Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W pewnym momencie swojego życia Arlin stwierdza, że za swoich smarkatych lat znalazła się we właściwym miejscu o właściwym czasie. Tamże, a konkretnie w jednej z wiosek Konkondarii, uratowała od śmierci głodowej pewną wiedźmę, a ta w dowód wdzięczności pozostawiła jej tajemniczy pierścień Dallili wraz z czymś w rodzaju instrukcji obsługi a także pewną obietnicę. Dziewczynka gnana ciekawością próbowała odkryć tajemnice pierścienia, ale udało się to o wiele lat później niż sama myślała. Arlin zdążyła nawet wyjść za mąż za jednego z najlepszych mistrzów miecza imieniem Lamrath. Mimo to nie zaprzestała poszukiwań i (w końcu) przyniosły one skutek. "Przy okazji" kobieta poznaje również historię Dallili i... Księcia Cienia. Po poznaniu odpowiedzi na większość pytań zaczyna się niemal normalne życie. Jednak byłoby zbyt "nudno" gdyby nic się nie działo i wioska, w której mieszka Arlin z rodziną zostaje napadnięta. Ostrzeżeni w porę uciekają, ale i tak rusza za nimi grupa pościgowa no i, niestety, ich znajduje. Kobieta, która cały czas nosi przy sobie pierścień, podstępem sprawia, że jeden z agresorów przywołuje nim wiedźmę. Dochodzi do kolejnej walki wręcz i kolejnych poważnych ran. Szeratis, bo tak ma na imię wiedźma, oznajmia Arlin, że uda się ocalić rannych tylko, gdy przeniosą się do "miejsca poza znaną im Ziemią". Kobieta korzysta z tej możliwości... Po dwudziestu latach spędzonych na wędrówkach po tamtym miejscu (Arlin) oraz na szlifowaniu sztuki walki mieczem (Lamrath) pojawia się konieczność powrotu na stare śmieci. Ta konieczność to klątwa, która wybucha z trudną do opisania siłą... Arlin w towarzystwie męża, Szeratis i kilku innych osób wraca do Konkondarii. Niestety nikt nie przewidział, że równocześnie z szukaniem sposobu na złamanie klątwy będą musieli również walczyć o istnienie starej planety... Jak skończy się ta historia? Sprawdźcie sami. Polecam ;) Za możliwość przeczytania książki dziękuję Autorowi To mieszanka magii, mitologii, walk rycerskich i paru innych elementów zmieszana w prawie idealnych proporcjach. Prawie, bo... czegoś mi tu zabrakło. Mimo to nie mam powodów do narzekań. Mam za to powód by niecierpliwie wypatrywać kolejnej części...