwie słowem "balija":

https://en.wiktionary.org/wiki/balija

Śpiewa w ten sposób Baja Mali Kninja:

https://www.youtube.com/watch?v=WTBrdiSMfic

Jeśli interesuje Cie ten temat, to jest sporo fajnych filmów dokumentalnych ;)

Oceniasz prawidłowo  😁 Tak to mniej więcej wyglądało. Troszkę inaczej było w Słowenii (10 dni walk) oraz Chorwacji, gdzie mamy początek walk w 1991 jeszzce z JNA a dopiero później walki w Krajnie czy Dalmacji.

Serbowie określają Boszniaków pogardliwie słowem "balija":

https://en.wiktionary.org/wiki/balija

Śpiewa w ten sposób Baja Mali Kninja:

...

Czytałem gdzieś, że Boszniacy stanowią bardziej potomków zislamizowanych Chorwatów, niż zislamizowanych Serbów. Nie wiem, czy to prawda, więc zapytam Ciebie, jako dużo bardziej biegłego w tej problematyce. Prawda to, czy nie? 🤔 

Czytałem gdzieś, że Boszniacy stanowią bardziej potomków zislamizowanych Chorwatów, niż zislamizowanych Serbów. Nie wiem, czy to prawda, więc zapytam Ciebie, jako dużo bardziej biegłego w tej problematyce. Prawda to, czy nie? 🤔 

No cóż, podstawowe pytanie brzmi, na ile w średniowieczu (w przypadku ex YU - XIV-XV wiek, czyli okres ekspansji tureckiej) lokalna, nie-bojarska i świecka ludność miała coś, co dziś nazywa się świadomością narodową. To wątpliwe, biorąc pod uwagę, że odnowiciel (czy raczej twórca) nowożytnego języka serbskiego w XIX wieku Vuk Karadzić uważał ze Serbów wszystkich mówiących w dialekcie sztokawskim, a wiec też zarówno wszystkich Muzułmanów (nazwa Boszniacy funkcjonuje dopiero  od II połowy lat 90-tych), wszystkich Czarnogórców a także mieszkańców Dalmacji, Slawonii,  czyli terenów wchodzących w skład Chorwacji, niezależnie od wyznania (ci byli akurat katolikami) oraz zachodniej Hercegowiny. Ponadto w średniowieczu nawet przynależność wyznaniowa była na tych terenach płynna i wiązała się z reguły z panującą religią aktualnych zdobywców bądź dostępnością duchownych i ich świątyń, a ponadto rozpowszechniona była religia chrześcijańsko-gnostycka bogomiłów, zwanych też patarenami. Do tego jeszcze w średniowieczu wyznawcy tzw. "herezji" maskowali się, uczestnicząc w oficjalnym kulcie ostentacyjnie za dnia, a w zakazanym w ukryciu. Zatem rozważanie tego, czy dany "poturczeniec", jak pogardliwie nazywali słowiańskich wyznawców islamu ich chrześcijańscy sąsiedzi, był wcześniej "Serbem" czy "Chorwatem" do niczego nie prowadzi i jest elementem tzw. polityk historycznych czyli zwyczajnych szczujni, uzasadniających wszelkie czystki etniczne czy ludobójstwa. O eksterminacji takich poturczeńców pod koniec XVII wieku traktuje zresztą narodowy epos Serbów i Czarnogórców Górski wieniec[bookLink]72056|Górski wieniec[/bookLink] Petara Petrovića Njegosza[authorLink]40227|Petara Petrovića Njegosza[/authorLink], ostatniego duchownego władyki Czarnogóry. 

No cóż, podstawowe pytanie brzmi, na ile w średniowieczu (w przypadku ex YU - XIV-XV wiek, czyli okres ekspansji tureckiej) lokalna, nie-bojarska i świecka ludność miała coś, co dziś nazywa się świadomością narodową. To wątpliwe, biorąc pod uwagę, że odnowiciel (czy raczej twórca) nowożytnego języka serbskiego w XIX wieku Vuk Karadzić uważał ze Serbów wszystkich mówiących w...

Nie pozostaje mi nic dodać  😁 Zatem dodam tylko zdjęcie pomnika Petara Petrovića Njegosza z Visegradu, które zrobiłem tam w 2017 roku.

Nie pozostaje mi nic dodać  😁 Zatem dodam tylko zdjęcie pomnika Petara Petrovića Njegosza z Visegradu, które zrobiłem tam w 2017 roku.

Dzięki za wszystko! 😃 Pozdrawiam! 😃 

Dzięki za wszystko! 😃 Pozdrawiam! 😃