Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przestałem być jednym i jesteśmy dwoma: jednym nierozłącznym w dwóch różnych osobach. To jest moja nowa teologia Dwójcy, przeciwstawiona teologii Trójcy: dwie osoby, które potrzebują siebie nawzajem do miłości; przy trzech już zaczyna się orgia

Łóżko służy miłości tylko przez pierwsze dni; potem miłość musi być zasilana z innych źródeł

Urodzić się pedałem i przeżyć życie i śmierć, nie mogąc nim być... Niewielu ludziom tak kiepsko poszło na tej drodze

I ten smród zjełczałego tłuszczu i smażeniny, i kloacznych wyziewów... Co to jest? Co? To widać. Czuć. Dookoła jest naród.

Nić mojego życia przypomina wątek absurdalnej książki, w której to, co powinno się dziać najpierw, przychodzi później. Ale ja tej książki nie skomponowałem, ona już była napisana; ja tylko wypełniałem wszystko, strona po stronie, o niczym nie decydując. Marzy mi się, żeby zapisać przynajmniej ostatnią kartę, jednym strzałem, z własnej ręki, ale marzenia to marzenia, albo nawet jeszcze mniej

Kto wspiera biedę, ten ją przedłuża.

Biedny surrealizm rozpada się na kawałki wobec rzeczywistości Kolumbii.

"Nie może istnieć szczęście w tym twoim świecie telewizorów i kaset, punków i rockowców, i meczów piłki nożnej. Kiedy ludzkość siada na tyłkach przed telewizorem, żeby patrzeć, jak dwudziestu dwóch infantylnych mężczyzn kopie piłkę, trzeba porzucić nadzieję. To budzi zgrozę, litość, ochotę, żeby dać ludziom kopniaka w tyłek i posłać ich na kamieniste stoki wieczności - niech opuszczą ziemię i więcej się tu nie pokazują.

Marzycieli nie można traktować serio. Zawsze kombinują jak przekupki: dziś za litr mleka kupię los na loterii, a jutro wygram pierwszą nagrodę i sprawię sobie to i tamto...

Mętne, złowieszcze, wody brunatnego koloru, brudne jak dusza w grzechu śmiertelnym. Podobno utonął w nich mąż Tonity, siostry babci. Pewnej nocy spadł z mostu, pijany w sztok, tak że nawet nie zdążył się zorientować, o co chodzi. Tak właśnie chciałbym umrzeć: śmiercią miłosierną, w nieświadomości.

Na fasadzie Biblioteki Pilotażowej nie umieszczono żadnej tabliczki czy szyldu, ale spokojnie mógł się tam pojawić napis, jaki według Didora Sycylijskiego widniał na bibliotece Ramzesa Wielkiego: „Lekarstwa dla duszy”. O, świątynio ucieczki, która byłaś jedną z moich nielicznych miłości. Próg biblioteki Pilotażowej przestępowałem z drżeniem (...). Podchodziłem do półki, lecz nim wziąłem do ręki pierwszą książkę, głaskałem jej grzbiet jak grzbiet kota. Darzyłem książki chorobliwą miłością: uwielbiałem nie tylko to, co mówiły, lecz także to, z czego były zrobione – kochałem je jako przedmioty same w sobie. Była to miłość absolutna, cielesna i duchowa, czyli kompletne zatracenie.

Na zewnątrz Kolumbia kradnie i morduje, wewnątrz tworzy prawo. Jedno wynika z drugiego, jest jego echem. Wszystko określono prawem, wszystko obłożono podatkiem, wszystko sparaliżowano. Nie poruszy się liść na drzewie ani nie powieje w Kolumbii wietrzyk bez zapłacenia ustalonego prawem podatku. Prawo ma uspokajać sumienia członków kongresu – niech im się zdaje, że pracują. A podatek – utrzymywać jakiegoś biurokratę, który drapie się po nadętym brzuchu za swoim biurkiem i z zarozumiałą nieudolnością wzbrania drzewu poruszać się, a wiatrowi swobodnie wiać. Gdyby było milion mniej praw, milion mniej podatków, milion mniej chamskich urzędasów, to może my – zwykli śmiertelnicy, którzy ledwo wiążemy koniec z końcem, postaralibyśmy się zarobić tyle, żeby kupić złodziejowi z Bagdadu dwa perskie dywany: jeden dla senatu – nie musiałby się wstydzić – a drugi dla nas, do latania. Póki co, senat i izba niższa dalej produkują prawa z wytrwałością hiszpańskiej maszyny wyciskającej churros, my zaś żyjemy jak w filmie: uchylając się z jednej strony przed podatkami, z drugiej – przed zbłąkanymi kulami w czasie napadu albo przed złością kierowcy.

Bohaterowie karabinu i granatu budzą we mnie grozę.

Niech nie myśli złodziej, że nie można i jego obrobić!

Oburzali się wszyscy dookoła: „Co za wstyd, dawać mięso psom, kiedy tyle dzieci nie dojada, tyle ubogich kobiet, nie ma za co kupić mleka dla swoich maleństw, nie ma czym ich nakarmić!” Ponieważ rodziny Echavarria już nie spotkasz, już ich wymordowano, odpowiem w ich imieniu: Jeżeli te kobiety nie mają na mleko dla dzieci, kto im kazał je rodzić?

Ale cóż, świat jest przesycony trybem warunkowym: gdyby tak nie narzekała, gdyby nie płakała bez przerwy, gdyby się wzięła trochę w garść… Nie widzisz (…), że wszyscy żyjemy na cudzej łasce? Na krawędzi i o krok od upadku? Że w ostatecznym rozrachunku nic nie jest twoje, nawet zimny grób, bo przecież po kilku latach wyciągają cię z trumny i przenoszą do ossarium?

Prawdę mówiąc, nigdy nie przekonywał mnie sport jako spektakl; czy wygra jeden koń, czy drugi, jest mi dokładnie wszystko jedno, skoro ani nie jestem koniem, ani się nie ścigam.

To jest właśnie ból mego życia: podejmuję decyzje ekstremalne – albo wszystko, albo nic.

Wiatr altano, pampero, alisio, sirocco, buran, mistral, simum – cała róża wiatrów skupiała się wówczas w jeden potężny huragan.

Wszystkie zmierzchy są takie same, banał. I wszystkie – guzik warte: budzą w tobie marzenia, które się nigdy nie ziszczą.

Z wyobraźnią mojej babci telewizja kolumbijska nie mogła konkurować. Teraz, po latach, przypominając sobie babcię i jej słuchowiska, dochodzę do wniosku, że człowiek utracił zdolność wyobrażania sobie, tak jak utracił zdolność liczenia; musi się posługiwać obrazem, tak samo jak musi korzystać z kalkulatora. Babcia miała rację: telewizja to krok wstecz, niezrównane głupstwo.

Zobaczę, to uwierzę, mówią; ale jest na odwrót: trzeba uwierzyć, żeby móc zobaczyć.

Opatrzność wyposaża w rozum każde małe licho.

Cave canis seu domus domini. Wiesz co to znaczy? Strzeż się psa i gospodarza tego domu.

Chcę umrzeć w spokoju, bez lęku, nie wiedząc o tym.

Człowiek rodzi się konserwatystą bądź liberałem, tak jak rodzi się mężczyzną albo kobietą. I taki umiera. To sprawa chromosomów.

Czy nie widzisz, Lio, że demokracja jest iluzją? Nie ma mowy o demokracji tam, gdzie jedni przybywają wcześniej, a drudzy później.

I tak, gromadząc urazy, zacząłem się pogrążać w noc ciemną nienawiści, w której czasem tylko błyskały pojedyncze iskierki miłości. Myślę, że jedynie taka miłość jest coś warta. Ten, kto kocha cały świat, nie kocha nikogo.

Jak widzisz, doktorzy, chociaż w to nie wierzą, umierają również. Czują się chronieni przed chorobą jak detektyw przed złodziejem. Aż tu nagle, całkiem nieoczekiwanie, ktoś ich okrada, jak zwykłego śmiertelnika.

Kiedy poeta ów zaczął tracić młodość i urodę, własną ręką położył kres temu nonsensowi. Powiesz, że to nie jest wystarczający powód. Może masz i rację. Jednak za najważniejszymi decyzjami kryje się zawsze coś więcej, wiele powodów, które w tym konkretnym przypadku mógłbym nawet wymienić: śmierć ojca, śmierć siostry, zrujnowanie rodziny, katastrofa okrętu w Wenezueli, niezwykła wrażliwość, wyostrzona dodatkowo w Paryżu, i wreszcie, na dokładkę, kropla która przelewa kielich: małoduszność durnego i próżnego miasta, nazywanego w owych czasach – przez pamięć wiary chrztu, „świętej wiary”, santa fe – Santa Fe de Bogota.