Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznę takim samym wstępem, jak w recenzji atlasu gołębi. Bardzo lubię atlasy zwierząt. Gdy byłam mała myślałam, że to standard w każdym domu, często oglądałam je z tatą i gdy tylko zobaczyliśmy jakiś nieznany gatunek, lecieliśmy do atlasu go sklasyfikować. Ja wiem, że teraz wszystko jest w internecie, ale wtedy jeszcze wcale nie było. Plus frajda większa. Ja, piewca peanów na cześć technologii śmiem twierdzić, że to był cały rytuał, ale i edukacyjne zajęcie. Klasyfikowanie zwierząt wymagało uważności, pewnej szczegółowości, spostrzegawczości, pomyślunku. Do ptaków był oddzielny, ten służył nam do odgadywania co to za robaczek sobie pełznie w domu, w ogrodzie, gdzieś na spacerze. Tablica 72, prawda, że wszystkie latacze wyglądają niemalże identycznie? Ale wprawne oko zauważy różnice, które pomogą w klasyfikacji napotkanego gatunku. Nigdy się u mnie zwierząt nie zabijało, tych najmniejszych też nie. Klasyfikowało się je, podziwiało i zostawiało w spokoju, przenosiło na trawkę, jeśli znalazły się w naszym domku. Miłość do stworzeń wzbudzona w dziecku pozostaje na zawsze, kiedy spotykam kogoś, kto nie darzy uczuciem zwierząt to wiem, że się nie dogadamy, nie polubimy, a kysz, idź przepadnij demonie. Atlas zwierząt to absolutna klasyka, obrazki są dokładne, informacyjne, wspaniałe, opisy techniczne, konkretne, razem tworzą świetną całość. Tablica 53, robaczek 14, jodłowiec krzywozębny, wygląda jak alien, c'nie?