Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Ikony PRL" to nie jest tytuł, który ja, rocznik 2001, mogę przeczytać jako źródło wiedzy o 40 latach Polski Ludowej. To dzieło (cholernie niewygodne w czytaniu, ale to uroki takiej formy książek) jest dziełem bardziej wspominkowym. Nie chcę teraz kłamać, twórcy opowiada pokrótce i o "przywódcach", i o filmach, muzykach, serialach itp. Nie da się mimo wszystko oprzeć wrażeniu, że jeśli czytelnik nastawiłby się na poszerzanie swojej wiedzy o tym barwnym okresie, to mógłby, po przeczytaniu, czuć niedosyt i to nie niedosyt zachęcający do poszerzania tych informacji, stąd u mnie tylko 8. AŻ 8 jednak za to, że potrafiłem się wczuć w odbiorcę tej książki - przypuszczalnie Polaka w wieku Ogórka (rekomendanta, stąd jego postać) - i dać się ponieść fali nostalgii. Tęsknoty za autostopem, za młodym Punkiem, kolejkami, kartkami. Autorzy swobodnym i niemęczącym językiem stworzyli luźną, ciekawą "felietonowatą" pozycję, która nie jest dobra do pisania wypracowań na historię, ale jako lekka książka do łóżka nadaje się bardzo dobrze. Dobór zdjęć też działa na korzyść, może brakło mi paru innych przykładów architektury PRL, paru wykonawców, seriali/filmów, ale jest to oczywiście gdzieś tam moje czepialstwo. Gdybym miał porównywać "Ikony..." do "333 popkultowych rzeczy..." Bartka Koziczyńskiego, czego nie robię (a jego książka bije w podobne tony),to powiedziałbym, że Talacha i Stałęga zrobili to nieco lepiej, poszedł w jakość, nie ilość, co też nie wyszło mu perfekcyjnie, ale 8 niech przy tej pozycji dumnie stoi, tak jak i dzieło na mojej półce. :)