Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najbardziej nużąca książka o Rewolucji Francuskiej z jaką się spotkałem (a było już tego sporo). Nie jest to praca typowo historyczna. Bardziej kulturoznawcza, z domieszką socjologii, filozofii i historii sensu stricte. Takie połączenie byłoby nawet ciekawe, gdyby nie irytujący styl autorki. Mocno teoretyczne dywagacje, ciągnące się na wiele stron, uzupełnia ściśle drobiazgowymi informacjami. Nie ma harmonii między ogółem i szczegółami. Kiepsko rozłożone akcenty, bardzo dużo wałkowania w kółko tych samych problemów. Jeśli ktoś nie jest biegły w historii Rewolucji, to kompletnie pogubi się w tym wszystkim. Autorka skacze po tematach, nie trzyma się wcale chronologii wydarzeń, co dodatkowo utrudnia odbiór dzieła. Książka zupełnie do mnie nie trafiła, choć momentami miała swoje dobre fragmenty (kwestia kalendarza rewolucyjnego; refleksje o wprowadzaniu kompletnego novum zwyczajów, obyczajów i praktyk religijnych w starą i często oporną strukturę społeczną). Czytanie dłużyło mi się niesamowicie. Pióro Ozouf po prostu do mnie nie przemawia. Dlatego też nie mogę polecić tej książki miłośnikom historii Francji, a szczególnie Rewolucji.