W jaką grę może zostać wciągnięta uczennica gimnazjum? Przecież problemy dzieciaków są takie błahe...

Wszystko zaczęło się dwa lata temu, gdy wyszłam z psem na spacer. Widząc, że suczka coś wytropiła, pozwoliłam jej poprowadzić mnie, jak się okazało, do koszmaru. Biały śnieg splamiony był czymś czerwonym. Już wtedy byłam przerażona, lecz mimo tego podążałam za moim pupilem, przy którym zawsze czułam się bezpieczna.

Paręnaście metrów dalej ujrzałam trupio bladą drobną dłoń wystającą ze śniegu. Palce były zaciśnięte, a w środku zobaczyłam kartkę.

"Ukryj ciało, inaczej zostaniesz wrobiony w morderstwo. Za tydzień odbierzesz kolejne zwłoki. TERAZ ALBO NIGDY".

Więc ukryłam ciało. Siedem dni później oprócz martwej kobiety znalazłam dwa tysiące.

To wszystko, co wiem, przysięgam. Oto dzień, kiedy moje życie zaczęło obracać się wokół zakopywania zwłok. Jestem niewinna.

Prawda?

Boże, co ja zrobiłam...

W jaką grę może zostać wciągnięta uczennica gimnazjum? Przecież problemy dzieciaków są takie błahe...

Wszystko zaczęło się dwa lata temu, gdy wyszłam z psem na spacer. Widząc, że suczka coś wytropiła, pozwoliłam jej poprowadzić mnie, jak się okazało, do koszmaru. Biały śnieg splamiony był czymś czerwonym. Już wtedy byłam przerażona, lecz mimo tego podążałam za moim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwielbiam dostawać kwiaty. Dzisiaj, gdy wróciłam do domu pod drzwiami znowu zobaczyłam bukiet kwiatów. Moja miłość do tych roślin pojawiła się gdy razem z siostrą i jej przyjacielem bawiliśmy na pobliskiej łące. Ja przynosiłam im zwykle swoje ulubione, czyli stokrotki i tulipany. Podniosłam bukiet i dotknęłam ich delikatnych płatków, dotychczas sądziłam, że przynosi je mój były w ramach przeprosin, ale gdy go zapytałam nic o tym nie wiedział. Kwiaty dostawałam od prawie roku i z początku byłam przerażona niewiedzą od kogo są. Później się uspokoiłam, przecież nic mi nie zrobią, prawda? Wniosłam je do kuchni i usunęłam wyschnięte łodygi tulipanów i stokrotek, których z każdym kolejnym razem przybywało. Zawsze dostawałam dwadzieścia kwiatów. Ze zdziwieniem zauważałam jak do jednej z łodyg został przypięty liścik z pismem mojej zmarłej siostry z napisem: " Chcesz wiedzieć dlaczego umarłam? Nigdy się nie dowiesz ".

Uwielbiam dostawać kwiaty. Dzisiaj, gdy wróciłam do domu pod drzwiami znowu zobaczyłam bukiet kwiatów. Moja miłość do tych roślin pojawiła się gdy razem z siostrą i jej przyjacielem bawiliśmy na pobliskiej łące. Ja przynosiłam im zwykle swoje ulubione, czyli stokrotki i tulipany. Podniosłam bukiet i dotknęłam ich delikatnych płatków, dotychczas sądziłam, że przynosi je mój...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zawsze są ludzie,na których nie zwracamy większej uwagi. Widujemy ich codziennie,czasem nawet się przywitamy.
To właśnie był taki człowiek.

Jak co dzień budziło mnie drapanie psiej łapki proszące o poranny spacer. Szybka rundka wokół osiedla. Wracając ucieczka przed świeżo rozstawionymi zraszaczami i już jestem na śniadaniu. Tego dnia było inaczej. Wychodząc do pracy na wycieraczce znalazłam saszetkę oranżady w proszku- tej samej, do której dokupowało się najtańszego lizaka i robiło się musujące cuda. Wzruszenie ramionami i uśmiech.
I zapewne tak by było gdyby nie to, że następnego dnia znów czekała mnie identyczna niespodzianka tyle,że wciśnięta pod wycieraczkę mojego auta. Rozjerzałam się już nieco bardziej wystraszona.Jedyne co słyszałam to pracujące zraszacze i naszego osiedlowego ogrodnika przycinającego iglaste drzewka.
Postanowiłam być bardziej uważna,zmienić rutynę. Wszystko,aby się dowiedzieć.
Poranny spacer-bez niespodzianek pod wycieraczką. Jednak gdy tylko zjadłam śniadanie i wychodziłam do pracy na wycieraczce znalazłam lizaka...wybiegłam przed blok- za wycieraczką auta była saszetka z orążadą. Tym razem na jej odwrocie przylepiona była karteczka z napisem "NIGDY SIĘ NIE DOWIESZ". Kiedy podnosiłam głowę aby rozejrzeć się za sprawcą ostatnie co widziałam to twarz naszego ogrodnika- łudząco podobna do rysów twarzy mojej "siostry krwi", tej samej, która po naszym wspólnym nieudanym balu gimnazjalnym postanowiła popełnić samobójstwo.
Ja już wiedziałam... a ty?

Zawsze są ludzie,na których nie zwracamy większej uwagi. Widujemy ich codziennie,czasem nawet się przywitamy.
To właśnie był taki człowiek.

Jak co dzień budziło mnie drapanie psiej łapki proszące o poranny spacer. Szybka rundka wokół osiedla. Wracając ucieczka przed świeżo rozstawionymi zraszaczami i już jestem na śniadaniu. Tego dnia było inaczej. Wychodząc do pracy na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niby wszyscy wiedzieliśmy, że w planach zabrnęła za daleko (o dużo za daleko), a mimo to zabrakło kogoś kto rozsądnie by ją przyhamował. Znaliśmy jej złodziejski fach i możliwości najlepszej koleżanki (regularnie wpędzającej wrogów do wariatkowa póki się nie zakochała). Ostrzegaliśmy, ale zakochani nie mają w zwyczaju słuchać tego typu rad.
Minęło osiem lat (przez które wszystko mogło się zmienić), a jednak wszyscy nadal mieliśmy sporo za uszami. Brakło rozsądku i odwagi, żeby nie dać się zwerbować do odwetu Ewy (za stratę miłości). Przyszło nam zostać pionkami w grze między dwiema wpływowymi diwami, które niegdyś skakały za sobą w ogień, a teraz skaczą sobie do gardeł.
Wiedzieliśmy co się stanie (jak, kiedy, dlaczego), lecz nikt nic z tym nie zrobił, bo przysięgaliśmy, że jeśli jesteś spoza paczki to (niezależnie od stanowiska) NIGDY SIĘ NIE DOWIESZ.

Niby wszyscy wiedzieliśmy, że w planach zabrnęła za daleko (o dużo za daleko), a mimo to zabrakło kogoś kto rozsądnie by ją przyhamował. Znaliśmy jej złodziejski fach i możliwości najlepszej koleżanki (regularnie wpędzającej wrogów do wariatkowa póki się nie zakochała). Ostrzegaliśmy, ale zakochani nie mają w zwyczaju słuchać tego typu rad.
Minęło osiem lat (przez które...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Nagrywanie włączone! No! Przywitaj się ze swoim synkiem.
Grzebiąca w pudłach kobieta, jęknęła tylko, kontynuując szperanie.
Młodzieniec podszedł do niej, po czym, szczypiąc ją z czułością, orzekł:
-Sama mówiłaś, że chcesz zgromadzić dla młodego stare pamiątki. Do czasu, gdy skończy osiemnaście lat, te nagranie również stanie się starociem.
Może należałoby poinformować staruszka przez telefon, że jesteśmy w domu?
- Olly, przeszkadzasz! - popatrzyła się w kamerę, jednocześnie częstując go kuksańcem.
-Ałaa- krzyknął teatralnie mężczyzna, udając że płacze - widzisz, jaka matka agresywna?
-Oj, cicho bądź. - powiedziała z uśmiechem, kładąc obydwie dłonie na policzkach Olivera, po czym powoli, zmysłowo, wpiła swoje usta w jego.
Po dłuższej chwili, oderwali się od siebie.
- Muszę odszukać cokolwiek z nią związanego.
Dziewczyna powróciła do swoich poszukiwań. Nagle, pod palcami, poczuła lepkość.
- Co do cholery? - Wyciągnęła mokre zawiniątko. Gdy tylko rozwiązała pakunek, krzyknęła, przewracając się o krzesło, z łomotem lądując na posadzce.
Olly zaklął donośnie. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, do pomieszczenia wkroczył długowłosy mężczyzna o gładko ogolonych policzkach. Dzierżył w dłoniach strzelbę. Celował w Olliego, oczy miał pełne łez.
- Co to tato? - zszokowana dziewczyna nie dostrzegała broni w rękach ojca, nie słyszała krzyków ukochanego. - Tato, dlaczego?
- NIGDY SIĘ NIE DOWIESZ.

-Nagrywanie włączone! No! Przywitaj się ze swoim synkiem.
Grzebiąca w pudłach kobieta, jęknęła tylko, kontynuując szperanie.
Młodzieniec podszedł do niej, po czym, szczypiąc ją z czułością, orzekł:
-Sama mówiłaś, że chcesz zgromadzić dla młodego stare pamiątki. Do czasu, gdy skończy osiemnaście lat, te nagranie również stanie się starociem.
Może należałoby poinformować...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tylko nasza paczka znała zasady naszej dochodzeniówki. Byliśmy dziećmi, a do paczki należały dzieciaki z naszej ulicy. Było nas sporo ja moja siostra, Tomek, Ola, Kaśka, Paweł, Daniel, Zosia i Piotrek. Organizowaliśmy zabawę, która polegała na prowadzeniu dochodzenia. Sami znajdowaliśmy różne sprawy. Dlaczego sąsiadka wraca później, ile zarabia sąsiad, czy kto zgubił znalezione przez nas spodnie. Pracowaliśmy w pojedynkę lub w parach. Każdy miał swoje przydzielone dochodzenie i obowiązek prowadzenia akt sprawy, gdzie na dole przybijaliśmy pieczątki robione z ziemniaków.
Dorośliśmy, każdy poszedł w swoją stronę, ale często zdarzało nam się spotkać na rodzinnej ulicy, podczas wakacji czy świąt. Te wakacje były inne. Byłam ja, moja siostra, Kaśka, Tomek, Zosia i Paweł. Gdy tylko się spotkaliśmy każde z nas w skrzynce znalazło dziwną kopertą, imiennie zaadresowaną, a w środku była kartka. Morderstwo i każdy miał wpisane swoje imię. Sprawa rozpoczęta i dzisiejsza data. Ktoś nam ewidentnie groził. Na dole kartki był przybity stempel z ziemniaka, co ewidentnie świadczyło o tym, że wysłał to ktoś z naszej paczki. Tylko kto i z jakich powodów. Wspólnie postanowiliśmy wyjaśnić sprawę i rozwiązać nasze pierwsze poważne dochodzenie! Każdego dnia zaczęły spływać do nas ręcznie wykonane rysunki i groźby zemsty, za "złe traktowanie dzieciństwa". To musiał być ktoś z naszej paczki. Musimy, go odnaleźć. Wykazać się, to nasze pierwsze poważne dochodzenie. Musimy rozwiązać sprawę swojego życia, bo ono właśnie od tego zależy. To nasza życiowa misja, teraz albo nigdy!

Tylko nasza paczka znała zasady naszej dochodzeniówki. Byliśmy dziećmi, a do paczki należały dzieciaki z naszej ulicy. Było nas sporo ja moja siostra, Tomek, Ola, Kaśka, Paweł, Daniel, Zosia i Piotrek. Organizowaliśmy zabawę, która polegała na prowadzeniu dochodzenia. Sami znajdowaliśmy różne sprawy. Dlaczego sąsiadka wraca później, ile zarabia sąsiad, czy kto zgubił...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Na jednej ze ścian domu wisiało zdjęcie Marceliny wraz z gromadka jej przyjaciół z dzieciństwa. Jej twarz została wycięta, ale doskonale znał to zdjęcie z rodzinnego albumu i od razu poznał siostrę. jego uwagę przykuł niepozorny blondyn stojący trochę z boku. Przypomniał sobie, ze był bardzo zakochany w jego siostrze. Z drugiej strony ramki widniał odręcznie wykonany napis: ”Odnajdziesz mnie Detektywie?”. Ciarki przeszyły jego ciało. Wiedział, że jego siostra jest w tym budynku. Czuł to gdzieś w podświadomości – w końcu zawsze nadawali na tych samych falach i rozumieli się bez słów.
Kolejne zdjęcie, które zostawił mu porywacz przedstawiało Marcelinę przywiązaną do szpitalnego łóżka. Z jej ręki wystawał wenflon w wężykiem prowadzącym prosto do woreczka z kroplówką. Odruchowo odwrócił zdjęcie. „Pospiesz się, albo nigdy się nie dowiesz prawdy…”

Na jednej ze ścian domu wisiało zdjęcie Marceliny wraz z gromadka jej przyjaciół z dzieciństwa. Jej twarz została wycięta, ale doskonale znał to zdjęcie z rodzinnego albumu i od razu poznał siostrę. jego uwagę przykuł niepozorny blondyn stojący trochę z boku. Przypomniał sobie, ze był bardzo zakochany w jego siostrze. Z drugiej strony ramki widniał odręcznie wykonany napis:...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Wychodzę - oznajmiła Ania zakładając skórzaną kurtkę - posprzątasz mi pokój siostrzyczko? Ostatnio nie mam na to czasu, wszędzie się spieszę.
- A co będę z tego miała?
- Dogadamy się jak wrócę. Tylko proszę cię, żebyś chociaż raz nie grzebała w mojej szafie. Lecę! - krzyknęła i wybiegła z domu.
Wyjrzałam przez okno. Zobaczyłam tylko znikający za zakrętem czerwony samochód jej chłopaka.
Dopiłam kawę, która zdążyła już ostygnąć i ruszyłam do pokoju młodszej siostry. Nie trzeba mnie zmuszać do sprzątania, bo bardzo lubię to robić. Jak dotąd Ania też lubiła porządek, dlatego zdziwiłam się, kiedy otworzyłam drzwi jej pokoju. Ubrania walały się na łóżku i podłodze, książki zawsze ułożone na półce teraz leżały na parapecie, na biurku było mnóstwo kartek. Szybko się otrząsnęłam i zabrałam się do sprzątania. Książki ułożyłam na półce, ubrania złożyłam w kostkę i położyłam na łóżku.
Przyszła kolej na biurko. Przeglądając stos kartek natknęłam się na list. Wiem, że czytanie cudzej korespondencji nie jest odpowiednie, ale byłam ciekawa dziwnej pieczątki. Poza tym koperta nie miała znaczka, co znaczyło, że ktoś musiał jej to dać osobiście. Ciekawość wygrała z rozsądkiem.
"Członku,
naszym obowiązkiem jest dostarczanie ofiary zgodnie z kolejnością. Nadszedł twój czas. Jako cel wyznaczam Aleksandrę K. Masz czas do kolejnego spotkania tj. piątek tego tygodnia. Nie zawiedź.
Mistrz
JJ"
JJ? Przecież takim pseudonimem zawsze posługiwał się nasz kumpel z dzieciństwa. Aleksandra? To przecież ja. Zadrżałam. Odłożyłam list na biurko i pobiegłam do swojego pokoju. Usiadłam na łóżko i rozpłakałam się. Siostra chciała mnie zabić? Nie mogłam w to uwierzyć. To pewnie jakiś głupi żart.
Usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi.
- Mogę? Wołałam cię, ale nie... płaczesz? Olka, co się dzieje? - siostra podbiegła do mnie i przytuliła.
- Nie słyszałam jak wróciłaś. Spokojnie nic mi nie jest.
- Znowu masz humorki? Może na poprawę nastroju wybierzesz się z nami gdzieś dzisiaj?
- Z wami?
- Tak, z ludźmi z piaskownicy - zaśmiała się - Spotykam się z nimi od jakiegoś czasu, naprawiamy kontakt i wspominamy stare czasy. Dołącz do nas.
- Anka... ja znalazłam list.
- List?! Grzebałaś mi w rzeczach?!
- Nie, ja tylko sprzątałam. Powiedz mi co się dzieje? Po co to wszystko? W co ty się wmieszałaś? To jakaś sekta?! - krzyczałam i płakałam. Czułam się bezsilna. Ania wybiegła z pokoju, by zaraz potem wrócić z nożem kuchennym w lewej dłoni.
- NIGDY SIĘ NIE DOWIESZ!

- Wychodzę - oznajmiła Ania zakładając skórzaną kurtkę - posprzątasz mi pokój siostrzyczko? Ostatnio nie mam na to czasu, wszędzie się spieszę.
- A co będę z tego miała?
- Dogadamy się jak wrócę. Tylko proszę cię, żebyś chociaż raz nie grzebała w mojej szafie. Lecę! - krzyknęła i wybiegła z domu.
Wyjrzałam przez okno. Zobaczyłam tylko znikający za zakrętem czerwony...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Aśka , co to jest? - spytałam młodszą siostrę wskazując palcem na wystający z jej torebki dość spory nóż, który ewidentnie nosił ślady krwi.
- Nic! Nieważne! Nie masz swoich spraw? - odparła zmieszana pośpiesznie chowając ostrze w głąb swojej torby.
- Nie kłam! Godzinę temu dzwoniła do mnie Paulina, mówiła że jej brat zaginął. A przecież jeszcze kilka dni temu mówiłaś, że zaczynasz się z nim spotykać!
- I co, powiedziałaś jej o tym? To miała być nasza tajemnica! Powiedziałam ci to w zaufaniu!
- Nic jej nie powiedziałam, ale widząc ten zakrwawiony nóż mam myśli, że masz coś wspólnego z jego zniknięciem! Wytłumaczysz mi to?
- Nie! Nic nie muszę Ci tłumaczyć! Myślisz, że jak znasz go od dziecka to wiesz o nim wszystko?
- Ciebie tez znam od zawsze, a wychodzi na to, że nie znam Cię wcale.
- I niech tak zostanie - krzyknęła siostra na odchodne i pośpiesznie zaczęła zakładać płaszcz.
- Aśka, gdzie jest Paweł?!
- NIGDY SIĘ NIE DOWIESZ - szepnęła zamykając za sobą drzwi.

- Aśka , co to jest? - spytałam młodszą siostrę wskazując palcem na wystający z jej torebki dość spory nóż, który ewidentnie nosił ślady krwi.
- Nic! Nieważne! Nie masz swoich spraw? - odparła zmieszana pośpiesznie chowając ostrze w głąb swojej torby.
- Nie kłam! Godzinę temu dzwoniła do mnie Paulina, mówiła że jej brat zaginął. A przecież jeszcze kilka dni temu mówiłaś, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Jak możesz się z nim spotykać?! - Głos mojej przyjaciółki przybiera coraz wyższe i bardziej nieprzyjemne tony.
- Nie rozumiem o co ci chodzi. - Próbuję ją zbyć jednak wiem, że to nic nie da. Ona wie, chociaż nie mam pojęcia skąd.
- Nie rób ze mnie głupiej, przecież widziałam was razem w parku.
- I? - Nie mam ochoty kontynuować tej rozmowy, a tym bardziej się przed nią tłumaczyć.
- Jeszcze się pytasz? Przecież wiesz, kim on jest i co zrobił w przeszłości. Jak twoi bracia się o tym dowiedzą to wpadną w szał. - Oczami wyobraźni widzę, jak z uszu buchają jej obłoczki pary, taka jest wściekła.
- Po pierwsze to tylko plotki. Nie byłby w stanie nikogo zabić. Nie jest jakimś psychopatą. Po drugie o niczym się nie dowiedzą, chyba że od ciebie. - Wbijam w nią mordercze spojrzenie.
- Mam odmienne zdanie na ten temat. To, że nie wygląda na psychopatę nie znaczy, że nim nie jest. I nie patrz tak na mnie, nie zrobię tego chociaż powinnam.
- Jestem dorosła i potrafię zbadać o siebie, nie musisz się martwić.
- Rób co chcesz ale żeby potem nie było, że cię nie ostrzegałam.
- Spokojnie, nie dramatyzuj.

Jest wieczór, a ja leżę w piżamie na kanapie i oglądam jakiś film akcji gdy wszyscy trzej bracia stają przede mną zasłaniając mi telewizor.

- Ej co jest? - Pytam wkurzona.
- Widziałaś się może z Natalią?
- Tak, wczoraj. A co?
- Zniknęła.
- Jak to zniknęła?! - Pytam z przerażeniem jednocześnie zrywając się na różne nogi.
- Normalnie, nie ma jej. Nie wróciła na noc do domu.
- Boże! Może zostawiła jakąś informacje?
- Nie ale znaleźliśmy ten liścik. - Podaje mi kartkę papieru.

LUBICIE PODCHODY, PRAWDA? KTO NIE LUBI! ZNAJDŹCIE WIĘC WSKAZÓWKI, KTÓRE ZAPROWADZĄ WAS DO NATALII. BOGACTWO CZĘSTO LEŻY NA ULICY, WYSTARCZY TYLKO PO NIE SIĘGNĄĆ. A CO JEST NAJWIĘKSZYM BOGACTWEM JAK NIE ŻYCIE? ZACZYNAMY GRĘ!

- Właśnie zwołaliśmy paczkę znajomych i idziemy jej szukać. Idziesz z nami?
- Jeszcze się pytasz? Jasne że tak . Czekajcie tylko się ubiorę.

Na szybko włożyłam wczorajsze ubranie i oznajmiłam, że możemy iść. Napisałam też krótką wiadomość do swojego chłopaka by go o wszystkim poinformować. Postanowiliśmy dobrać się w pary i przeszukać ulica po ulicy.

Zaułek jest ciemny i dosyć straszny. Powoli zbliżamy się jednak do latarni. Bartek, mój młodszy brat, przerzuca właśnie stertę kartonów przy śmietniku, ja natomiast znalazłam kawałek rury. Ważę ją w ręku. Jest dosyć ciężka ale to nie szkodzi, dzięki niej nie czuję się taka bezbronna.

- Tu nic nie ma. - Oznajmia.
- Musimy szukać dalej, nie możemy się poddać.
- A kto mówi o poddaniu się? - W tonie jego głosu słychać urazę.
- Przepraszam, po prostu jestem zdenerwowana.

Stoimy w świetle latarni i zastanawiamy się, który obrać teraz kierunek. Nagle widzę, jak brat intensywnie przygląda się mojej bluzie i spodniom.

- Co to jest? - Pyta i wskazuje na tuzin ciemnych plamek pokrywających moje ubranie.
- A to? To ketchup, jadłam frytki przed tą całą akcją.
- Przecież byłaś w piżamie!
- Faktycznie masz rację. Musiałam się wcześniej czymś ubrudzić. - Mówię lekko ale to wcale nie uspokaja mojego brata.

Bartek zbliża się do mnie, dotyka zabrudzeń na moim rękawie i odskakuje jak oparzony.

- Przecież to krew! - Krzyczy.
- Tak, to krew. - Potwierdzam spokojnie.
- Coś ty zrobiła!? - Echo jego przerażonego głosu odbija się od ścian kamienic.
- NIGDY SIĘ NIE DOWIESZ. - Odpowiadam i jednocześnie wymierzam jedno celne uderzenie w głowę brata.

- Jak możesz się z nim spotykać?! - Głos mojej przyjaciółki przybiera coraz wyższe i bardziej nieprzyjemne tony.
- Nie rozumiem o co ci chodzi. - Próbuję ją zbyć jednak wiem, że to nic nie da. Ona wie, chociaż nie mam pojęcia skąd.
- Nie rób ze mnie głupiej, przecież widziałam was razem w parku.
- I? - Nie mam ochoty kontynuować tej rozmowy, a tym bardziej się przed nią...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej