Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ryzykiem wszelkiego rodzaju zbiorów opowiadań jednego autora czy antologii kilku różnych autorów jest to, że nie wszystko w tymże zbiorze może przypaść do gustu. W moim przypadku zdarzyło się tylko raz, że zbiór spodobał mi się w całości od początku do końca a tak to zawsze niestety coś mi nie pasowało i czegoś się czepiałem. „Moskwa Noir” nie jest wyjątkiem. To ciekawy zbiór ale dość nierówny. Dostałem bowiem nowelę znakomitą, kilka dobrych, kilka przeciętnych i kilka złych. Od złych zacznę – to praktycznie wszystkie cztery opowiadania pierwszego segmentu zatytułowanego „Zbrodnia i kara”. Nie podszedł mi styl taniej, topornej i przewidywalnej mieszanki stylu gangsterskiego i powieści sensacyjnej. Segment drugi - „Martwe dusze” – to również cztery opowiadania, z czego dwa pierwsze były przeciętne ale już pozostałe dwa czyli „Dekameron” i „Sobowtór” były ciekawe. Zwłaszcza to drugie, które po zakończeniu pozostawia niedosyt bo jest to materiał na świetną, troszkę dłuższą historię. Niepokojące i mroczne, mogłoby zjeżyć włos na karku. Trzeci segment – „Ojcowie i dzieci” – to jedno przeciętne opowiadanie, jedno bardzo ciekawe czyli „Punkt Niepowrotu” i jedna perełka czyli najlepsza nowela z całego cyklu, znakomite „Tata mnie kocha” które urzekło mnie stylem autora. Banalna z pozoru historia opowiedziana w niebanalny i rewelacyjny sposób. I segment czwarty – „Wojna i pokój” – zawiódł mnie i to podwójnie. Po pierwsze był słaby a po drugie odnosi się do tytułu jednej z moich najbardziej ukochanych powieści co pozwoliło mi się przez chwilę połudzić, że może jednak tytuł do czegoś zobowiąże. Nie zobowiązał. Było źle. Podoba mi się całe założenie cyklu Noir czyli historie o miastach pokazane z trochę mroczniejszej strony, tej mniej znanej, mniej uczęszczanej, mniej widocznej. Nie zawsze miłej, pogodnej i przyjaznej. Momenty w „Moskwie Noir” były, nie przeczę a chwilami wręcz przeciwnie, było przekombinowane i na siłę, że już bardziej noir od tych moskiewskich lokalizacji to był chyba nawet lasek za moim blokiem, w którym kwiat młodzieży polskiej w wieku licealnym namiętnie spożywa tanie trunki wysokoprocentowe. Niemniej jednak warto bo sądzę, że każdy i tak znajdzie coś dla siebie. Ja w każdym razie znalazłem i warto było czytać, chociażby dla znakomitej noweli „Tata mnie kocha” Maksima Maksimowa. Po pozostałe miasta z cyklu Noir sięgnę na pewno.