Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co znalazłam w jednym z najważniejszych dzieł literatury włoskiej? Na pewno nie to, czego się spodziewałam. Urodził się Wenecjaninem, a umarł Włochem- pompatyczny wstęp, sugerujący nawiązanie do ważnych przemian... do których autor jednak nie dociera w swoich rozważaniach. Cała książka opiera się na wspomnieniach odnoszących się jedynie do lat dziecinnych. Liczyłam na rozwój akcji oraz przedstawienie dalszych, zapewne znamiennych wydarzeń. Poza tym odnajdujemy tu zdrową dawkę polityki, zarys historii, opowieść o miłości, morze ironii. Jako, iż świat został przedstawiony w formie wspomnień o czasach dawno minionych dla osoby opowiadającej nie można wyróżnić tutaj wartkiej akcji i żywej fabuły. Mimo to, książka hipnotyzuje urokiem błyskotliwego umysłu, który ją stworzył oraz niespotykanym w literaturze pięknej zamiłowaniem do sarkazmu. Z dociekliwością badacza bohater analizuje wydarzenia historyczne, niczym największy znawca psychologii rozpatruje stany swojej świadomości, rozważa emocje, które nad nim zapanowały. Wiele z uwag nie straciło aktualności aż do dzisiaj. Carlino prowadzi rozmowę z czytelnikiem. Stałam się słuchaczem, obserwatorem, uczestnikiem i dałam się uwieść jego opowieści. Wiele można napisać na temat jego miłości do Pisany, lecz to uczucie nie jest na sprzedaż. Historia ta jest osnuta tajemnicą, ponieważ tam, gdzie rodzi się cierpienie, nie ma miejsca na słowa. Będąc rozkapryszonym panniskiem Pisana docenia brak Carlina u swego boku jedynie, gdy nie ma jej kto adorować. Tym, co kocha najbardziej jest uwielbienie chłopca, z którego jednak kpi i traktuje z wyższością, kiedy tylko otrzyma to, czego oczekiwała.