Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziwna książka, która udaje coś, czym nie jest. Czytelnik zostaje na początku zaintrygowany ciekawym wstępem Kacpra Pobłockiego, który odnosi zjawisko "mody na partycypację" do polskiej rzeczywistości. Wart uwagi jest też zaskakująco krytyczny wobec autora publikacji epilog Carsona Chana. I w zasadzie lekturę "Koszmaru..." można by ograniczyć do tych dwóch elementów. Najsłabiej w swojej książce wypada paradoksalnie sam Markus Miessen, który zaskakująco niewiele miejsca poświęca pojęciu partycypacji. Zamiast tego dostajemy efekciarskie i zupełnie nieodnoszące się do treści książki cytaty z różnych autorów, niepoparte źródłami wynurzenia (a jeśli już przypisy są, najczęściej linkują do innych publikacji Missena) oraz próby nadania naukowego sznytu dość mglisto opisanej działalności doradczej niemieckiego architekta. Najbardziej kuriozalnym, choć dla odmiany ciekawym, fragmentem książki był dla mnie wywiad z belgijską feministką Chantal Mouffe, która krytykuje wolny handel jako czynnik napędzający poparcie dla skrajnej prawicy i postuluje jego zawieszenie. (!) Niestety, książka potwierdza negatywne opinie o lewicujących autorach jako dość mocno oderwanych od rzeczywistości. Reasumując, słowo "koszmar" w tytule zdaje się być wyjątkowo na miejscu, choć raczej nie do końca w znaczeniu, jakie miał na myśli autor.