Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Komosa Ryżowa
sofija
smoku4737
francis
sekularyzacja

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Komosa Ryżowa
sofija
smoku4737
francis
sekularyzacja

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

W moim pokoleniu najbardziej zadziwia mnie brak szacunku kobiety do samej siebie. Kobiety z mojego pokolenia pokazują prawie nagie tyłki na instagramie czy facebooku, następnie na imprezie wystarczy kilka uśmiechów, postawienie drinka i kobieta jest już chętna na wszystko. W ubiegłych latach kobiety się szanowały i trzeba było o nie zabiegać, a teraz? Wystarczą dwa, bądź trzy spotkania i kobieta godzi się na wszystko,gdzie w poprzednich pokoleniach najpierw trzeba było się poznać,następnie złapać kobietę za rękę,a co dopiero mówić o pocałunku,bądź kontakcie intymnym.Czasy gdy kobieta czekała na ruch mężczyzny się już skończyły.Kobiety już przejmują inicjatywę i kiedy mężczyzna ma również swoje sprawy na głowie, to kobieta zaczyna się narzucać.Zapomniały,że mężczyźni są typem zdobywcy. Niestety ludzie z pokolenia na pokolenie się zmieniają, szkoda, że moje pokolenie kobiet obrało złą ścieżkę.Młode dziewczyny nie mające nawet pełnoletności spotykające się ze starszymi mężczyznami, które szukają kontaktu seksualnego jest przerażające,natomiast jest to na porządku dziennym.Jeżeli kobieta sama się nie szanuje to nikt nie będzie miał do niej szacunku. Oczywiście nie odnosi się to do wszystkich kobiet. Mam na uwadze,że istnieją kobiety,które się szanują, ale jest ich wyraźna mniejszość.

W moim pokoleniu najbardziej zadziwia mnie brak szacunku kobiety do samej siebie. Kobiety z mojego pokolenia pokazują prawie nagie tyłki na instagramie czy facebooku, następnie na imprezie wystarczy kilka uśmiechów, postawienie drinka i kobieta jest już chętna na wszystko. W ubiegłych latach kobiety się szanowały i trzeba było o nie zabiegać, a teraz? Wystarczą dwa, bądź...

W moim pokoleniu zadziwia mnie, że mimo wszelkich przeciwności losu, nadal marzymy. Chociaż codzienne problemy nas przytłaczaj – rachunki, choroby, życie od wypłaty do wypłaty - to nadal wierzymy, że to o czym marzyliśmy, kiedy byliśmy 10 lat młodsi, spełni się. Zbierzemy się w sobie i ruszymy w nieznane, zostawimy szarość miasta za sobą i zamieszkamy w dziczy, nasz kolejny projekt będzie tak innowacyjny, że pozwoli nam zaspokoić wszelkie finansowe potrzeby rodziny, zostaniemy poczytnymi pisarzami, będziemy robić to, co kochamy. Kupimy wreszcie ten stary autobus i całą paczką przyjaciół wraz z dziećmi będziemy jeździć na wakacje.
Czasami myślę, że jedynie marzenia powstrzymują nas przed tym, żeby nie zwariować w codzienności życia.

W moim pokoleniu zadziwia mnie, że mimo wszelkich przeciwności losu, nadal marzymy. Chociaż codzienne problemy nas przytłaczaj – rachunki, choroby, życie od wypłaty do wypłaty - to nadal wierzymy, że to o czym marzyliśmy, kiedy byliśmy 10 lat młodsi, spełni się. Zbierzemy się w sobie i ruszymy w nieznane, zostawimy szarość miasta za sobą i zamieszkamy w dziczy, nasz kolejny...

Mnie właściwie to już nic nie zadziwia. Świat się zmienia tak szybko, że zanim zdąży się zaakceptować nowe trendy, na rynek wchodzą już kolejne. Jutro już dziś jest niemodne, a kto dogoni pojutrze?

Jeśli już coś budzi we mnie refleksję w moim pokoleniu, to właśnie to, że ludzie stają się żywymi zombie. Zapatrzonymi w świat wirtualny, dzielący się każdą mikrosekundą swojego życia z całkiem obcymi osobami. Nie liczy się inteligencja, lecz status materialny. Nie naturalność, ale botoks i silikon. Opryskliwość, wieczne niezadowolenie i brak szacunku. Nadmierna bezpośredniość, mówienie na "Ty" do każdego bez względu na stopień zażyłości. Chamstwo i wulgaryzmy na ulicy. Brak zainteresowań i ambicji, by coś w życiu osiągnąć. Fałszywa przyjaźń dla profitów. Obrażanie się o drobiazgi. Narzekanie na ciężkie czasy. Brak tolerancji i empatii.

Tak, jeśli coś mnie naprawdę zadziwia, to niedocenianie życia. Marnowanie go na trywialne błahostki. Zwalanie winy za swoje błędy na innych. Egoizm i chciwość napędzają dzisiejsze umysły. W kolejnych latach ludzi w myśleniu i działaniu wyręczą roboty. Cyber-Zombie, tym powoli staje się moje pokolenie.

Mnie właściwie to już nic nie zadziwia. Świat się zmienia tak szybko, że zanim zdąży się zaakceptować nowe trendy, na rynek wchodzą już kolejne. Jutro już dziś jest niemodne, a kto dogoni pojutrze?

Jeśli już coś budzi we mnie refleksję w moim pokoleniu, to właśnie to, że ludzie stają się żywymi zombie. Zapatrzonymi w świat wirtualny, dzielący się każdą mikrosekundą...

Zadziwia mnie ogromna otwartość, skoro język nie jest ograniczeniem, to wszystko stało się możliwe, internet jeszcze to ułatwił. Moje pokolenie podróżuje,znajduje znajomych na drugim końcu globu, jeździ autostopami, odkrywa świat! Nie ma miejsca na strach, jedyne ograniczenie to brak odwagi, bo pieniądze także nie są barierą. Dzięki serwisom, tzw. couchserfingowym można zatrzymać się na noc w każdym zakątku świata za - uwaga - 0 złotych (można wybrać inną walutę). Ludzie są otwarci i ciekawi świata, a ich rówieśnicy w kraju oddalonym o x kilometrów są ciekawi naszej kultury i chętnie o tym posłuchają. Podsumowując moje pokolenie jest zadziwiająco dobre w podróżowaniu.

Zadziwia mnie ogromna otwartość, skoro język nie jest ograniczeniem, to wszystko stało się możliwe, internet jeszcze to ułatwił. Moje pokolenie podróżuje,znajduje znajomych na drugim końcu globu, jeździ autostopami, odkrywa świat! Nie ma miejsca na strach, jedyne ograniczenie to brak odwagi, bo pieniądze także nie są barierą. Dzięki serwisom, tzw. couchserfingowym można...

Moje pokolenie- późne lata 80 i wczesne 90 ubiegłego stulecia to pierwsze pokolenie, które może WSZYSTKO. Woja ani nie odebrała nam życia ani nie odcisnęła na nim swojego piętna, komunizm choć dopiero co się skończył nas w zasadzie nie dotknął, a opowieści rodziców o kartkach na żywność brzmią jak historyczna ciekawostka podobna do tej,że małżeństwa kiedyś były aranżowane, a kobiety nie miały prawa głosu. To wszystko już się skończyło i nie miało realnego wpływu na nasze życie. Mamy po około 30 lat i jako pierwsi mogliśmy mieć swoje poglądy, wyrażać je i oczekiwać szacunku. Mogliśmy podróżować i poznawać inne kultury. Mogliśmy uczyć się jeżyków. Mieliśmy Internet i dostęp do całego świata- wiedzy, ludzi, informacji, rozrywki. I co z tym zrobiliśmy? Może trochę się pogubiliśmy i niektórzy pokazali gołe tyłki w sieci, ale wielu z nas wykorzystało ten potencjał jaki otrzymało i zdobywa świat- uczy się, rozwija, ma wile pasji, duże ambicje, zdobywa wykształcenie i nie widzi barier ani przeszkód tylko możliwości. Możliwości jakie mamy są dla nas naturalnym prawem i może nawet nie do końca zdajemy sobie sprawę ile mamy szczęścia. Ten entuzjazm, radość i czerpanie z życia pełnymi garściami- to coś co wyróżnia nasze pokolenie i zaskakuje pokolenie naszych rodziców, a czasem i nas samych -odwagą z jaką sięgamy po marzenia.

Moje pokolenie- późne lata 80 i wczesne 90 ubiegłego stulecia to pierwsze pokolenie, które może WSZYSTKO. Woja ani nie odebrała nam życia ani nie odcisnęła na nim swojego piętna, komunizm choć dopiero co się skończył nas w zasadzie nie dotknął, a opowieści rodziców o kartkach na żywność brzmią jak historyczna ciekawostka podobna do tej,że małżeństwa kiedyś były aranżowane,...

Moje pokolenie gdy było młode nie miało dostępu do komputera, smartfonów. Zupełnie inaczej wtedy się spędzało czas wolny np. w wakacje. Dawniej grało się w piłkę na podwórku a teraz dzieciaki spędzają grając w piłkę ale tą na komputerze (FIFA, PES). Aż się łezka w oko kręci kiedy wspominam czasy gdy w deszczowe dni graliśmy w gry planszowe, warcaby.
Ale oprócz tego zauważyłem, że zmienia się mentalność.
Dawniej częściej się spotykaliśmy z przyjaciółmi. Dużo rozmawialiśmy. Ciężej było z komunikacją (listy). Teraz nie trzeba wychodzić z domu, ba nawet nie trzeba pisać smsa. Wystarczy wejść na portal społecznościowy i można zobaczyć co kto lubi, gdzie był, czym obecnie się zajmuje. Coraz mniej się komunikujemy. Dawniej wysyłaliśmy kartkę na święta gdzie się później chowało do dużej szuflady a po latach można było natchnąć się na nią przez przypadek. Teraz wysyła się ale animację "świąteczną" na messengerze. Podobnie zresztą jest ze zdjęciami, kiedyś wywoływanymi z kliszy. Moje pokolenie dużo mówiło o marzeniach a teraz nowe pokolenia nastawione są na konkretne cele. Mają iść na studia, znaleźć dobrze płatną pracę, kupić drogi samochód bo inaczej myślą, że nie będą szanowani w społeczeństwie.
A ja tymczasem cieszę się z tego że nic nie musiałem tylko mogłem :)

Moje pokolenie gdy było młode nie miało dostępu do komputera, smartfonów. Zupełnie inaczej wtedy się spędzało czas wolny np. w wakacje. Dawniej grało się w piłkę na podwórku a teraz dzieciaki spędzają grając w piłkę ale tą na komputerze (FIFA, PES). Aż się łezka w oko kręci kiedy wspominam czasy gdy w deszczowe dni graliśmy w gry planszowe, warcaby.
Ale oprócz tego...

Moje pokolenie to dzisiejsi dwudziestolatkowie, dopiero wkraczający w dorosłość. Można je opisać jednym słowem: "różnorodność". Dorastaliśmy wraz z rozwojem technologii, ale nasze dzieciństwo nie było jeszcze zalane smartfonami i tabletami, a wypełnione głównie kontaktem z rówieśnikami, nauką z książek i organizowaniem sobie czasu samodzielnie. To połączenie - technologia plus wymyślane zabawy z rówieśnikami i życie "offline" - pozwoliło nam na o wiele więcej ścieżek, które mogliśmy obrać, niż nasi przodkowie. Niektórzy zdecydowali się na wczesne rodzicielstwo i tradycyjne zawody, inni studiują i się rozwijają, jeszcze inni stawiają na karierę czy pozostają nadal w wirze nastoletnich imprez. Każdy jest inny, wyjątkowy, nie trzeba już powielać znanych schematów. Jest to największy przywilej, który został nam dany - ta możliwość bycia sobą i znalezienia własnej ścieżki ku szczęściu. Celem mojego pokolenia jest umieć dobrze wykorzystać szansę bycia tak różnorodną grupą i nie utonięcie w nijakości i sztampie.

Moje pokolenie to dzisiejsi dwudziestolatkowie, dopiero wkraczający w dorosłość. Można je opisać jednym słowem: "różnorodność". Dorastaliśmy wraz z rozwojem technologii, ale nasze dzieciństwo nie było jeszcze zalane smartfonami i tabletami, a wypełnione głównie kontaktem z rówieśnikami, nauką z książek i organizowaniem sobie czasu samodzielnie. To połączenie - technologia...

Konflikt pokoleń jest to nic innego jak pernamętny spór intelektualnego menelstwa, który tworząc ideowe papki podburza ludzi między sobą, dzieje się tak, ponieważ nie istnieje wspólny mianownik w teraźneijszości.

Konflikt pokoleń jest to nic innego jak pernamętny spór intelektualnego menelstwa, który tworząc ideowe papki podburza ludzi między sobą, dzieje się tak, ponieważ nie istnieje wspólny mianownik w teraźneijszości.