- Cóż jest dobrego w piciu, paleniu, bezsensownym i zgubnym trawieniu takiej ogromnej ilości mięsa zwierząt, skoro tyle rosnących wspaniałości stworzono specjalnie jako pożywienie człowieka? - Sama jedz to swoje roślinne pożywienie, jeżeli ci smakuje. A w moje życie się nie mieszaj. Nam przyjemność sprawia palenie, picie i siedzenie za suto zastawionym stołem. U nas jest tak przyjęte, rozumiesz? Przyjęte! - Ale wszystko, co wymieniłeś jest złe i zgubne. - Złe? Zgubne? Ale większość moich przyjaciół i znajomych tak właśnie żyje. Jeżeli goście przyjdą do mnie na przyjęcie, usiądą do stołu, a ja do nich: "Oto orzeszków przegryźcie, jabłuszko zjedzcie, wodusi łyknijcie i nie palcie" - wtedy to dopiero będzie źle. - Czy najważniejsze, gdy z przyjaciółmi się gromadzisz to od razu usiąść za stołem, pić, jeść i palić? - Najważniejsze czy nie, to nieistotne. Tak jest przyjęte na całym świecie przez wszystkich ludzi. W niektórych krajach są nawet dania jakby rytualne, na przykład indyk pieczony. - Nie wszyscy ludzie w waszym świecie to akceptują. - Wprawdzie nie wszyscy, ale ja żyję wśród normalnych. - Dlaczego uważasz otaczających cię za najbardziej normalnych? - Dlatego, że jest ich większość. - To niewystarczający argument.

- Cóż jest dobrego w piciu, paleniu, bezsensownym i zgubnym trawieniu takiej ogromnej ilości mięsa zwierząt, skoro tyle rosnących wspaniałoś...

Przyszłość i przeszłość to prawie jedno i to samo. Różnica tkwi tylko w zewnętrznych szczegółach. Podstawy zawsze pozostają niezmienne. Na przykład tysiąc lat temu ludzie mieli inną odzież. Korzystali w życiu codziennym z innych udogodnień. Ale nie to przecież jest najistotniejsze. Tysiąc lat temu, jak i dzisiaj, ludzie mieli takie same uczucia. One nie są zależne od czasu. Strach, radość, miłość. Wyobraź sobie, Jarosław Mądry, Iwan Groźny albo faraon mogli kochać kobietę dokładnie takimiż uczuciami jak ty albo ktoś inny dzisiaj.

Przyszłość i przeszłość to prawie jedno i to samo. Różnica tkwi tylko w zewnętrznych szczegółach. Podstawy zawsze pozostają niezmienne. Na p...

- Anastazja podczas rozmowy w tajdze mówiła mi, że Boga nikt nie widzi, ponieważ Jego myśli biegną z wielką prędkością i są bardzo zwarte. Tymczasem zastanawiam się, dlaczego On nie zechce ich przyhamować, aby ludzie mogli na Niego popatrzeć. Staruszek uniósł laskę i wskazał przejeżdżającego rowerzystę: - Spójrz, Władimirze. Obraca się koło roweru. W kole są szprychy, ale ty ich nie widzisz. Wiesz, że one tam są, ale prędkość obrotu nie pozwala ci ich dojrzeć. Można też ująć to inaczej: "Prędkość twoich myśli, twojej percepcji wzrokowej, nie pozwala ci ich dostrzec". Jeśli rowerzysta zwolni, ujrzysz rozmazane szprychy koła. Jeśli się zatrzyma, dojrzysz je wyraźnie, ale sam rowerzysta upadnie. Nie dotrze do celu, ponieważ zatrzymał swój ruch. Po co? Żebyś mógł zobaczyć, że one istnieją? Co ci to da? Co to zmieni w tobie i wokół ciebie? Będziesz na pewno wiedział, że istnieją szprychy. Tylko tyle. Rowerzysta może wstać i kontynuować swoją jazdę, ale inni też zechcą zobaczyć szprychy i w tym celu on znów i znów będzie musiał się przewracać. W imię czego? - Żeby przynajmniej raz na niego spojrzeć. - A co zobaczysz? Przecież leżący na ziemi rowerzysta nie będzie już rowerzystą. Będziesz musiał wyobrazić sobie, że on nim był. Bóg zmieniając prędkość swych myśli, przestaje być Bogiem. Czyż nie lepiej nauczyć się przyspieszać własne myśli? Kiedy rozmawiasz z drugim człowiekiem, który powoli kojarzy, czy to cię nie irytuje? Czyż nie jest męczące powstrzymywanie prędkości własnych myśli, aby dostosować się do takiego rozmówcy?

- Anastazja podczas rozmowy w tajdze mówiła mi, że Boga nikt nie widzi, ponieważ Jego myśli biegną z wielką prędkością i są bardzo zwarte. T...