Jesteśmy społecznością, która kocha książki

”Niech młodzieniec nie zaniedbuje filozofii, a i starzec niech się nie czuje niezdolny do dalszego jej studiowania. Dla nikogo bowiem nie jest ani za wcześnie, ani za późno zacząć troszczyć się o zdrowie swej duszy.” Poszłam więc za radą Epikura. Starożytnych filozofów czyta się jak wspaniałe baśń. Tak jak w każdej baśni jest też sporo prawdy. Książeczka składa się z trzech listów w których Epikur streszcza całą swoją filozofię. W pierwszym omawia zagadnienia fizyki, drugi jest o zjawiskach niebieskich, w trzecim zajmuje się etyką życia. Dołączone są także maksymy i sentencje. Fizykę uważał za naukę o powstawaniu i ginięciu, a także o przyrodzie. Etyka uczyła co wybierać, a czego unikać, w jaki sposób należy żyć i jaki jest cel życia. Kryteriami prawdy są wrażenia zmysłowe, pojęcia, doznania. Zwracał uwagę na posługiwanie się ścisłymi pojęciami i sprowadzaniem wszystkiego do prostych elementów i formuł. Uważał, że do póki nie ma się niezachwianej pewności, nie można wykluczyć żadnej hipotezy dotyczącej zjawisk przyrodniczych. Przedstawia różne hipotezy dotyczące chmur, piorunów, zaćmień. Niektóre są dziwne, ale są wśród nich hipotezy później udowodnione. Najbardziej jest jednak znany ze swojej etyki. Bezustannie należy zabiegać o to co nam przysporzy szczęścia. Dla niego szczęście to zdrowe ciało i spokój ducha. Przyjemność jest celem życia szczęśliwego.. Problem w tym, że zupełnie inaczej pojmował przyjemność niż to się powszechnie uważa. Przedkładał proste życie i mało kosztowne, gdyż to służy zdrowiu. Przyjemność ma charakteryzować się nieobecnością cierpień fizycznych i spokojem ducha. Życia przyjemnym mnie czynią pijatyki i hulanki, obcowanie z kobietami i chłopcami ani obżarstwo, ale tylko trzeźwy rozum. Mądrość jest dobrem najwyższym. Świetna zabawa na wieczór. Radzę spróbować.