Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W poszukiwaniu tybetańskiej legendy. Coraz dalej na Wschód. Jonathan zawitał do Indii w dolinie Kaszmirskiej. Ciekawe posunięcie, ponieważ Cosey usuwa Drolmę z narracji, bądź co bądź pozbywa się ważnej persony - nie zdradza, co się z nią stało, jakie są jej koleje losy. Postanawia podstawić inną kobietę dla męskiej atrakcji - blondynkę o imieniu Kate, która zwinęła Jonathanowi sprzed nosa thangkę (rodzaj malowanego zwoju o religijnej tematyce). W ten sposób zawiązują niezobowiązującą relację. Od pierwszej chwili coś między nimi iskrzy, i choć Kate pali indyjskie papierosy oraz zachowuje się podejrzanie - Jonathan postanawia wpaść w wir nieoczekiwanych przygód. Krótkie zahaczenie o Stare Delhi, a tam zaczyna się intryga, która trzyma do samego końca. Autor już chyba nie kryje, że sam jest Jonathanem. Marzycielem, obieżyświatem i pogromcą mitów. Niesamowicie płynnie oraz dynamicznie rozwija czy komplikuje naturę spraw. Album opiera się na poetycznym, legendarnym Zamku Białego Ptaka wprost z pamiętników duchowych misjonarzy. Krąży z miejsca na miejsce - od stolicy Indii po szczyty ośnieżonych Himalajów. Robi to z niesamowitym wyczuciem (wraz ze zmieniającą się pogodą i temperaturą). A temperatura to wrze, jak podczas szalonych wypraw po mityczne wydarzenie, by wyjść naprzeciw Zamkowi spoza czasu. Dużo milczących scen, które budują nową znajomość Jonathana - widać, że siedzi w nim trauma utraconej kobiety z tomu pierwszego. Jestem pod ogromnym wrażeniem, jak ten artysta się wzbija na coraz wyższy poziom. Widać kierunek i jasny cel, choć równie mityczny, co Zamek Białego Ptaka. Póki co - najbardziej melancholijna odsłona cyklu. Pozbawiona wielkich słów i łatwych rozwiązań fabularnych.