Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W książce „Lekka przesada” Adam Zagajewski, polski poeta, eseista i prozaik pisał, że „komunizm świetnie znał się tylko na jednym, na tłumieniu różnorodności ludzkiej, na zgniataniu i pokrywaniu szarą ochronną farbą wielobarwnej rzeczywistości”, rejs Krystyny Chojnowskiej-Liskiewicz miał miejsce w latach 1976-1978, można zatem zrozumieć, że zamiast szarej ochronnej farby wybrała wielki błękit. „Nie chciałam być sławna, chciałam być pierwsza.” „Żeglarz samotny czuje, że pozostawił świat za sobą.” Gdy Krystyna Chojnowska-Liskiewicz, jachtowy kapitan żeglugi wielkiej / patent numer 290 / opowiada Paulinie Reiter swoje życie, ma 82 lata i wraz z mężem Wacławem mieszka w wysokim bloku z lat 70. przy ulicy Norblina w Gdańsku, jest to opowieść o wędrówce przez równiny zwyczajnych dni przerwanej pierwszym na świecie / samotnym / rejsem kobiety dookoła świata / na jachcie Mazurek. W osiągnięciu żeglarskiego sukcesu pomagają pani Krystynie: osobowość otwarta na świat i ludzi, znakomite przygotowanie techniczne, wytrzymałość psychiczna, brak kompleksów, umiejetność poproszenia o pomoc, gdy to konieczne, silna motywacja połączona z niechęcią do nadmiernego ryzyka oraz przeświadczenie, że miejsce kobiety nie jest w domu, przy mężu, ale tam gdzie chce ; ) „Rejs przez ocean jest symbolem świata bez granic, gdzie jest wspólnota ludzi morza, którzy na sygnał „mayday” potrafią rzucić wszystko i zmienić swój kurs by ratować drugiego człowieka.” Pierwsze samotne opłynięcie kuli ziemskiej przez kobietę, w moim odczuciu, jest czymś znacznie więcej, niż symbolem świata bez granic, jest również, a może przede wszystkim, symbolem wiary w miłość i wartość dzielenia życia z drugim człowiekiem. Literatura autobiograficzna.