Miasto byłoby zupełnie otwarte dla wszystkich, żadnych murów ani wież. Jednoczącą siłą byłaby empatia, pierwsza i najwspanialsza cecha nowych obywateli. Nie można uniknąć cierpienia, ale można przekuć je na dobrą monetę. Żaden z obywateli nie krzywdziłby drugiego, ponieważ zło zawsze czyha gdzieś na horyzoncie.
Mieszkańcy mieszkają blisko siebie, mają wspólne domy i przestrzeń do rekreacji. Pracują także wspólnie dzieląc każde osiągnięcie i nigdy nie przypisując go sobie. Sukces drugiej osoby zawsze staje się sukcesem wszystkich, zazdrość jest zupełnie obca dla prawdziwych obywateli. Ceniona jest wiedza oraz aktywne wsparcie dla drugich. Biblioteki znajdują się na każdym kroku, zaraz obok licznych jadłodajni.
Korzeń wszelkiego zła nie istnieje, nie ma pieniądza. Wspólną walutą jest radość z własnych i cudzych osiągnięć. Nie jest to jednak miasto na modłę komunistyczną. Jednostki są cenione a ich różnorodność i wyjątkowe cechy szanowane. Ludzie mają w nim swoje funkcje i zajmują się odpowiednią dla siebie pracą. Nie brakuje żołnierzy, którzy czuwają nad bezpieczeństwem. Władzę przejmują najlepiej do tego przygotowani.
Natura jest częścią społeczności i można spotkać ją na każdym kroku. Wspólne dbanie o rośliny, żywność oraz wodę jednoczy wspólnotę. Jej głównym celem jest rozwój, który umożliwi podzielenie się osiągnięciami z całą ludzkością. Miasto zawsze można opuścić, czasem jest się z niego wydalanym. Zawsze jednak jest nadzieja powrotu, ludzie zasługują na nią.

Miasto byłoby zupełnie otwarte dla wszystkich, żadnych murów ani wież. Jednoczącą siłą byłaby empatia, pierwsza i najwspanialsza cecha nowych obywateli. Nie można uniknąć cierpienia, ale można przekuć je na dobrą monetę. Żaden z obywateli nie krzywdziłby drugiego, ponieważ zło zawsze czyha gdzieś na horyzoncie.
Mieszkańcy mieszkają blisko siebie, mają wspólne domy i...

Określając miasto mianem idealnego, chciałoby się sięgnąć po wizję utopijną. Szczęście wylewa się przez okna, toczy uliczkami i wpada do kieszeni przechodniów, spokój bije z każdej strony niczym bożonarodzeniowe lampki w sezonie, a zło omija granice szerokim łukiem. Daleka jestem od snucia takich wyobrażeń.
Dla mnie città ideale to miasto, do którego wracamy raz za razem pomimo jego wad, z westchnieniem ulgi witając jego kształty, znajome zaułki, dawno zaakceptowane niedoskonałości. Gdzie życie płynie nieprzerwanie, wciągając z wdziękiem historie i perypetie kolejnych pokoleń. To miejsce, które inspiruje do zmian, zachęca do rozwoju, wywołuje w nas poczucie przynależności, nawet jeśli jesteśmy przejazdem. W którym zawsze do odkrycia jest coś nowego, a kolejna przygoda czeka tuż za rogiem. Uczucia, które w nas wzbudza sprawiają, że chcemy je chronić niczym rodzic dziecko, choć to my jesteśmy dziećmi, którym przez krótką chwilę wieczności pozwolono na odkrywanie świata.

Określając miasto mianem idealnego, chciałoby się sięgnąć po wizję utopijną. Szczęście wylewa się przez okna, toczy uliczkami i wpada do kieszeni przechodniów, spokój bije z każdej strony niczym bożonarodzeniowe lampki w sezonie, a zło omija granice szerokim łukiem. Daleka jestem od snucia takich wyobrażeń.
Dla mnie città ideale to miasto, do którego wracamy raz za razem...

Miejsce idealne te według mnie taki Kocham Olsztyn - piosenka z repertuaru Czerwonego tulipana.
Kocham Niemców, Mazurów, Warmiaków, Rosjan kocham, Warszawiaków,
Kocham górali, kurpiów kocham, „ludzi z marmuru”, „ze stali”,
Kocham Żydów i Litwinów, Cyganów i Białorusinów, Ukraińców,
Kocham ludzi z kresów, kocham Poznaniaków.
Kocham wszystkich, wszystkich tych, kocham Olsztyniaków,
Ludzi kocham.

Olsztyn kocham, moją małą Amerykę
Olsztyn kocham, moją Amerykę

Kocham Łynę, zamek, kocham park i Miasto Stare
Ratusz nocą „oświecony jaśnie zegarami”
i Grunwaldzką kocham, i Most Jana, Prostą, Kołłątaja, Żiżki,
Domy kocham, drzewa, niebo i nad Krzywym przystań
i deszcz w Śródmieściu, i szum po ulicach samochodów, i kąpiel w Żbiku,
Wędrówki po lesie, kocham słońce i muzykę kocham
Na dziedzińcu... pod lipą... z Kopernikiem … muzykę

Olsztyn kocham, moją małą Amerykę
Olsztyn kocham, moją Amerykę

By mała kulka Ziemia miała jakiś sens…
By miała sens…
Kocham Niemców, Mazurów, Warmiaków, Rosjan kocham, Warszawiaków,
Kocham górali, kurpiów kocham, „ludzi z marmuru”, „ze stali”,
Kocham Żydów i Litwinów, Cyganów i Białorusinów, Ukraińców,
Kocham ludzi z kresów, kocham Poznaniaków
Wszystkich…

Olsztyn kocham, moją małą Amerykę
Olsztyn kocham, moją Amerykę.
Ja jestem taka jak ta piosenka i mogę powiedzieć, że to miejsce idealne jest wszędzie gdzie się tylko znajdę.

Miejsce idealne te według mnie taki Kocham Olsztyn - piosenka z repertuaru Czerwonego tulipana.
Kocham Niemców, Mazurów, Warmiaków, Rosjan kocham, Warszawiaków,
Kocham górali, kurpiów kocham, „ludzi z marmuru”, „ze stali”,
Kocham Żydów i Litwinów, Cyganów i Białorusinów, Ukraińców,
Kocham ludzi z kresów, kocham Poznaniaków.
Kocham wszystkich, wszystkich tych, kocham...

Idealne miasto... Otoczone górami.Uwielbiam piesze wędrówki z cudownymi widokami. W niewielkiej dolince płynie strumyk. W okolicach jego ujścia znajduje się głęboka jaskinia,owiana legendą o kryjącej się w niej magicznej komnacie. Podobno to właśnie w niej spotykają się wszelkiej maści skrzaty,wróżki,trole oraz inne zaczarowane stworzenia by decydować o sprawach związanych z ludźmi. Pomiędzy dwoma górami utworzyły się spore jeziorka wypełnione krystalicznie czystą wodą. Maluchy,nastolatki i dorośli przychodzą latem się w nich pluskać.
Samo miasteczko nie byłoby zbyt duże.Ot kilkanaście domków i kamieniczek otulonych drzewami i krzewami.Zdecydownie powinno być w nim sporo zieleni. Sieć ulic przypomina pajęczą sieć. Pomiędzy budynkami,dróżki są wąskie i pokryte kocimi łbami.Poza kilkoma głównymi traktami wszystkie tak wyglądają.Nazwy uliczek mówią z czego są znane.Przykładowo na ulicy Muzycznej znajdziemy zakład lokalnego lutnika,a na Piernikowej cukiernię.

Część ludzi zajmuje się wypasem zwierząt. Bardzo dobra sławą cieszą się wyrabiane przez koło gospodyń swetry,czapki oraz rękawiczki z wełny lam i owiec. Są wyjątkowo przydatne podczas,mroźnej w tym regionie, zimy.
W miesiącach mrozu dwa stawy pokrywają się grubą warstwą lodu. Ludzie z radością korzystają z tego, jeżdżąc na łyżwach. Szczególnie utalentowani biorą udział w konkursach jazdy figurowej.
Mieszkańcy pomagają sobie nawzajem.Każdy wie kto jest kim.W większości przypadków dzieci przejmują zawód po rodzicach.Apteka,piekarnia,kwiaciarnia to miejsca, o które dba cała rodzina.
Jego wygląd przywodzi na myśl siedzibę świętego mikołaja w Laponii. W moim wymarzonym mieście panuje spokój ,a biblioteka słynie z jednego z największych na świecie zasobu książek.

Idealne miasto... Otoczone górami.Uwielbiam piesze wędrówki z cudownymi widokami. W niewielkiej dolince płynie strumyk. W okolicach jego ujścia znajduje się głęboka jaskinia,owiana legendą o kryjącej się w niej magicznej komnacie. Podobno to właśnie w niej spotykają się wszelkiej maści skrzaty,wróżki,trole oraz inne zaczarowane stworzenia by decydować o sprawach...

W centrum idealnego miasta skupione są wszystkie instytucje, firmy, sklepy, kawiarenki, lekarze. Auta mają tam zakaz wjazdu. Uliczki są zadbane, ozdobione kwiatami i zielenią. Wszędzie znajdują się ławeczki, na których można spocząć i w spokoju odsapnąć. W każde ważne miejsce można dotrzeć pieszo. W centralnych miejscach umieszczone są tabliczki informacyjne. Centrum miasta zawsze tętni życiem. Jest radosne, kolorowe i przejrzyste dla osób przejezdnych, które trafiają do niego pierwszy raz w życiu. Od centrum odchodzą dziesiątki uliczek. Każda jest inna. Każda jest niepowtarzalna. Każda jest zadbana i cicha. Każda ma coś, z czego słynie. Może to być cudowny park, stary pomnik, nowoczesna rzeźba, czy urocza fontanna. Na tych drobnych uliczkach funkcjonuje idealne połączenie komunikacji miejskiej. Przed domami dzieci bawią się beztrosko. Każdy czuje się bezpiecznie. Jest cicho, zielono, sielsko.

W centrum idealnego miasta skupione są wszystkie instytucje, firmy, sklepy, kawiarenki, lekarze. Auta mają tam zakaz wjazdu. Uliczki są zadbane, ozdobione kwiatami i zielenią. Wszędzie znajdują się ławeczki, na których można spocząć i w spokoju odsapnąć. W każde ważne miejsce można dotrzeć pieszo. W centralnych miejscach umieszczone są tabliczki informacyjne. Centrum miasta...

Moje miasto idealne byłoby bardzo różnorodne, gdzie nowoczesność mieszałaby się z XIX-wiecznym klimatem, który zapiera dech w piersi każdej romantyczki. Samochody zamieniłabym na dorożki, aby każdego dnia budzić się słysząc tętent końskich kopyt. Stara architektura budynków i klimatyczne wnętrza, w których dominują regały z książkami. Krótko mówiąc: coś w stylu sherlockowskim. Jednakże wróćmy na ulicę i nie bądźmy tak bezlitośni dla kobiet w szpilkach. Precz z ulicami wyłożonymi kamieniami. Toż to prawdziwa zbrodnia dla naszych butów! Czas na coś z powiewu nowoczesności - zdecydowanie postawmy na elektrykę. Prawdziwy cud-wynalazek. Bo jak to iść ciemną uliczką czy też kłaść się spać, gdy zapada zmrok? W końcu książki najlepiej czyta się wieczorami!
W moim idealnym mieście byłaby też biblioteka. Ogromna biblioteka. Na jej widok nawet Bestii opadłaby szczęka. Chodziłabym do niej niczym Bella, śpiewając piosenki rozbrzmiewające wśród wąskich uliczek.
Tak... Właśnie tak wyobrażam sobie swój mały raj.

Moje miasto idealne byłoby bardzo różnorodne, gdzie nowoczesność mieszałaby się z XIX-wiecznym klimatem, który zapiera dech w piersi każdej romantyczki. Samochody zamieniłabym na dorożki, aby każdego dnia budzić się słysząc tętent końskich kopyt. Stara architektura budynków i klimatyczne wnętrza, w których dominują regały z książkami. Krótko mówiąc: coś w stylu...

Miasto idealne według mnie powinno się odznaczać ciepłą aurą, blaskiem latarni w starym stylu, które latarnik co wieczór zapala i gasi co rano. Położone byłoby nad zatoczką, domy byłyby proste, pobielone. Maleńkie uliczki z kocimi łbami, domowe kawiarenki i restauracje, sklep z książkami, gdzie można wypić dobrą kawę, aromatyczną herbatę i poczytać wymarzoną lekturę.

Przed domami, które byłyby wielopokoleniowe w zdrowym tego słowa znaczeniu – panowałyby tu zdrowe relacje i ciepło rodzinne - stałyby niebieskie stoliki i krzesełka. Po zapaleniu latarń mieszkańcy wychodziliby przed dom, siadali na tych krzesełkach i razem świętowali wieczór okraszony szumem zatoczki, ciepłym blaskiem świec i gawędami.

Oczywiście kawiarnie, restauracje i sklep z książkami do 22:00 otwierałyby swoje gościnne podwoje dla tubylców i przyjezdnych. W mieście idealnym byłoby dużo ludzkiego ciepła, życzliwości, niebieskości, blasku świec i latarń, kojącego poszumu płynącego znad zatoki. Miasto idealne dawałoby wytchnienie, miłość i drobne przyjemności po dniu pełnym pracy.

Miasto idealne według mnie powinno się odznaczać ciepłą aurą, blaskiem latarni w starym stylu, które latarnik co wieczór zapala i gasi co rano. Położone byłoby nad zatoczką, domy byłyby proste, pobielone. Maleńkie uliczki z kocimi łbami, domowe kawiarenki i restauracje, sklep z książkami, gdzie można wypić dobrą kawę, aromatyczną herbatę i poczytać wymarzoną lekturę.

...

Moje città ideale to miasto, którego serce z lotu ptaka przypomina piękną zieloną tętniącą życiem puszcze, w której można dostrzec piękne drewniane domy. Całe miasto składałoby się z przeróżnych roślin przy każdym domu, w każdym miejscu drzewa czułyby się jak u siebie,a rynek tego miasta byłby czymś niezwykłym.Panowałby w nim "filtr powietrza" oznacza to,że rynek byłby okrążony przez paprotki,natomiast sam rynek przypominałby las ze ścieżkami i mnóstwem ławeczek do odpoczynku. Na rynku znajdowała by się kilkunastopiętrowa biblioteka. Na obrzeżach miasta można by było dostrzec wielkie jezioro i pagórkowaty teren, który dałby bardzo dobre zaplecze sportowcom wytrzymałościowym.

Moje città ideale to miasto, którego serce z lotu ptaka przypomina piękną zieloną tętniącą życiem puszcze, w której można dostrzec piękne drewniane domy. Całe miasto składałoby się z przeróżnych roślin przy każdym domu, w każdym miejscu drzewa czułyby się jak u siebie,a rynek tego miasta byłby czymś niezwykłym.Panowałby w nim "filtr powietrza" oznacza to,że rynek byłby...

Małe miasteczka mogą męczyć tak samo, jak wielkie, bezduszne aglomeracje, choć w inny sposób. Ciasnota i monotonia biednych (bo zwykle są one biedne) małych mieścinek upodabnia je do więzienia.
Dlatego moje miasto idealne nie mogłoby być malutkie, ale tez nie wielkie. Ot takie, żeby znać wszystkie ulice i zakamarki, ale żeby trudno byłoby je obejść wszystkie spacerkiem jednego dnia i się nie zmęczyć. Chciałabym, żeby moje miasto korzystało jak się da z naturalnych źródeł energii. Wyobrażaliście sobie, jak musi wyglądać jesienny wieczór w mieście bez smogu? Chciałabym, żeby każdą wolną przestrzeń wypełniała zieleń, parki pełne drzew, główne deptaki i rynek też nie byłyby wolne od krzewów i karłowatych drzewek. Część ze sklepami, kawiarniami i kinem powinna być przestronna i przytulna jednocześnie, dlatego gęsto upstrzona byłaby stylowymi latarniami i ławkami, na których można przysiąść i nacieszyć się cudowną atmosferą mojego miasta. Moje miasto miałoby ulice pełne jednorodzinnych domków, stylowych wielorodzinnych kamienic a nawet znalazłoby się miejsce na apartamentowiec. Obrzeża mojego miasta zajmowałyby zakłady przemysłowe i może nawet jakiś naukowy instytut.

Małe miasteczka mogą męczyć tak samo, jak wielkie, bezduszne aglomeracje, choć w inny sposób. Ciasnota i monotonia biednych (bo zwykle są one biedne) małych mieścinek upodabnia je do więzienia.
Dlatego moje miasto idealne nie mogłoby być malutkie, ale tez nie wielkie. Ot takie, żeby znać wszystkie ulice i zakamarki, ale żeby trudno byłoby je obejść wszystkie spacerkiem...

Moje città ideale to potężna metropolia z wieloma liniami metra, podzielona na strefy: pracy, mieszkalną i kulturalno-rozrykową, gdzie od rana czuć rytm miasta i gdzie różnorodność łączy, a nie dzieli.

Moje città ideale to potężna metropolia z wieloma liniami metra, podzielona na strefy: pracy, mieszkalną i kulturalno-rozrykową, gdzie od rana czuć rytm miasta i gdzie różnorodność łączy, a nie dzieli.