Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Odwilż” Zuzanny Gajewskiej to trzeci tom serii o Ewelinie Zawadzkiej, właścicielce domu pogrzebowego w Młynarach. Do miasteczka zawitały marcowe roztopy, wiosna się zbliża, a Ewelina natrafia w Baudzie na topielca. Rusza policyjne śledztwo, w które zaangażowani są Olek i Paweł Fabiańscy. Kim jest topielec? Jaki ma związek z młynarskim klubem sportowym? Czy sam się utopił, czy może ktoś mu w tym pomógł? Równolegle z toczącym się śledztwem autorka wprowadza czytelnika w narrację o tym, co wydarzyło się WCZEŚNIEJ, w rodzinie Elżbiety Wojtasik. Matki i ofiary przemocy domowej. Na ile śledztwo, topielec i rodzinna historia Wojtasików się łączą, przekonajcie się sami. Zuzanna Gajewska w tej powieści zaczyna od wody i dziecięcej maskotki, a na matce i jej wyborze kończy. Cała historia jest mocno otoczona tematyką kobiecą, rodzinną i przemocy domowej. Zarówno tej fizycznej, jak i psychicznej. Obie pozostawiają trwały ślad w ciele, wspomnieniach i duszach bohaterów. Muszę ostrzec, że sceny w „Odwilży” są bardzo mocne i na długo, boleśnie pozostają w czytelniku. Poza tym autorka doskonale wplata w narrację różne tematy poboczne. A to o morsowaniu, a to o szacunku i zaangażowaniu, z jakimi Ewelina obchodzi się z ciałami nieboszczyków, by przejść do czasem nie najłatwiejszych relacji rodzicielskich. Zwłaszcza tych związanych z naprzemienną opieką rodzicielską. Książka mocna, bolesna i niezwykle ważna. Okładka Mariusza Banachowicza świetnie korespondująca z fabułą. A temat śledztwa to tylko przezroczysty woal, spod którego wyłania się dramat rodziny. Polecam i czekam na więcej. Wszak na końcu tej opowieści sparaliżowany zdumieniem czytelnik pozostaje z pytaniem na ustach: Co teraz z Eweliną?