Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziś chodzenie do spowiedzi jest passe. I to nie w kategoriach religijnych ale ocen komercyjnych. Zamiast osobistego spowiednika trendy jest pochwalić się, że ma się osobistego terapeutę, z którym na symbolicznej kozetce za ogromne nieraz pieniądze spotkać się można raz w tygodniu lub nawet częściej, a na pewno jest się z nim w stałym kontakcie mailowym lub poprzez fejsa. Ale terapeuta to nie wszystko, dziś ma się też własnego astrologa, który stawia nam horoskop na konkretny dzień, tydzień, z którym też się umawia na rozmowę o przyszłości, zwłaszcza w kwestii podejmowanych decyzji, szczególnie spraw sercowych. Spędzenie czasu na portalach randkowych, typu sympatia czy badoo ma na celu poznanie kogoś kto jest przeznaczony dla mnie, ale z samej rozmowy nic może nie wyniknąć, nawet jeśli poznany obiekt jest interesujący i świetnie się z nim rozmawia. Teraz trzeba skonsultować to z wróżbitą, który jak mu podanym wymagane szczegóły jednoznacznie stwierdzi, czy powinniśmy się z tym kimś dalej umawiać czy nie. Do tego trzeba jeszcze poprosić o radę bioenergoterapeutę czy radiestetę, który zapyta swoją czarodziejską różdżkę, wahadełko czy nitkę, czy aby warto komuś poświecić swój czas i uwagę. A jeśli już wybierzemy, to dowiemy się jak należy rozpracować poznaną osobę i jak poradzić sobie ze swoimi problemami i słabościami, jak nabrać wprawy żeby być bardziej odważnym, komunikatywnym i przebojowym. W tym pomoże nam osobistego trenera, nasze coach. Kiedyś wszystkie te rzeczy załatwiał spowiednik, dziś mamy cały, skądinąd niezwykle bogaty, rynek usług, które za cel mają tylko jedno : zapewnienie nam maksimum szczęścia, otoczenie nas parasolem bezpieczeństwa, pokazanie sposobu zdobycia świata i osiągnięcia sukcesu. A że nas to przy okazji sporo kosztuje, to nic, w końcu na coś trzeba wydawać te ciężko zarabiane pieniądze. Autorka nie wyśmiewa tych zachowań, proponuje nam jednak inna tradycyjną drogę, Drogę ciszy i spokoju możemy uzyskać kiedy postanowimy w kościelnej ławce w pokornej (nie modnej dziś postawie) pokłonu wobec Stwórcy powiedzieć: Panie prowadź, w Twoje ręce oddaje swoje życie. A u kratek konfesjonału przyznać się na głos do popełnionych grzechów i błędów prosząc kapłana, by w imieniu Chrystusa odpuścił nam grzechy. Nie do przyjęcia dla współczesnego świata. To przeżytek, ciemnogród, średniowiecze, to władza kleru nad ludźmi, ograniczenie wolności, jej uzurpacja po to, by strasząc piekłem wymóc posłuszeństwo i rządzić duszami. A może nie. Może to wcale tak nie jest. Może to, co słyszymy to próba odciągnięcia nas od przecież bardzo głębokiej i ludzkiej potrzeby przebaczenia, od narzędzia laski, która dokonuje się w akcie spowiedzi. I nie za pieniądze, i nie dla świata, tylko dla człowieka, tego który zdaje sobie sprawę, że oferta świata to nie wszystko, pieniądze to nie wszystko, że są rzeczy ważniejsze, w których ani psycholog, ani terapeuta, ani nikt inny tylko kapłan może pomóc. Uciekamy przed tym, bo taki obraz pokazują nam, ale to inni błądzą a nasze porywy serca są prawdziwe, nie odrzucajmy ich nawet jeśli są pod prąd przyjętych norm i zachowań. Spowiedź to łaska, to dar miłości bezwarunkowej, oczyszczającej, to katharsis dla duszy i ciała. Czy tego co dobre mamy się bać? Kapitalna lektura o tym, co dzieje się w duszy człowieka szukającego Boga w sakramencie pojednania.