Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ten zbiorek przeczytałam dwa razy, w 2018 roku i całkiem niedawno. I muszę powiedzieć, że to jest bardzo potrzebna praca w kontekście badań nad życiem i twórczością Leszka Serafinowicza aka. Jana Lechonia. Teksty są tu różne, pisane przez dalszych i bliższych poecie ludzi, niektóre są właściwie perełkami eseistyki, a inne wyrażają przede wszystkim okropny ból po stracie przyjaciela. Wiele z nich jest tym i tym. Nie ma tu brązownictwa, relacje są niekiedy dość osobiste, ukazują poetę zarówno jako dowcipnego, czarującego i empatycznego człowieka, jak i nikt nie kryje jego wad, małostek i dyskusyjnych zachowań. Dużo pomaga też ułożenie wspomnień - tworzą one właściwie historię od dzieciństwa do ostatniego dnia życia. Czyta się trochę jak powieść epistolarną z nieznacznymi przeskokami czasowymi. Ale co najważniejsze - widać prawdziwego człowieka.