- Kim jesteście?
- Jesteśmy klasztorem bezsensownego miecza.
- Dlaczego bezsensownego?
- Od wieków szkolimy się w walce bronią białą, jesteśmy mistrzami, każda bitwa w której braliśmy udział kończyła się naszym sukcesem.
- Co w tym bezsensownego?
- A kto dziś walczy mieczem? Skoro karabiny są skuteczniejsze.
- Więc po co wciąż się szkolicie?
- Bo o ile walka mieczem w XXI wieku jest bezsensowna, to nasze ideały wciąż mają sens.

- Kim jesteście?
- Jesteśmy klasztorem bezsensownego miecza.
- Dlaczego bezsensownego?
- Od wieków szkolimy się w walce bronią białą, jesteśmy mistrzami, każda bitwa w której braliśmy udział kończyła się naszym sukcesem.
- Co w tym bezsensownego?
- A kto dziś walczy mieczem? Skoro karabiny są skuteczniejsze.
- Więc po co wciąż się szkolicie?
- Bo o ile walka mieczem w XXI...

Są dziwni (jakby trochę zdziwaczali może zdziczali), tajemniczy i z całą pewnością daleko im do niewinności. Takie robią pierwsze wrażenie. Potem jest tylko gorzej. Wiesz, że tu z nimi utknąłeś, dlatego szybko namówią cię do złego (lepiej jeśli namówią, bo zmuszania możesz nie przeżyć). Noszą ciemne łachmany z nieprzyjemnie szorstkiego materiału od spodu podszytego satyną zimną jak lód. W końcu dawni kaci są od zadawania bólu, a nie od znoszenia własnego cierpienia. Z pasją mówią jedynie o torturach wspominając czasy, których ty właściwie nie masz prawa pamiętać (co najwyżej z lekcji historii). Ich nastawienie zależy od korzyści jakie możesz im zapewnić, a wierzenia ograniczają się do "przetrwają najsilniejsi", dlatego albo szybko uciekniesz na morskie fale, albo błyskawicznie skończysz na morskim dnie jeśli się nie dostosujesz.

Są dziwni (jakby trochę zdziwaczali może zdziczali), tajemniczy i z całą pewnością daleko im do niewinności. Takie robią pierwsze wrażenie. Potem jest tylko gorzej. Wiesz, że tu z nimi utknąłeś, dlatego szybko namówią cię do złego (lepiej jeśli namówią, bo zmuszania możesz nie przeżyć). Noszą ciemne łachmany z nieprzyjemnie szorstkiego materiału od spodu podszytego satyną...

Od kiedy Mara, rozbitek, przekroczył wrota klasztoru, wśród zakonników nastało poruszenie. Od lat nikt z obcych nie został wpuszczony do środka.
Mara posłusznie szedł za mnichem, który miał go doprowadzić przed oblicze Matki, jak nazywano przełożoną klasztoru. Miał czas aby dokładnie przyjrzeć się miejscu, do którego trafił. Prowadzący go mnich także okazał się przyjazny i co nieco mu opowiadał.
Historia zgromadzenia rozpoczęła się kilkadziesiąt lat wcześniej, kiedy Matka przybyła na tą wyspę z dalekiego południa. Miała wizję. Alentija, Śnieżna Pani, przemówiła do niej. Kazała jej założyć zgromadzenie, którego wyznawcy, odseparowani od zła świata, będą zgłębiać wiedzę pradawnych cywilizacji aby nauczać powstające narody.
Na dalekiej wyspie powstało więc Zgromadzenie Śnieżnego Skrzydła. Mogli do niego należeć zarówno mężczyźni, jak i kobiety.
Ubrani w białe szaty przemierzali więc świat w poszukiwaniu legend i historii sprzed wieków. To była ich misja. Nauczycieli. Mało kto jednak o nich słyszał, ponieważ nikomu nie mówili, kim są. Byli podróżnikami, mędrcami. Każdym i nikim zarazem.
A ten, kto słyszał legendy o tajemniczej wyspie, myślał, że są oni potworami zamieniającymi zbłąkanych marynarzy w lodowe posągi. Oni jednak byli pełni ciepła i empatii.
Śnieg? Oczywiście, że znak Bogini był wszędzie. Jednak nie czuło się chłodu.
Mara odniósł wrażenie, że znalazł się w innym świecie. Gdy przekraczał wrota Sali Matki czuł, że mógłby spędzić w nim resztę życia.

Od kiedy Mara, rozbitek, przekroczył wrota klasztoru, wśród zakonników nastało poruszenie. Od lat nikt z obcych nie został wpuszczony do środka.
Mara posłusznie szedł za mnichem, który miał go doprowadzić przed oblicze Matki, jak nazywano przełożoną klasztoru. Miał czas aby dokładnie przyjrzeć się miejscu, do którego trafił. Prowadzący go mnich także okazał się przyjazny i...

Ostatkiem sił uderzam ogromną kołatką w masywne wrota budynku, który na pierwszy rzut oka wygląda na jakiś klasztor. Słyszę chrobot otwieranego okienka w drzwiach, jednak nie jestem w stanie dłużej utrzymać się na nogach i osuwam się na ziemię.
Budzę się, nie bardzo wiedząc, co się wokół mnie dzieje. Próbując wstać, czuję tak silne zawroty głowy i mdłości, że natychmiast opadam na łóżko.
-Spokojnie, jesteś silnie odwodniona. Trzymaj.
Jakiś mężczyzna podaje mi szklankę lodowatej wody. Natychmiast przystawiam usta do brzegu naczynia, lekko unosząc się na posłaniu.
-Powoli! - ignoruję zaniepokojony głos towarzysza.
Dopiero po zaspokojeniu pragnienia, zaczynam przypominać sobie, co się wydarzyło.
-Kim jesteś?
Mężczyzna siedzący obok mnie uśmiecha się ciepło do mnie.
-Nazywam się Asriel, a ty znajdujesz się pod dachem kapłanów światła.
Dezorientacja na mojej twarzy wywołała u Asriela jeszcze szerszy uśmiech.
-Uczymy się kochać ciepło słońca i żar ognia, które mają ogromną siłę dawania jak i zabierania życia.
Dopiero teraz spostrzegam szkaradnie poparzone i zniekształcone dłonie mężczyzny, które chował w fałdach obszernej, nieskazitelnie białej szaty. Jego bose stopy wyglądają jeszcze gorzej. Są pozbawione palców i krwistoczerwone. Z przerażeniem podnoszę wzrok.
Jestem wdzięczna im za ratunek, ale nie chcę poznawać obrzędów, które spowodowały takie obrażenia na ciele Asriela. Im szybciej się stąd wydostanę, tym lepiej.

Ostatkiem sił uderzam ogromną kołatką w masywne wrota budynku, który na pierwszy rzut oka wygląda na jakiś klasztor. Słyszę chrobot otwieranego okienka w drzwiach, jednak nie jestem w stanie dłużej utrzymać się na nogach i osuwam się na ziemię.
Budzę się, nie bardzo wiedząc, co się wokół mnie dzieje. Próbując wstać, czuję tak silne zawroty głowy i mdłości, że natychmiast...

Ja teraz czytam książkę Katarzyny Enerlich Rzeka ludzi osobnych i idąc tym tropem wyobrażam sobie, że to klasztor staroobrzędowców, a wyspa z której widzę ich klasztor jest gdzieś na Mazurach. I tak myślę, że to pierwotnie zamknięta społeczność, która przez wieki otworzyła się na miejscową ludność to i mnie przyjęli by dobrze i przyjaźnie. Z tym, że myślę, że nie mogłabym u nich zostać na długo tylko po nabraniu sił musiałabym pójść w swoją drogę. Pogodziłabym się z tym, bo wiem, że tak powinno być i bym poszła.

Ja teraz czytam książkę Katarzyny Enerlich Rzeka ludzi osobnych i idąc tym tropem wyobrażam sobie, że to klasztor staroobrzędowców, a wyspa z której widzę ich klasztor jest gdzieś na Mazurach. I tak myślę, że to pierwotnie zamknięta społeczność, która przez wieki otworzyła się na miejscową ludność to i mnie przyjęli by dobrze i przyjaźnie. Z tym, że myślę, że nie mogłabym u...

W klasztorze mieszkają zakonnicy, którzy złożyli śluby milczenia. Nie zadają mi więc żadnych pytań, tylko w ciszy wskazują mi miejsce do spania i podają skromny, ale smaczny posiłek. Początkowo przeraża mnie to miejsce, ta wszechobecna cisza i monotonne życie, które wiodą ci ludzie. Po kilku dniach dochodzę jednak do wniosku, że właśnie tego mi trzeba - prostego, ale też w zasadzie beztroskiego życia, spokoju. Postanawiam więc zostać na wyspie. Nie brakuje mi tu niczego, nawet cisza nie jest tak przytłaczająca jak na początku. Szybko uczę się, że nie potrzeba słów, by zaprzyjaźnić się z zakonnikami. Dzięki nim potrafię też docenić otaczającą mnie przyrodę.

W klasztorze mieszkają zakonnicy, którzy złożyli śluby milczenia. Nie zadają mi więc żadnych pytań, tylko w ciszy wskazują mi miejsce do spania i podają skromny, ale smaczny posiłek. Początkowo przeraża mnie to miejsce, ta wszechobecna cisza i monotonne życie, które wiodą ci ludzie. Po kilku dniach dochodzę jednak do wniosku, że właśnie tego mi trzeba - prostego, ale też w...

Wrota otworzyły się przede mną, jeszcze zanim zdążyłem zapukać.
Stanął w nich mężczyzna w pomarańczowej szacie, która kojarzyła mi się tymi noszonymi w Tybecie. Na głowie miał jednak typowo arabski turban, który mógł sugerować islamskie powiązania. To także musiał być ślepy strzał, gdyż na szyi mnicha wisiał długi, drewniany różaniec z bogato zdobionym krzyżykiem. Czyli jednak Chrześcijanin? Nie – małe gwiazdki Dawida, którymi ozdobione były mankiety, wskazywały na coś innego. Zamiast cokolwiek powiedzieć, zacząłem bacznie przyglądać się tej przedziwnej postaci, a im dłużej patrzyłem, tym więcej różnorodnych symboli religijnych dostrzegałem.
– Jeśli poczekasz jeszcze godzinę, pomożemy ci – zaczął z zobojętnieniem.
– Skąd wiedziałeś, że…
– Bóg mi to powiedział.
– Jaki Bóg?
– Bieżący.
– To znaczy?
– Posłuchaj. Co rok organizujemy Wojnę Bogów. Przez rzut monetą Bogowie mają okazję zawalczyć ze sobą o roczne panowanie. Na przykład: Allach – rewers, Zeus – awers. Jeden wygrywa i walczy z losowo wybranym innym. Wojna trwa aż do wyłonienia ostatniego zwycięscy. Do niego należy kolejny rok.
– Przecież…
– Za godzinę wyłonimy następnego opiekuna wszechświata. Wróć tu niebawem i zapytaj nas o niego.
– Ale ja potrzebuję pomocy!
– Powiemy ci, do kogo masz się modlić. Zwycięzca spełni twoje błagania. Nie będzie chciał sobie robić złego imidżu już na początku.
– Yyy… w takim razie… przyjdę później.
Odszedłem. Drzwi się zamknęły.

Jeszcze żadna godzina nie dłużyła mi się tak, jak tamta.

Wrota otworzyły się przede mną, jeszcze zanim zdążyłem zapukać.
Stanął w nich mężczyzna w pomarańczowej szacie, która kojarzyła mi się tymi noszonymi w Tybecie. Na głowie miał jednak typowo arabski turban, który mógł sugerować islamskie powiązania. To także musiał być ślepy strzał, gdyż na szyi mnicha wisiał długi, drewniany różaniec z bogato zdobionym krzyżykiem. Czyli...

Gdybym była rybakiem, w co wątpię, to w życiu nigdy nie łowiłabym na otwartych wodach w pojedynkę. Ale gdyby przypadkiem taka sytuacja nastąpiła, np. wszyscy moi towarzysze zostaliby zjedzeni przez wygłodniałe rekiny a ja dobiłabym do wyspy z klasztorem - omijałabym go szerokim łukiem, bo znając moje szczęście zamieszkiwaliby go krwiożerczy mnisi kanibale, niscy, łysi, szczupli (bo to wersja wyspiarska z ograniczonym dostępem do niezdrowego jedzenia i trunków), o skórze spalonej słońcem. Jedyne co wyznają to zasadę, że co znajdzie się na ich wyspie, należy do nich, a to co samo zapuka do ich drzwi w szczególności. Zrobiłabym rozpoznanie i w razie gdyby mnie zauważono, starałabym się nie dać tak łatwo złapać. Ale myślę, że to byłby mój samotny koniec.

Gdybym była rybakiem, w co wątpię, to w życiu nigdy nie łowiłabym na otwartych wodach w pojedynkę. Ale gdyby przypadkiem taka sytuacja nastąpiła, np. wszyscy moi towarzysze zostaliby zjedzeni przez wygłodniałe rekiny a ja dobiłabym do wyspy z klasztorem - omijałabym go szerokim łukiem, bo znając moje szczęście zamieszkiwaliby go krwiożerczy mnisi kanibale, niscy, łysi,...

Maresi. Kroniki czerwonego klasztoru[bookLink]4808412|Maresi. Kroniki czerwonego klasztoru[/bookLink]

Maresi. Kroniki czerwonego klasztoru[bookLink]4808412|Maresi. Kroniki czerwonego klasztoru[/bookLink]

 [bookCover]4808412|Maresi. Kroniki czerwonego klasztoru[/bookCover]