To teraz gratulacje i "ściski-uściski".
Tymi słowami kończę maile, sms, rozmowy telefoniczne do bliskich mi osób. Zawsze wywołuje to uśmiech po drugiej stronie. Dlaczego? Wydaje mi się, że w dobie dzisiejszego świata mamy opór do radosnego okazywania gratulacji. Brak nam spontaniczności, uśmiechu, podania sobie ręki. Zawsze rozczulało mię-jak moi Bracia po czterdziestce zawsze witają się w przysłowiowego przytulańca "niedźwiedzia" poklepując się mocno po plecach ;)
Myślę, że książka pod nieco kontrowersyjnym tytułem "ściski-uściski" zawierałaby zdjęcia bliskich osób w uściskach. Pod zdjęciami widziałabym krótki opis z jakiej okazji/rocznicy/osiągnięcia/ dotyczy przytulas ;)

To teraz gratulacje i "ściski-uściski".
Tymi słowami kończę maile, sms, rozmowy telefoniczne do bliskich mi osób. Zawsze wywołuje to uśmiech po drugiej stronie. Dlaczego? Wydaje mi się, że w dobie dzisiejszego świata mamy opór do radosnego okazywania gratulacji. Brak nam spontaniczności, uśmiechu, podania sobie ręki. Zawsze rozczulało mię-jak moi Bracia po czterdziestce...

ZUCH ! bo to takie już wręcz groteskowe nawiązanie do pięknych polskich lat 80'tych ;)

ZUCH ! bo to takie już wręcz groteskowe nawiązanie do pięknych polskich lat 80'tych ;)

Bohaterka wyimaginowanej przeze mnie powieści pod tytułem "Ach!" wizualizuje negatywne więzy łączące ją z toksyczną matką oraz despotycznym mężem. Przecina sznury energicznym ruchem złączonych dłoni, wykrzykując gromkie - Ach! Czuje jak robi się ciepło w brzuchu. Po chwili dzwoni matka wypytując o samopoczucie dziewczyny.
Parę dni później mąż oznajmia, że wyjeżdża na parę dni na szkolenie. Bohaterka przypisuje te sytuacje mocy słowa oraz sile intencji kontynuując rytuały odcięcia. Poznaje uduchowionych, wspaniałych ludzi. Pomagają jej definitywnie zakończyć szkodliwe relacje.

Bohaterka wyimaginowanej przeze mnie powieści pod tytułem "Ach!" wizualizuje negatywne więzy łączące ją z toksyczną matką oraz despotycznym mężem. Przecina sznury energicznym ruchem złączonych dłoni, wykrzykując gromkie - Ach! Czuje jak robi się ciepło w brzuchu. Po chwili dzwoni matka wypytując o samopoczucie dziewczyny.
Parę dni później mąż oznajmia, że wyjeżdża na parę...

JEDNAK MOŻNA! Czy ja coś zrobię dobrze, czy to ktoś. Tak cieszę się, a słowa jednak można to taka zachęta i radość, która nie popada w skrajność.
Książka pod takim tytułem to byłby zbiór opowiadań różnych ludzi, którzy nie wierzyli, że się uda.

JEDNAK MOŻNA! Czy ja coś zrobię dobrze, czy to ktoś. Tak cieszę się, a słowa jednak można to taka zachęta i radość, która nie popada w skrajność.
Książka pod takim tytułem to byłby zbiór opowiadań różnych ludzi, którzy nie wierzyli, że się uda.

BOSKO!
To mój okrzyk radości, który wykorzystuję w momentach euforii, gdy moje szczęście sięga zenitu, a radość nie zna granic :)
Jestem osobą wierzącą, a w chwilach smutku i radości swoimi troskami i sukcesami najchętniej dzielę się z najbliższymi i właśnie do nich zalicza się również i Bóg!

BOSKO!
To mój okrzyk radości, który wykorzystuję w momentach euforii, gdy moje szczęście sięga zenitu, a radość nie zna granic :)
Jestem osobą wierzącą, a w chwilach smutku i radości swoimi troskami i sukcesami najchętniej dzielę się z najbliższymi i właśnie do nich zalicza się również i Bóg!

O ja!

To od razu naprowadza innych na to, skąd pochodzę ;)

Byłaby to książka opowiadająca o parze rodzeństwa, która została zamknięta na noc w supermarkecie – czyli marzenie każdego dziecka. Fabuła skupiałaby się na tej jednej nocy, od chwili zamknięcia, aż po świt – byłaby to opowieść pełna przygód, słodkości i walki na jedzenie.
Wyobraźnia grałaby tu bardzo ważną rolę, bo to właśnie dzięki niej pirackie statki, rycerze i czarodzieje udzielający bardzo ważnych rad staliby się prawdziwi – pulchny strażnik byłby oczywiście antagonistą, który próbuje pochwycić małych bohaterów i oddać ich w ręce rodziców. Wyglądałby jak pirat z hakiem zamiast ręki, albo jak smok pilnujący skarbu – innym razem byłby szalonym naukowcem, a supermarket jego opuszczoną posiadłością. Czasem przypominałby też warga, który próbuje wyśledzić dzieciaki po pustych papierkach.
Oczywiście w końcu udałoby mu się pochwycić małych rozrabiaków – wraz ze świtem, a w ramach kary musiałyby posprzątać po sobie cały bałagan :)

O ja!

To od razu naprowadza innych na to, skąd pochodzę ;)

Byłaby to książka opowiadająca o parze rodzeństwa, która została zamknięta na noc w supermarkecie – czyli marzenie każdego dziecka. Fabuła skupiałaby się na tej jednej nocy, od chwili zamknięcia, aż po świt – byłaby to opowieść pełna przygód, słodkości i walki na jedzenie.
Wyobraźnia grałaby tu bardzo ważną rolę,...

OSTRO to słowo, którego używam najczęściej jak usłyszę radosną, a zarazem szokującą wiadomość. Myślę, że książka pod takim tytułem mogłaby zawierać ciekawe i kontrowersyjne opowiadania z życia, które przedstawione by były bez owijania w bawełnę. Mogłaby to być też powieść erotyczna napisana w brutalnym stylu, a nawet kryminał, w którym bohater zabijałby wszystkich brzytwą. Taki tytuł pasuje nawet do książki kucharskiej z przepisami na dania dla miłośników ostrego jedzenia.

OSTRO to słowo, którego używam najczęściej jak usłyszę radosną, a zarazem szokującą wiadomość. Myślę, że książka pod takim tytułem mogłaby zawierać ciekawe i kontrowersyjne opowiadania z życia, które przedstawione by były bez owijania w bawełnę. Mogłaby to być też powieść erotyczna napisana w brutalnym stylu, a nawet kryminał, w którym bohater zabijałby wszystkich brzytwą....

To zależy, czasami zdarza mi się krzyknąć coś w stylu: Yes! / Juhu!
albo coś zupełnie innego, ale parę razy już mi się zdarzyło, że będąc w pracy gdzie nie wypada krzyczeć, rzucałem odpowiednio modelowanym głosem, klasyczne: Dear diary, jackpot!

To zależy, czasami zdarza mi się krzyknąć coś w stylu: Yes! / Juhu!
albo coś zupełnie innego, ale parę razy już mi się zdarzyło, że będąc w pracy gdzie nie wypada krzyczeć, rzucałem odpowiednio modelowanym głosem, klasyczne: Dear diary, jackpot!

Jestem powściągliwa w głośnym okazywaniu emocji i moją najczęstszą reakcją jest albo szeroki uśmiech, albo rozdziawiona gęba, gdy szczęście jest takie, że aż trudno uwierzyć. Gdy chcę wyrazić radość z czyjegoś szczęścia, to standardowo i szczerze mówię "gratulacje".

Jestem powściągliwa w głośnym okazywaniu emocji i moją najczęstszą reakcją jest albo szeroki uśmiech, albo rozdziawiona gęba, gdy szczęście jest takie, że aż trudno uwierzyć. Gdy chcę wyrazić radość z czyjegoś szczęścia, to standardowo i szczerze mówię "gratulacje".