Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Druga połowa historii oraz jej zakończenie jednak trochę rozczarowywują. Jest to ten rodzaj rozczarowania, który ma miejsce, gdy opowiadana historia jest na tyle realistyczna, że nie może zaoferować pełnego fajerwerków happy-endu. Tak, przyznaję się bez bicia: w pewien sposób jestem trochę wypaczony przez Hollywood. Lubię takie jednoznaczne szczęśliwe zakończenia, pod warunkiem, że droga ku takiemu rozwiązaniu jest kręta, pełna rozmaitych przeciwności i mimo wszystko „realistyczna” w ramach zbudowanego przez autora świata. „Pęknięcia” przejmuje narrację bezpośrednio po końcu pierwszego tomu „Orbitalu”. Niby wszystko potrzebne do blockbustera jest na miejscu: dramatyczne walki o przetrwanie, brudne polityczne rozgrywki, ciekawe stwory i obce rasy, trochę rozdartego serca, futurystyczne gadżety... No, niestety, zabrakło tego wielokrotnie cytowanego, nieuchwytnego i trudnego do zrealizowania „sense of wonder”. Zamiast tego protagoniści osiągają dyplomatyczny kompromis, który tak naprawdę nie zadowala żadnej ze stron. Bardzo po unijnemu. Pierwsza misja Caleba Swany'ego i Mezoke Izzui to porządny projekt – ale do arcydzieła jednak sporo mu brakuje.