Mały, rozkoszny, wprost do kochania - piesek York. Lecz bynajmniej nie do pieszczenia! Charakterny i zadziorny! Posiadacz glosu godnego niemal brytana! Zdarzało się, że potencjalny gość z lękiem przekraczał próg spodziewając się wielkiego psa. Najgorsze emocje budził w nim wilczur sąsiadów. Ostentacyjnie i z lekceważeniem przechadzał się za oknem! Fafik zawsze na niego ujadał z antypatią! Raz w Boże Narodzenie nie zauważył w ferworze, jak odpruta listwa firanki zbrodniczo oplątuje jego łapki! I całe ciało! Najgorsze, że stojąca blisko choinka także wzięła udział w plątaninie! Robiło się ciasno pod szyją i niebezpiecznie! Ale kto by myślał o niebezpieczeństwie gdy wróg za szybą! Duży stateczny, a mały waleczny! Tylko powrót pani uratował psa, firankę i resztki choinki!

Mały, rozkoszny, wprost do kochania - piesek York. Lecz bynajmniej nie do pieszczenia! Charakterny i zadziorny! Posiadacz glosu godnego niemal brytana! Zdarzało się, że potencjalny gość z lękiem przekraczał próg spodziewając się wielkiego psa. Najgorsze emocje budził w nim wilczur sąsiadów. Ostentacyjnie i z lekceważeniem przechadzał się za oknem! Fafik zawsze na niego...

Wielu ludzi uważa, że pies to tylko zwierzę, którego obowiązkiem jest pilnowanie posesji. Moim zdaniem to ktoś znacznie więcej, ktoś kto odgrywa wielką rolę w naszym życiu i nie jest naszą własnością a towarzyszem i przyjacielem. Każdy kto choć trochę potrafi otworzyć swój umysł na świat, wie że z psa może być najlepszy kompan człowieka. Są to naprawdę oddane towarzysze naszych niedoli, wiedzą kiedy się smucimy i biegną wtedy do nas z merdającym ogonkiem, by polizać nas po twarzy i powiedzieć „będzie dobrze Pani, nie martw się masz mnie”. Pies jak żaden inny ssak potrafi komunikować się z człowiekiem, na przestrzeni tylu lat ewolucji dostosował się do naszego trybu życia i sprawnie z nami egzystencjonuje. Ponadto ile razy słyszało się o psich bohaterach, które oddały życie za swojego Pana ratując go przed utonięciem czy śmiercią pod kołami samochodu. Właśnie w tym tkwi cała mądrość psów, pies jest z Tobą na zawsze bez względu na to czy wyglądasz jak miss czy jak kulfon, on zawsze będzie starał się być Twoją największą ostoją. A poza tym niech ktoś mi powie, jakiego innego pupila możemy nauczyć tylu rozmaitych sztuczek? W Internecie możemy znaleźć mnóstwo filmików o psach przynoszących zimne piwo z lodówki czy kołyszących dziecko do spania, a zdecydowana większość ludzi rozpływa się już nad tym gdy ich pupil ładnie poda łapkę. Nie chce podać? A to szkoda.
Taki jest właśnie mój pies. Najlepszy przyjaciel na świecie, który zawsze mnie wspiera.

Wielu ludzi uważa, że pies to tylko zwierzę, którego obowiązkiem jest pilnowanie posesji. Moim zdaniem to ktoś znacznie więcej, ktoś kto odgrywa wielką rolę w naszym życiu i nie jest naszą własnością a towarzyszem i przyjacielem. Każdy kto choć trochę potrafi otworzyć swój umysł na świat, wie że z psa może być najlepszy kompan człowieka. Są to naprawdę oddane towarzysze...

Od pewnego czasu wraz z mężem zastanawialiśmy się nad kupnem psa. Jednak życie tak się poukładało, że mąż został oddelegowany do pracy w miejsce oddalone od domu o 300km. Zaczęliśmy "cygańskie" życie, ciągle na walizkach. I tak przez 3 lata. Pewnego ciepłego dnia krzątając się po kuchni, kątem okna dostrzegłam ruch w przedpokoju.Drzwi na dwór były otwarte. Zajrzałam tam i zobaczyłam przestraszonego, chudego, czarnego psiaka. Od razu go nakarmiłam. Zadzwoniłam do męża i zapytałam co on na to, żeby pies został u nas. Odpowiedział mi: "A nakarmiłaś już go? (odpowiedziałam, że tak) To po co pytasz, wiadomo, że zostanie. Ale śpi na dworze!"
Nazywa się Edi (kiedyś był film o bezdomnym Edim i stąd taki pomysł na imię).Oczywiście każdą noc spędza w domu śpiąc przy łóżku. W tym dniu mąż na stałe wrócił do domu i zyskaliśmy wspaniałego pupila, który jest fanem podróży samochodowych.

Od pewnego czasu wraz z mężem zastanawialiśmy się nad kupnem psa. Jednak życie tak się poukładało, że mąż został oddelegowany do pracy w miejsce oddalone od domu o 300km. Zaczęliśmy "cygańskie" życie, ciągle na walizkach. I tak przez 3 lata. Pewnego ciepłego dnia krzątając się po kuchni, kątem okna dostrzegłam ruch w przedpokoju.Drzwi na dwór były otwarte. Zajrzałam tam i...

Zgarbiony mężczyzna wyciska coś z torby w żywopłot przy chodniku za przystankiem autobusowym. Widzimy go coraz lepiej przez przednią szybę samochodu. Jadąc prawie czternaście metrów na sekundę, już po chwili usłyszałem zaniepokojoną Masurianę.
– On wyrzuca psa! – kątem oka widzę, że facet faktycznie ma w rękach szczeniaczka, który przednimi łapami stoi już na trawie.
– On go stawia do sikania na trawie. – odruchowo tłumaczę zachowanie nieznajomego, usprawiedliwiam go.
– Nie, on go wyrzuca!
Stajemy w pierwszej bocznej uliczce i szybko wyskakujemy z auta. Mężczyzny nie ma już na chodniku – wsiadł do miejskiego autobusu, który właśnie podjechał, a teraz rusza w dalszą drogę. Masuriana macha do kierowcy, aby się zatrzymał. Otwierają się przednie drzwi i Masuriana wbiega do środka.
– Ten pan właśnie wyrzucił psa na przystanku!
Ja łapię wystraszonego pieska i wsiadam przez środkowe drzwi, które otworzył mi kierowca.
– To nie mój pies, ja go tylko głaskałem. Sam mam psa w domu.
Tak. Taki miłośnik psów. Autobus musi jechać, a my nie mamy pomysłu, co zrobić. Znowu tupet i bezczelność będzie górą.
– My wysiadamy! – woła Masuriana do kierowcy, który otwiera nam drzwi. Wysiadamy, autobus powoli rusza. W otwartych jeszcze przednich drzwiach widzę zerkającego na nas kierowcę. Kłaniam mu się w biegu i krzyczę „dziękuję!”. Zachował się bardzo po ludzku. To wcale nie jest takie powszechne.
Bezradność w zderzeniu z bezczelnością jest mocno irytująca. Dopiero teraz wpadłem na to, że mogłem zrobić facetowi zdjęcie, albo chociaż udawać, że robię. Może by się wkurzył i dał sprowokować do jakichś działań, rękoczynów wobec mnie? To byłby dobry pretekst do wezwania policji, bo teraz to co? Wezwalibyśmy Straż Miejską i co dalej? Facet by się wyparł. Słowo przeciw słowu.
Psinka ma zaśliniony pyszczek, może jest chora? Może siedziała przez pół godziny w torbie i w plecaku, który miał facet. Bujała się i podskakiwała na jego plecach w ciemnościach i zaduchu. Przerażona kwiliła cichutko, ale wstrząsana przez rozdrażnionego człowieka w końcu umilkła. Instynkt samozachowawczy.
Może było inaczej. Pies nie powie.
– To suczka! – ucieszyła się Masuriana. I już wiem, skąd ta radość. Poprzednia znajda to był pies, z którym nasz Joszko po chwilowym zauroczeniu ściął się, dając nam przedsmak zachowań na przyszłość. Dwa niekastrowane psy w domu to nie jest dobry pomysł. Ponoć da się zrobić, ale łatwe to nie jest. A teraz suczka. Malutka, chudziutka, niewiele większa niż Tosia i Lusia – yorki, które pomieszkują u nas czasami i z którymi Joszko się dobrze dogaduje.
W domu suczka powoli przekonywała się do otoczenia. Chętnie łyknęła pół saszetki karmy dla kotów. Ruchliwa i ciekawa, krążyła w pobliżu, podsypiając od czasu do czasu na kolanach lub rękach Masuriany. Zaślinienie znikło, czyli to raczej nie choroba, a efekt stresu związanego z tym, co działo się wcześniej. Jest czysta. Nie ma intensywnego zapachu „gniazda”. Nie jest zabiedzona. Stres odpuszcza, a efektem kupa i siku. Szkoda, że w domu, bo przez dłuższy czas hasała po ogrodzie. Cóż, szczeniaczek. Ale kupa jak u szczeniaka. Bez żadnych zdrobnień.

Joszko przyjął ją bardzo łagodnie, w końcu ma doświadczenie z takimi drobinkami. Straszy ją co prawda, kiedy szczeka, odganiając niebezpieczeństwo z okolicy, ale to przecież tylko troska. Raz się wkurzył i przywołał do porządku, kiedy zaczęła się kręcić zbyt blisko jego misek. Pustych teraz, ale przecież kiedyś będą pełne!

Irga. Tak ją nazwaliśmy. Jak krzak, w którym ją porzucono.

Zgarbiony mężczyzna wyciska coś z torby w żywopłot przy chodniku za przystankiem autobusowym. Widzimy go coraz lepiej przez przednią szybę samochodu. Jadąc prawie czternaście metrów na sekundę, już po chwili usłyszałem zaniepokojoną Masurianę.
– On wyrzuca psa! – kątem oka widzę, że facet faktycznie ma w rękach szczeniaczka, który przednimi łapami stoi już na trawie.
– On...

Mojego Misia ktoś po prostu wywalić po drodze jadąc samochodem. Może na wakacje, bo był to czas urlopów. Na szczęście zrobił to na zamieszkanej wsi, której ktoś go znalazł i chciał oddać do schroniska, chyba, że znajdzie się ktoś, kto z psiakiem się zaopiekuje. Tak trafił do nas. Na początku w ogóle nie wydawał z siebie żadnego głosu. Nie było szczekania, ujadania. Nie było machania ogonem. Był tylko smutek i rozpacz w oczach. Było też w psiaku dużo lęku. Ktoś w domu podniósł rękę - Miś się kulił. Łatwo było wtedy dodać dwa do dwóch i stwierdzić, że psiak był bity. U weterynarza zaś dowiedzieliśmy się, że to już 3-letni pies.
Powoli u nas odzyskiwał siły. Zaczął traktować nasz dom jako swój i nas jako swoje stado. Stał się najsłodszym stworzeniem jakie spotkałam. Wesołym, szczęśliwym psem, który potrafi szczekać, potrafi prosić i potrafi się bawić.

Mojego Misia ktoś po prostu wywalić po drodze jadąc samochodem. Może na wakacje, bo był to czas urlopów. Na szczęście zrobił to na zamieszkanej wsi, której ktoś go znalazł i chciał oddać do schroniska, chyba, że znajdzie się ktoś, kto z psiakiem się zaopiekuje. Tak trafił do nas. Na początku w ogóle nie wydawał z siebie żadnego głosu. Nie było szczekania, ujadania. Nie...

Cóż, z moim psem było ciekawie. Zwłaszcza, kiedy był szczeniakiem. Znaczy, umówmy się, labrador mentalnie szczeniakiem pozostaje na wieki.

Zacznijmy od tego, że Tali zawsze miała jakieś religijne powołanie. Wiedziałam to, odkąd zjadła mi różaniec. W ogóle moje zwierzęta to przykład dla wielu chrześcijan, kot na kolędę wypił całą wodę święconą, co była na stole postawiona. Ale wracając do psa.

Labradory kochają biegać. To poszłam z mą piękną kudłatą kulką szczęścia na łąkę i niech sobie hasa. Problem w tym, że znalazła beret. Do dziś ten beret pamiętam, stary, dziurawy, niebieski, moherowy. Gdyby w moim mieście była komunikacja miejska, to ten beret by niewątpliwie należał do jednej z jej weteranek.
Tymczasem przywłaszczyła go sobie Tali. Fajną zabawkę sobie znalazła, to co, miałaby mi ją oddać? Ale! Kręci się z tym beretem, biega, tylko że coraz dalej ode mnie. To ją zaczynam gonić.
A ona ucieka.
I ucieka.
I ucieka.
I mi zwiała z tej łąki. Biegnę, wołam, ale po psie ani śladu. Mijam jakąś staruszkę, widzę, że minę ma zgorszoną, to już się zastanawiam, czy to jej beretu mój pies nie zakosił. Pytam grzecznie, czy pani może psa nie widziała.
I o zgrozo. Pani z milczeniem wskazuje na otwarte drzwi kościoła.
Tali biegnie z tym cholernym beretem w pysku prosto na ołtarz. Ludzie w ławkach patrzą oczarowani. Ksiądz w konfesjonale nieco mniej.
A ja ze smyczą i piłką w ręce płonę ze wstydu i modlę się, byle by się Tali zatrzymała przed tym ołtarzem i nie kazała mi się ściągać z niego.
Moje modlitwy zostały wysłuchane, pies nie wtargnął na ołtarz, zaczął zjadać kwiaty przed nim stojące.

Kocham tego kudłatego diabła.

Cóż, z moim psem było ciekawie. Zwłaszcza, kiedy był szczeniakiem. Znaczy, umówmy się, labrador mentalnie szczeniakiem pozostaje na wieki.

Zacznijmy od tego, że Tali zawsze miała jakieś religijne powołanie. Wiedziałam to, odkąd zjadła mi różaniec. W ogóle moje zwierzęta to przykład dla wielu chrześcijan, kot na kolędę wypił całą wodę święconą, co była na stole postawiona....

Historia która od razu przyszła mi na myśl opowiada o jednym ze szczeniaków które urodziły nam się tamtej wiosny. Bary bo tak daliśmy mu na imię miał może wtedy już 3 miesiące. Trwały wykopki więc z całą rodziną udaliśmy się zbierać ziemniaki, pomagać sąsiadom, ogólny gwar i zamęt. Wśród tego wszystkiego towarzyszyły nam oczywiście pieski bo z niechęcią zostawały same w domu, lubiły korzystać z pobliskich łąk żeby się wybiegać. Nagle pod koniec okazało się, że nikt nie wie gdzie jest Bary, wołaliśmy, szukaliśmy u sąsiadów i nic. Udaliśmy się do domu żeby sprawdzić czy nie wrócił sam jednak ciągle go nie było. Minęła godzina, doszliśmy do wniosku, że ktoś mógł go sobie przywłaszczyć bo jest wyjątkowo śliczny, jego brązowo białe plamki na całym ciele, przyklapnięte uszka i nosek z białą plamką urzekał każdego kto go zobaczył. Ja i tata jednak się nie poddawaliśmy wciąż nawołując i szukając aż w pewnym momencie naszym oczom ukazał się Bary! Był w garażu i... spał sobie w najlepsze pod starym łóżkiem. Nie mogliśmy się na niego za to gniewać. Z tego podekscytowania i przeszukiwania wszystkich pomieszczeń mój tata zamknął przez przypadek mamę Barego w piwnicy, jednak ta dała o sobie szybko znać wyjąc i wygryzając ze złości kawałek drzwi... nerwowa "kobieta" :D Pod koniec dnia szacując straty wciąż wychodziliśmy na plus, pomimo uszkodzonych drzwi były przy nas nadal nasze ukochane dwa psiaki.

Historia która od razu przyszła mi na myśl opowiada o jednym ze szczeniaków które urodziły nam się tamtej wiosny. Bary bo tak daliśmy mu na imię miał może wtedy już 3 miesiące. Trwały wykopki więc z całą rodziną udaliśmy się zbierać ziemniaki, pomagać sąsiadom, ogólny gwar i zamęt. Wśród tego wszystkiego towarzyszyły nam oczywiście pieski bo z niechęcią zostawały same w...

Rokiego wybrałam osobiście. Od lat męczyłyśmy z siostrą rodziców o to, by zaadoptować psa. w końcu kolega mamy oznajmił, że ma szczeniaki - owczarki niemieckie. Pojechałyśmy do jego domu. Przyprowadzono nam trzy różne psy: jeden kudłaty, otwarty i szukający atencji; drugi nieśmiały i ukrywający się pod stołem; w końcu trzeci, niewyróżniający się niczym specjalnym. To właśnie on przykuł moją uwagę. Wąchał w powietrzu, jakby nas badał - ani zbyt przerażony, ani zbyt chętny na zapoznanie się. Podniosłam go i spojrzałam mu w miodowo-złote oczy, i choć brzmi to głupio i nieprawdziwie, to poczułam, że to ten jedyny. Spojrzałam na mamę i siostrę zajęte zabawianiem kudłatego owczarka, po czym wsadziłam Rokiego do pudełka i oznajmiłam, że zabieramy tego. Zgodziły się.
Nigdy nie zapomnę, jak podczas spaceru zatrzymał się by "porozmawiać" z krową. On szczekał, potem ona muczała, a my z rodziną śmialiśmy się i tłumaczyliśmy Rokiemu, że "ten duży" pies w żaden sposób mu nie zagraża.
Siostra i dom zawdzięczają mu bezpieczeństwo, a może nawet życie. Gdy byli sami w domu, do środka wkradł się ubrany na czarno mężczyzna. Roki doskoczył do niego i przyszpilił go do ściany, tuż obok drzwi, przez które mężczyzna uciekł najprędzej jak mógł.
Teraz Roki ma problemy z tylnymi nogami - bolą go, czasem odmawiają posłuszeństwa, ale to wciąż ten sam radosny i waleczny psiak, którego wsadziłam do pudełka te 8 lat temu. Nigdy nie pożałowałam swojej decyzji i wiem, że nigdy nie pożałuję...

Rokiego wybrałam osobiście. Od lat męczyłyśmy z siostrą rodziców o to, by zaadoptować psa. w końcu kolega mamy oznajmił, że ma szczeniaki - owczarki niemieckie. Pojechałyśmy do jego domu. Przyprowadzono nam trzy różne psy: jeden kudłaty, otwarty i szukający atencji; drugi nieśmiały i ukrywający się pod stołem; w końcu trzeci, niewyróżniający się niczym specjalnym. To...

Dawno, dawno temu, kiedy miałam jakieś 10 lat, i kiedy mieszkałam jeszcze w małym miasteczku na blokowisku, i gdzie nie mogłam trzymać psa, miałam "swojego" wakacyjnego psa na wsi u Dziadków :) Dziadkowi oszczeniła się suka, ale że oprócz suczki był w domu jeszcze duży psiak, piękny podhalański owczarek Baca, to Dziadek po jakimś czasie zaczął rozdawać szczeniaki. Wśród nich był ON.. mały, czarno-biały, kudłaty, na krótkich, krzywych łapkach a ja nazwałam go Kubuś. Tak go pokochałam, że płakałam jak Dziadek chciał go oddać. Na szczęście Dziadek był cudownym człowiekiem i postanowił, że przez wakacje póki jesteśmy Kubusia nie odda. Jak tylko wyjechaliśmy z wakacji podobno Dziadek oddał mojego psiaka ale nikt mi nic nie powiedział, żeby mi nie było smutno. W grudniu jak przyjechaliśmy na wieś na święta Kubuś jak oszalały biegał koło mnie, merdał wesoło ogonkiem z radości a ja z radości piszczałam i brałam go na ręce, i tuliłam, i całowałam, że znowu go widzę... Dopiero później Dziadek opowiedział mi całą historię, że dzień przed naszym przyjazdem Kubuś wrócił od poprzednich właścicieli, bo czuł, że przyjedziemy... I od tamtej pory MÓJ Kubuś już na zawsze został u Dziadków <3

Dawno, dawno temu, kiedy miałam jakieś 10 lat, i kiedy mieszkałam jeszcze w małym miasteczku na blokowisku, i gdzie nie mogłam trzymać psa, miałam "swojego" wakacyjnego psa na wsi u Dziadków :) Dziadkowi oszczeniła się suka, ale że oprócz suczki był w domu jeszcze duży psiak, piękny podhalański owczarek Baca, to Dziadek po jakimś czasie zaczął rozdawać szczeniaki. Wśród...

Wczoraj straciłam swojego najlepszego przyjaciela, który był ze mną przez jedenaście lat. Wiesz, że kiedyś to nastąpi, że nie będzie żyć wiecznie, ale nie spodziewasz się, że to nastąpi tak szybko i tak nagle. Był prawdziwym aniołkiem, moim aniołkiem. Była też z niego prawdziwa diva. Nigdy nie przeszedł po kałuży, bo nienawidził moczyć łapek. Uwielbał pozować do zdjęć, nawet dla obcych, jakby był supergwiazdą. A całą zimę mógł spędzić pod kołdrą, bo był z niego prawdziwy zmarzluch. Wiem, że na zawsze pozostanie w moim sercu. Przez tyle lat dawał mi ogromne szczęście, czułam się przy nim bezpiecznie. Jestem mu za to ogromnie wdzięczna. Jestem wdzięczna, że obdarzył miłością właśnie mnie. Maks, byłeś najlepszym psem. Dziękuje.

Wczoraj straciłam swojego najlepszego przyjaciela, który był ze mną przez jedenaście lat. Wiesz, że kiedyś to nastąpi, że nie będzie żyć wiecznie, ale nie spodziewasz się, że to nastąpi tak szybko i tak nagle. Był prawdziwym aniołkiem, moim aniołkiem. Była też z niego prawdziwa diva. Nigdy nie przeszedł po kałuży, bo nienawidził moczyć łapek. Uwielbał pozować do zdjęć,...