Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słyszeliście o Karolu Goduli – dziewiętnastowiecznym przemysłowcu, Królu Cynku, który w dużej mierze odpowiada za gospodarczy rozwój Górnego Śląska? Mi się to nazwisko nawet o uszy nie obiło. Ogromny majątek tego człowieka i nimb tajemnicy, który spowija jego życie, doskonale wykorzystał Krystian Gałuszka w powieści „Księga Raziela”. Uwielbiam, gdy pisarze w swoich utworach wykorzystują fakty historyczne i budują wokół nich opowieść, która może i czasami robi się nazbyt fantastyczna, lecz jej urok sprawia, że czytelnik chce w nią uwierzyć. „Księga Raziela” to właśnie ten przypadek – akcja mocno zakorzeniona w rzeczywistych miejscach, wykorzystująca prawdy historyczne i legendy na stałe osadzone w naszej kulturze. Jednocześnie powieść należy do nurtu realizmu magicznego, aczkolwiek wątki fantastyczne choć wyraźne, nie dominują całkowicie opowieści. Przyznam, że pierwsze strony „Księgi Raziela” zbiły mnie z tropu. „Introdukcja” bowiem czerpie pełnymi garściami z „Fausta”, choć ja i echo „Makbeta” w tej pierwszej scenie usłyszałam. I właśnie ten tygiel wątków z kilku utworów literackich i legend zarówno lokalnych, jaki i tych kształtujących kulturę europejską jest tym, co wyróżnia tę powieść. Bo mamy tu świętego Graala, templariuszy, tajemnicze bractwo szukające legendarnego skarbu i bohatera, który ze swymi słabościami walczy, by wypełnić misję, do której wcale na ochotnika się nie zgłaszał. A do tego po bibliotekach trzeba szukać wskazówek. Wątki miłosne też są. I nagle się okazuje, że „Kod Leonarda Da Vinci”, „Fausta”, ”Mistrza i Małgorzatę” „Imię róży” i „Pana Samochodzika” na dokładkę można stopić w jedną opowieść, którą świetnie się czyta. Czytelnik wraz z bohaterem-narratorem rusza w wędrówkę po Metropolii Silesia, która zdaje się być równorzędnym bohaterem tej historii. Gałuszka fantastycznie opisuje poszczególne zabytki, przybliża historię wielu miejsc. Co ciekawe, w publikacji zamieszczone są czarno-białe zdjęcia tych najistotniejszych dla opowieści budynków. Myślę, że autor znakomicie wywiązał się z roli przewodnika odkrywającego przed czytelnikami uroki Górnego Śląska. Nie będę szczegółowo opisywała fabuły „Księgi Raziela”, bo dużym nietaktem byłoby zdradzanie tajemnicy „Księgi tajemnic”. Uważam, że zdecydowanie warto po ten utwór sięgnąć. Autor doskonale sobie poradził z pierwszoosobową narracją. Jedyną rzeczą, która trochę zgrzytała, są niektóre dialogi – wyłamują się z płynnej historii – coś jakby zmiana przerzutki w trakcie rowerowej przejażdżki – chwila jałowego biegu, nim wszystko znów się sprawnie potoczy. W notce od wydawcy znalazłam informację, że Krystian Gałuszka jest autorem 22 książek, w tym 12 poetyckich. To w jakiś sposób tłumaczy mi tę nieporadność niektórych dialogów, bo opisy – opisy są naprawdę piękne, a monologi w ogóle nie męczą, co jest naprawdę czymś niezwykłym przy narracji w pierwszej osobie. Przeczytałam tę książkę dzięki uprzejmości Wydawnictwa Silesia Progress. Za propagowanie dziedzictwa kulturowego Śląska należą się Wydawnictwu wielkie brawa. Od strony technicznej mogę tylko pochwalić sposób wydania książki – przyjazna oczom czcionka, świetny papier i idealny do trzymania w rękach rozmiar książki – niby sprawy drugorzędne, ale znacząco wpływają na przyjemność czytania. Trzymam więc mocno kciuki za Silesia Progress – oby jego publikacje były szeroko znane, a „Księgę Raziela” serdecznie polecam.