Kiedy miałam 6lat chciałam być księżniczką Arabellą,mieć zaczarowany pierścień i zamieniać się lub kogoś w co tylko dusza zapragnie.Dziś wiem że to tylko bajka😃 (a szkoda) i takim cudownym pierścieniem jest Internet.Tu mogę być kim chcę...odważną,intrygującą,niezwykłą i szalenie interesującą osobą.Mogę,kiedy zechcę podawać się za faceta,aktorkę,podróżniczkę...tylko po co? To takie oszustwo poprawiające nam samopoczucie.Czasem może warto trochę pofantazjować,wzbudzić czyjąś ciekawość i zainteresowanie...podbudować własne ego,nie można jednak zupełnie tracić gruntu pod nogami.Po chwilach bujania w obłokach zawsze czeka nas powrót na ziemię,a tam...ziemniaki do obrania,dziecko czeka na pomoc w lekcjach a mąż szuka drugiej skarpetki.Mimo wszystko dobrze mieć swój mały świat,do którego dostęp mam tylko ja...

Kiedy miałam 6lat chciałam być księżniczką Arabellą,mieć zaczarowany pierścień i zamieniać się lub kogoś w co tylko dusza zapragnie.Dziś wiem że to tylko bajka😃 (a szkoda) i takim cudownym pierścieniem jest Internet.Tu mogę być kim chcę...odważną,intrygującą,niezwykłą i szalenie interesującą osobą.Mogę,kiedy zechcę podawać się za faceta,aktorkę,podróżniczkę...tylko po co?...

Jako dziecko pochodzące z rozbitej rodziny, wychowujące się w skrajnej nędzy, zawsze marzyłam, że trafiłam do tego domu przez pomyłkę i kiedyś przybędą moi „prawdziwi” rodzice, by mnie stamtąd zabrać. Byłam dzieckiem bardzo niechcianym i odczuwałam to boleśnie na każdym etapie swojego dorastania. Odrzucenie i izolacja w warunkach domowych przekładały się na trudności towarzyskie w grupie rówieśniczej. Jako nastolatka byłam zamkniętą w sobie, milczącą dziewczyną z mnóstwem kompleksów. Dojrzewanie przyniosło ze sobą głęboką depresję, alkoholizm i myśli samobójcze. Kilka lat zajęła mi praca nad sobą i osiąganie samoświadomości. Teraz, mimo że, jak to w życiu, nadal zdarzają się gorsze chwile, staram się pozostawać twarda i silna. Gdy poznaję nowych ludzi, widzą we mnie towarzyską, roześmianą dziewczynę. Nikt nie domyśla się, że ta wesoła osóbka może mieć za sobą tragiczną przeszłość. I kiedy sięgam pamięcią wstecz, mam czasem ochotę wsiąść w wehikuł czasu i uratować tę samotną, zagubioną dziewczynę przed tym wszystkim, co ją spotkało, bo teraz, gdy już wiem, że naprawdę jestem coś warta, chciałabym móc przekonać o tym tamtą mnie. Jednak zawsze w takich momentach nachodzi mnie refleksja, że właśnie dzięki temu, co przeszłam, mogę być dziś sobą. I całe zło, którego doświadczyłam, było właśnie po to, bym mogła się nauczyć i wyciągnąć wnioski na przyszłość.
Aby stać się kimś innym – tym, kim chce się być – nie wolno się nigdy poddawać, a wszelkie przeciwności traktować jako lekcje.

Jako dziecko pochodzące z rozbitej rodziny, wychowujące się w skrajnej nędzy, zawsze marzyłam, że trafiłam do tego domu przez pomyłkę i kiedyś przybędą moi „prawdziwi” rodzice, by mnie stamtąd zabrać. Byłam dzieckiem bardzo niechcianym i odczuwałam to boleśnie na każdym etapie swojego dorastania. Odrzucenie i izolacja w warunkach domowych przekładały się na trudności...

O 5:45 jestem swoją własną wizarzystką i fryzjerką. Mam na to 30 minut, bo później wstaje mój syn i.. sprawia, że zmaieniam się w groźną, wymagającą matkę. 45 minut później, zgodnie z planem, wchodzimy z domu. Staję się szoferem. Po wyrzuceniu syna w żłobku, zamieniam się w kierowcę rajdowego. Staram się jak najszybciej przejechać ulice zapchane porannymi korkami. Gdy wykonam to zadanie, zrzucam trampki, zakłądma szpili i zamieniam się w elegancką Panią Analityk. W przerwach od pracy jestem super koleżanką lub tą zołzą z Działu Analiz. Po 16 znów zakładam trampki i po odebraniu syna, zamieniam się w mamę miłą, sympatyczną i wyrozumiałą. Idziemy na spacer, plac zabaw, oglądamy auta, nigdzie się nie spieszymy. Po powrocie do domu jestem kucharką, sprzątaczką i praczką. Wieczorem buduję z klocków niczym rasowy architekt, czytam bajki jak wykwalifikowany lektor oraz śpiewam jak utalentowana piosenkarka. Późnym wieczorem, gdy syn już śpi jestem perfekcyjną żoną - słuchaczem i zajmuję się wszytskim tym, co tam mąż z żoną robi wieczorami ;)

O 5:45 jestem swoją własną wizarzystką i fryzjerką. Mam na to 30 minut, bo później wstaje mój syn i.. sprawia, że zmaieniam się w groźną, wymagającą matkę. 45 minut później, zgodnie z planem, wchodzimy z domu. Staję się szoferem. Po wyrzuceniu syna w żłobku, zamieniam się w kierowcę rajdowego. Staram się jak najszybciej przejechać ulice zapchane porannymi korkami. Gdy...

Za każdym razem jestem kimś innym, kiedy wcielam się w postać z właśnie czytanej książki. Fantazje ludzkie nie znają granic. Lubię wczuć się to w księżniczkę, to w kobietę której grozi niebezpieczeństwo i wiele wiele innych. Jednak w życiu prywatnym jestem sobą i to mi najbardziej odpowiada.

Za każdym razem jestem kimś innym, kiedy wcielam się w postać z właśnie czytanej książki. Fantazje ludzkie nie znają granic. Lubię wczuć się to w księżniczkę, to w kobietę której grozi niebezpieczeństwo i wiele wiele innych. Jednak w życiu prywatnym jestem sobą i to mi najbardziej odpowiada.

Jestem kobieta z nietypowym hobby ...samochody. W towarzystwie kiedy coś opowiadam o autach ( a wiem o nich dużo) faceci mnie lekceważą - co kobieta może wiedzieć o motoryzacji???
Ale właśnie dzięki sieci mogę wyrażać swoje opinie bez obawy, że ktoś mnie wyśmieje. Kiedyś na forum odpowiadałam na pytania jako "JA" - kobieta i nikt nie brał moich słusznych porad do serca. Pewnego dnia postanowiłam, że zapisze się na forum jako " ON" i UWAGA obecnie jestem adminem jednego z największych w Polsce forum motoryzacyjnym.

Jestem kobieta z nietypowym hobby ...samochody. W towarzystwie kiedy coś opowiadam o autach ( a wiem o nich dużo) faceci mnie lekceważą - co kobieta może wiedzieć o motoryzacji???
Ale właśnie dzięki sieci mogę wyrażać swoje opinie bez obawy, że ktoś mnie wyśmieje. Kiedyś na forum odpowiadałam na pytania jako "JA" - kobieta i nikt nie brał moich słusznych porad do serca....

Zadane pytanie kierowane jest do osoby dorosłej, prawda? Bo to najczęściej oni pragnęliby zmienić swoje życie. Nie akceptują tego, co przynosi im los. Chcą zmian, rozpaczliwie chcą zmian. W moim przypadku jest inaczej. Z upływem czasu, nabieraniem doświadczenia czułam się coraz lepiej we własnej skórze. Teraz nie myślę o zamianie, nagłej i cudownej przemianie w drugą osobę, bo po co? Zdaję sobie sprawę, że to marzenia nierealne i rozmyślania bezsensowne. Teraz. Ale kiedyś było inaczej. Nie pamiętam, żebym jako kilkuletnia dziewczynka myślała o sobie jako "Ja". Zazwyczaj używałam zaimka "Ona". Oczywiście nie przy innych, jedynie w głowie. "Była dzisiaj na dworze i bawiła się z koleżanką, ale mama kazała jej wrócić szybko do domu i było jej smutno." W zależności od obejrzanego filmu, czy przeczytanej książki dodawałam do fabuły swoją osobę. Byłam drugą siostrą Winnetou. Koleżanką Krzysia ze Stumilowego Lasu. Ja nie wyobrażałam siebie w rolach innych. Bohatera tego czy tego, koleżanki tej czy tej. Po prostu byłam postaciom, którą rządziłam, rozkazywałam jej a ona robiła co chciałam. Zabawne i przerażające jednocześnie. Nikt nie domyśliłby się, że to małomówne dziecko układa w głowie setki scenariuszy, dopasowując siebie do rozmaitych światów. Z czasem zaprzestałam tej zabawy. Zaczęłam myśleć o sobie w pierwszej osobie i nie układałam fikcyjnych żywotów, a te realne. Planowałam i pokonałam moją dziwną przypadłość. Często wracam myślami do tamtego czasu i zastanawiam się, co było przyczyną tego dziwnego zachowania, ale nie znajduję odpowiedzi. Jako dzieci robimy rzeczy bardzo, bardzo nienaturalne.

Zadane pytanie kierowane jest do osoby dorosłej, prawda? Bo to najczęściej oni pragnęliby zmienić swoje życie. Nie akceptują tego, co przynosi im los. Chcą zmian, rozpaczliwie chcą zmian. W moim przypadku jest inaczej. Z upływem czasu, nabieraniem doświadczenia czułam się coraz lepiej we własnej skórze. Teraz nie myślę o zamianie, nagłej i cudownej przemianie w drugą osobę,...

Tak, nie raz marzyłam o zmianie tożsamości. No, może nie marzyłam, ale czasami o tym po prostu myślałam. Być kimś innym, chociaż mimo to nadal w głębi pozostać sobą. Ale inne nazwisko na dokumentach, inne miejsce zamieszkania, inni ludzie, może inny język i kultura. Totalna tabula rasa. Czysta karta, która czeka na historię pisaną od początku. Brzmi całkiem kusząco.
Natomiast jeśli chodzi o internet, to myślę, że każdy z nas po trochu jest tu kimś innym. Tablice pełne zdjęć idealnego życia. Egzotyczne wakacje, wykwintny obiad, nowe ciuchy, rodzinna niedziela. Ale to tylko urywki, filtrujemy wszystko, pokazujemy to co chcemy, ale rzeczywistość nie zawsze wygląda tak pięknie, jak życie pokazywane w internecie. Ale inni nie muszą o tym wiedzieć. Będą wiedzieć tyle, ile im pozwolimy. Internet daje nam w jakimś stopniu możliwość bycia kim chcemy, a przynajmniej takie złudzenie.
W dobie internetu nie trzeba wiele, by być kimś innym dla tych, którzy nie znają nas osobiście, nie spędzają z nami czasu na co dzień.

Tak, nie raz marzyłam o zmianie tożsamości. No, może nie marzyłam, ale czasami o tym po prostu myślałam. Być kimś innym, chociaż mimo to nadal w głębi pozostać sobą. Ale inne nazwisko na dokumentach, inne miejsce zamieszkania, inni ludzie, może inny język i kultura. Totalna tabula rasa. Czysta karta, która czeka na historię pisaną od początku. Brzmi całkiem kusząco.
...

Kiedy byłam mała zawsze mówiłam 'Chciałabym być nią...' o różnych gwiazdach. Teraz jest to dla mnie osiągalne. Mogę prowadzić takie życie, jakie sobie wymarzę, będąc sobą.

Kiedy byłam mała zawsze mówiłam 'Chciałabym być nią...' o różnych gwiazdach. Teraz jest to dla mnie osiągalne. Mogę prowadzić takie życie, jakie sobie wymarzę, będąc sobą.

Myślę, że prawie każdym człowiekiem targnęła kiedyś myśl: ,, Co by było gdyby… gdybym był kimś innym niż jestem, gdyby moje oczy miały inny kolor, byłbym wyższy, szczuplejszy, bogatszy, biedniejszy, żył w kraju bardziej lub mniej rozwiniętym…?!” czyli innymi słowy problem ujmując, co by było gdybym miał inną tożsamość? Nagle okazuje się, że współczesny świat stwarza ku temu całkiem przyzwoite możliwości zarówno te prawne (np. dla ochrony świadków w niebezpiecznych rozprawach sądowych), jak i te mniej dozwolone: podszywanie się pod kogoś w internecie. Osobiście często zastanawiałam się nad tym żeby zmienić tożsamość lecz zwykle było to tylko w niepoważnym kontekście marzeń zbuntowanej nastolatki, chcącej uciec z domu i rzucić się w wir podróżowania, oczywiście wszystko pod zmyślonym nazwiskiem. Później kolejną „lekką” zmianą tożsamości w moim przypadku było wymyślenie pseudonimu na konkursy pisarskie, zajęło mi to trochę czasu. Czułam, że chce zostawić w nim cząstkę siebie, ale jednocześnie dać coś nowego, odgrodzić realistkę i ukazać tą bardziej kreatywną część mojej osobowości. Po godzinach bezowocnego namysłu, pseudonim znalazł się sam, jak to często bywa z przypadku (było to moje lekko przekręcone imię, którym zwykła mnie wywoływać do tablicy pani od francuskiego, trochę dla żartu, trochę dlatego, że uważała iż to bardziej do mnie pasuje niż moje za długie jej zdaniem imię). W mojej opinii, gdy ludzie nadają komuś pseudonim określają tę część tożsamości, którą oni widzą w danym człowieku. Jest więc niezwykle ważne kształtować swój silny charakter i niepowtarzalny styl bycia, gdyż imię i nazwisko jest umowne, ale jest znakiem rozpoznawczym, szyfrem z informacjami. Pisarze pisząc pod pseudonimem literackim w mojej opinii pozwalają lepiej oceniać swoją literaturę nie przez pryzmat swojej biografii, co np. mi się często zdarza. Sięgając po rosyjskich, znamienitych pisarzy klasycznych zastanawiam się czy to nie moc silnej opinii na ich temat dodaje książkom atutów. Mi również osobiście zawsze marzyło się bardziej szlacheckie nazwisko, coś w stylu Dostojewski, Czajkowski lub wszelakie inne z iście dźwięcznym, mocnym wydźwiękiem. Jednak z czasem pogodziłam się z moim prostym nazwiskiem skupiając się jednak na tym, aby nadawane mi pseudonimy zależały ode mnie.
Często również podróżuję, a że raczej przyjaciół dobieram ostrożnie i wiem, że nie zabawię długo w danym miejscu zdarza mi się przedstawiać moim drugim imieniem, po czym lekko ubarwiam swoją biograficzną rzeczywistość czasami w pozytywny sposób, czasami w negatywny i patrzę jak ludzie reagują na inną mnie. Dzięki temu można łatwiej dokonać rzetelnej samokrytyki, oraz popatrzeć na siebie z innej perspektywy, a także zrozumieć, że wprowadzenie zmian nie jest tak trudne w życiu jak się wydaje. Nasza tożsamość to po części nasza tajemna twierdza, której bronimy, ale też twierdza często, za którą się kryjemy nie pozwalając sobie być nikim więcej, a warto może nie w sposób prawny, ani nawet internetowy, ale w sposób mentalny popróbować być kimś innym, oczywiście w granicach rozsądku.

Myślę, że prawie każdym człowiekiem targnęła kiedyś myśl: ,, Co by było gdyby… gdybym był kimś innym niż jestem, gdyby moje oczy miały inny kolor, byłbym wyższy, szczuplejszy, bogatszy, biedniejszy, żył w kraju bardziej lub mniej rozwiniętym…?!” czyli innymi słowy problem ujmując, co by było gdybym miał inną tożsamość? Nagle okazuje się, że współczesny świat stwarza ku temu...

Od kilkunastu lat uczestniczę w RPGach. Lubię wczuwać się w kogoś innego; dzięki temu mogę zrobić i przeżywać wiele rzeczy, których realnie bym nie miała okazji zaznać czy doświadczyć. Uważam to za świetny pomysł na oderwanie się od szarej, ponurej rzeczywistości.

Od kilkunastu lat uczestniczę w RPGach. Lubię wczuwać się w kogoś innego; dzięki temu mogę zrobić i przeżywać wiele rzeczy, których realnie bym nie miała okazji zaznać czy doświadczyć. Uważam to za świetny pomysł na oderwanie się od szarej, ponurej rzeczywistości.