-
ArtykułyHobbit Bilbo, kot Garfield i inni leniwi bohaterowie – czyli czas na relaksMarcin Waincetel15
-
ArtykułyCzytasz książki? To na pewno…, czyli najgorsze stereotypy o czytelnikach i czytaniuEwa Cieślik253
-
ArtykułyPodróże, sekrety i refleksje – książki idealne na relaks, czyli majówka z literaturąMarcin Waincetel11
-
ArtykułyPisarze patronami nazw ulic. Polscy pisarze i poeci na początekRemigiusz Koziński42
Cytaty z tagiem "przekora" [12]
[ + Dodaj cytat]Z każdym dniem rozumiał coraz lepiej, że ludzie są zdolni. Zdolni do wszystkiego.
Nie ma takiego nieszczęścia, jakiego człowiek nie ściągnąłby na siebie przez własny upór i przekorę.
Lepiej nie kusić losu! (...) Czy nie po to właśnie jest los? By go kusić?
Jestem głupcem, robię wszystko, żeby tym bardziej ją odstręczyć od siebie! Czemu nie powiem jej z uśmiechem, że ma rację? Dlaczego nie zastosowałem tego starego triku? Czyż nie wiem, że przegrywa ten, kto pragnie zatrzymać, a idzie się za tym, kto z uśmiechem puszcza?
(...) w ludziach tkwi duch nieostrożności, a w niektórych na dodatek sąsiaduje z nim duch przekory - miłośnik owoców zakazanych.
Zupełnie jak w starej bajce: tak nie jest, tak nie było, uchowaj Boże, żeby tak było.
Mornington podejrzewał, że bycie chrześcijaninem jest u niego nieuniknionym efektem obracania się przez jakiś czas, w wieku osiemnastu lat, w kręgach, które z dystansem i wyższością opowiadały się przeciw chrześcijaństwu; była to jednak religia, dzięki której mógł gardzić sobą i innymi, nie gardząc wszechświatem, co dawało mu w dyskusjach i rozmowach tę przewagę, że mógł być optymistą i pesymistą jednocześnie.
Duch przekory prawdopodobnie urodził się razem ze mną. Moja matka często i smętnie wspominała swoje zabiegi dyplomatyczne. Rychło poznawszy własne dziecko, udając się ze mną na spacer, z reguły ruszała w stronę przeciwną, niż naprawdę zamierzała podążyć. Dziecko nie zawiodło nigdy, z miejsca zaczynałam ryczeć, wyłaziłam z wózka i energicznie maszerowałam z powrotem.