Najnowsze artykuły
- Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz1
- Artykuły„Piszę to, co sama bym przeczytała”: wywiad z Mags GreenSonia Miniewicz1
- ArtykułyOficjalnie: „Władca Pierścieni” powraca. I to z Peterem JacksonemKonrad Wrzesiński3
- ArtykułyAkcja recenzencka! Wygraj „Chłopaka, który okradał domy. I dziewczynę, która skradła jego serce“LubimyCzytać2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Ilja Ilf
Źródło: By E. Langman - lsa.umich.eduTen plik jest fragmentem innego pliku: Ilf Petrov.jpgTo zdjęcie było poddane obróbce cyfrowej i może różnić się od wersji oryginalnej. Zmiany: crop, rotate, stamp. Oryginał można obejrzeć tu: Ilf Petrov.jpg: . Modyfikacje zostały wykonane przez użytkownika Butko.retoched by user:Butko, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=7608264
Znany jako: Ilja Arnoldowicz IlfZnany jako: Ilja Arnoldowicz Ilf
12
7,7/10
Pisze książki: klasyka, literatura piękna, powieść przygodowa, reportaż, literatura podróżnicza, satyra
Urodzony: 15.10.1897Zmarły: 13.04.1937
Urodzony w rodzinie żydowskiego urzędnika bankowego Arie Beniaminowicza (1863-1933) i Mindl Aronowny z d. Kotłowej (1868-1922). W 1913 roku ukończył szkołę techniczną, po czym pracował w biurze kreślarskim, w centrali telefonicznej, fabryce zbrojeniowej. Po rewolucji był księgowym, dziennikarzem, redaktorem pism satyrycznych. W 1923 przybył do Moskwy, gdzie został współpracownikiem czasopisma "Gudok". Pisał materiały satyryczne i humorystyczne, głównie felietony.
W 1927 od wspólnej pracy nad powieścią Dwanaście krzeseł rozpoczęła się współpraca twórcza z Eugeniuszem Pietrowem (który również pracował w czasopiśmie "Gudok"). We współpracy obu autorów powstały m.in. następujące utwory: powieść Złote cielę (1931),nowela Nieobyknowiennyje istorii iz żizni goroda Kołokołamska (1928),nowela 1001 dień, ili Nowaja Szacherezada (1929),szkic reportażowy Ameryka jednopiętrowa (1937).
W latach 1932-1937 Ilf i Pietrow pisali felietony dla gazety "Prawda".
W latach 30. Ilf zajmował się także fotografią. Fotografie Ilfa wiele lat po jego śmierci przypadkowo odnalazła jego córka Aleksandra Ilf. W 2002 przygotowała do publikacji album z jego zdjęciami pt. Ilja Ilf - fotograf.
Podczas podróży z Pietrowem przez Amerykę (koniec 1935 - początek 1936) odnowiła się u niego gruźlica.
Zmarł w 1937 roku w Moskwie. Spoczywa pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.
W 1927 od wspólnej pracy nad powieścią Dwanaście krzeseł rozpoczęła się współpraca twórcza z Eugeniuszem Pietrowem (który również pracował w czasopiśmie "Gudok"). We współpracy obu autorów powstały m.in. następujące utwory: powieść Złote cielę (1931),nowela Nieobyknowiennyje istorii iz żizni goroda Kołokołamska (1928),nowela 1001 dień, ili Nowaja Szacherezada (1929),szkic reportażowy Ameryka jednopiętrowa (1937).
W latach 1932-1937 Ilf i Pietrow pisali felietony dla gazety "Prawda".
W latach 30. Ilf zajmował się także fotografią. Fotografie Ilfa wiele lat po jego śmierci przypadkowo odnalazła jego córka Aleksandra Ilf. W 2002 przygotowała do publikacji album z jego zdjęciami pt. Ilja Ilf - fotograf.
Podczas podróży z Pietrowem przez Amerykę (koniec 1935 - początek 1936) odnowiła się u niego gruźlica.
Zmarł w 1937 roku w Moskwie. Spoczywa pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.
7,7/10średnia ocena książek autora
422 przeczytało książki autora
552 chce przeczytać książki autora
4fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Необыкновенные истории из жизни города Колоколамска
Eugeniusz Pietrow, Ilja Ilf
10,0 z 1 ocen
2 czytelników 1 opinia
1928
Najnowsze opinie o książkach autora
Dwanaście krzeseł Eugeniusz Pietrow
7,4
Rewelacyjna książka. Rzadko się zdarzało by lektura trafiała w moje osobiste gusta. Wiadomo klasykę trzeba znać i czytać, czy się nam podoba czy nie. W większości to nawet dobre książki. Ale czasem trafia się coś paskudnego (w moim przypadku to Lord Jim),a czasem coś REWELACYJNEGO. Taką książką jest właśnie 12 krzeseł. Zabawna, pełna akcji; znakomicie obnaża życie w ZSRR, głupotę urzędników, a także ludzką chciwość i wiele innych wad. Czyta się świetnie. Polecam.
Złote cielę Eugeniusz Pietrow
8,0
"Złote cielę" to druga część przygód wielkiego oszusta i kombinatora, Ostapa Bendera. Można ją jednak czytać jako odrębną całość, bez znajomości "Dwunastu krzeseł" - tak właśnie zrobiłam i nic nie psuło mi lektury.
Powieść autorstwa radzieckiego duetu, Ilji Ilfa i Jewgienija Pietrowa, napisana została w 1931 roku i jest niezwykłą satyrą na porewolucyjną Rosję, w której królują absurdy tak wielkie i powszechne, że nie sposób nie śmiać się podczas czytania. Jest jednak nie tylko zabawnie, bo gdy zastanowić się poważnie nad opisywaną rzeczywistością, momentami robi się strasznie, a nawet przerażająco.
Główny bohater to inteligentny oszust, który potrafi wywieść w pole każdego, nawet najbardziej zbiurokratyzowanego urzędnika. Ostap ma gadane, doskonale orientuje się w mechanizmach władzy i lękach swoich rodaków. Dzięki tym umiejętnościom żyje z matactw i przekrętów, chociaż sam twierdzi, że jedynie korzysta z kilkuset znanych mu "sposobów przejmowania pieniędzy bez użycia przemocy".
Gdy Ostap dowiaduje się o milionerze, który kisi majątek, stwarzając pozory życia w biedzie, podejmuje największe wyzwanie w swoim życiu. Dobiera sobie paczkę wyrzutków i razem ruszają na podbój świata.
Nietrudno domyślić się, że ich burzliwa podróż będzie obfitować w zabawne, absurdalne i groteskowe wydarzenia...
Całość czyta się jednym tchem, gdyż akcja obfituje w liczne zwroty i bawi satyrycznym charakterem.
Proza ta przypomina połączenie demaskatorskiej twórczości Bułhakowa i prześmiewczych opowiadań Czechowa. Miłośnicy tego typu literatury powinni być usatysfakcjonowani!