Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Suketu Mehta jest Hindusem, który w wieku kilkunastu lat wraz z rodzicami wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Wraca do swojego rodzinnego miasta, Bombaju, po wielu latach wraz z żoną i synami. Odkrywa Bombaj na nowo, a swoje spostrzeżenia zapisał w książce „Bombaj: maximum city”. Przed lekturą nie wiedziałam praktycznienic o Bombaju. Ot, jakieś miasto. Po przeczytaniu stwierdzam, że Bombaj to piekło. Nie chciałabym tam zamieszkać. Mimo tego, tysiące i miliony ludzi wędrują do Bombaju w poszukiwaniu lepszego życia. Nie rozumiem ich. Nie rozumiem, jak można mieszkać przez lata w slumsach, gdzie drogi są kanałami dla ścieków, nie ma bieżącej wody i toalet nadających się do użytku. Bombaj jawi mi się przez pierwszą część książki – Przemoc, a pozostałe dwie nikną w pamięci. Dlaczego? Bo pierwsza część mnie ogłuszyła, zbulwersowała, otumaniła poprzez opowieści członków różnorakich mafii i metody dochodzenia swoich praw. Pozostałe dwie pozornie są pozbawione przemocy i zła. Pozornie. Nastolatek, który chce zostać pisarzem, przez rok, jeśli nie dłużej, mieszka na chodniku. Dosłownie. Dziewczyny barowe, czyli w naszym języku galerianki, gwiazdy kina, cenzura, poszukiwania pracy i sensu życia… Suketu Mehta jawi się jako reporter, który z narażaniem życia zbiera informacje, który przetwarza je tworząc monumentalne dzieło o monumentalnym mieście. „Bombaj” fascynuje, odkrywa mroczne sekrety, słabostki, pokazuje ludzi z krwi i kości, z ich problemami, radościami, marzeniami… Czytałam „Bombaj” dwa dni. Aż dwa dni, ale przerwy były potrzebne by uporządkować sobie to, co się przeczytało. „Bombaj” jest zbyt obszerny, by „połknąć” go za jednym zamachem mimo kunsztu Mehta, ciekawych historii i, owszem, fascynujących dialogów.