Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trochę dziwnie się tę pozycję ocenia, bądź recenzuje, jest to bowiem, jak zaznaczył Autor, zbiór własnych doświadczeń z jego "kochanymi Niemcami". Krótkie historyjki i eseje czyta się szybko i przyjemnie. Pisane są one jednak z perspektywy lat 1992-99, co obecnie może być (a przynajmniej dla mnie było wyczuwalną) odległą perspektywą czasową. W związku z takim oto czasem spisywania tekstów poruszają one często problem niespójności mentalności Wessi i Ossi, współpracy ze Stasi oraz życia w NRD. Chwilami odnosiłam wrażenie, że Autor nadmiernie idealizuje dane cechy Niemców (nawet niewiarygodnie dużą ilość współpracowników Stasi argumentuje on zaufaniem obywateli do władzy, w wyniku czego donoszenie na własną żonę lub przyjaciół-sąsiadów może zostać potraktowane lżej..). Odbywa się to kosztem umniejszania pozytywnych cech Polaków, jak np. podobno typowo polsko-słowiańskiego charakteru "ciepłego", czyli emocjonalnego, i "miękkiego", czyli wrażliwego na innych. W niektórych fragmentach można wręcz odnieść wrażenie, że te cechy (plus wszechobecny u nas chaos i brak bezwzględnego autorytetu władzy) są źródłem wszelkich klęsk Polski i narodu. Oczywiście pewnie nie było to intencją Autora, ale cóż odczucia pozostają. Bardzo natomiast podobały mi się teksty: "Tożsamość" (po prostu ciekawy); "Miłość-samotność-przyjaźń" (który opisuje różnicę w relacjach za pomocą pięknych metafor o łagodnym wzgórzu i strzelistej górze [niech Czytelnik sam się dowie, która metafora dotyczy której narodowości]); "Wrogość wobec obcych?" (który w świetle obecnych dyskusji o Pegidzie i nastawieniu społeczeństwa niemieckiego do imigrantów rzuca bardzo ciekawe światło) Ogólnie książka ta wywołuje u mnie chęć nabycia własnych doświadczeń, które mogłabym porównać z tymi oto spostrzeżeniami.