Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To jak Anna Iwaszkiewiczowa potrzebuje busoli, dla wielu dowodzi jej osłabienia, bo potrzebuje okryć złotymi literami każdą perspektywę. Próbuje wzniecić własny ton. I choć brak tu oczekiwanego napięcia, nadmiaru tego życia wciśniętego w kąt, wspomnienia i dzienniki czyta się z zainteresowaniem. Słowa o własnej półtwórczości, która nawet w tej formie jest pychą, o braku rzeczy nadzwyczajnych i o uczuciu do Marii, które nie ma nic wspólnego z erotyzmem, a jest jedynie niepokojem, to tereny na których znajdujemy skargę na słabość męża i brak relacji z matką. Wydobyte ze snu słowa: „czyż można być nieszczęśliwą, kiedy świat jest taki piękny”, stają się mottem życiowym autorki, które jednak przenika złowieszcze przerażenie, że nie ma nic poza tym, że nic nowego nie zdoła rozbudzić w niej uczucia, którego wprost do życia potrzebuje. Dominuje wrażenie, że zmaganie się odbywa tylko w tych wspomnieniach, nie jest odbiciem życiowych zakrętów. Ale jest też pewien problem z budową przestrzeni, w której żyję świadomość autora. Bo jest ona zbyt często postulatem, oczekiwaniem, że w zastanej formie większość spraw jest nie do przyjęcia. Jednak odnajdujemy tu również autorską nadwyżkę, kiedy czytamy; trzeba o tym zapomnieć i poddać się złudzeniu. Zamknąć oczy i powiedzieć sobie: „nic się nie zmieni, jutro zbudzi nas z rana gorący, letni dzień...”