Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Izraelu, ludu mój..." jest krótką refleksją nad tożsamością Izraela tuż u progu nowego tysiąclecia, Jubileuszu 2000. Ta mała "odezwa" była napisana w 1992 roku, więc możną ją uznać za kolejny kamień budujący dom braterstwa między Kościołem a Izraelem. Jak refren wraca przypomnienie, że "Izrael nie utracił swojego wybraństwa, a Kościół nie zastąpił jego miejsca w Dziele Zbawienia". Książka ma rys prorocki, bo mówi o rzeczach, które w roku Jubileuszowym się właśnie się dokonały lub też dokonują aktualnie (np. Dzień Przebaczenia (12.03.2000) w którym Jan Paweł II prosił o przebaczenie "grzechów popełnionych w stosunkach z narodem pierwszego przymierza, Izraelem: pogardy, aktów wrogości, milczenia"). Pomimo omówienia żydowskości: Jezusa, wciąż wybranego Izraela i Maryi, książka jest odrobinę chaotyczną notatką Marii-Teresy. Brak kontekstów, w wielu wypadkach, zdaje się skutecznie utrudniać lekturę tej 75-stronicowej pozycji. Dla osób niezaznajomionych z relacjami chrześcijańsko-żydowskimi może być to pozycja męcząca dzięki swojej egzaltacji. Większe studium przypadku tych relacji można zobaczyć w książce "Przywracanie Żydowskiego Charakteru Ewangelii" lub "Komentarz żydowski do Nowego Testamentu" Davida Sterna. Niestety, ale z tej książeczki, nie dowiemy się kim do końca ten lud Izraela jest i jak ważny ma ona charakter dla ówczesnego Kościoła. Aktualnie są lepsze pozycje na ten temat.