Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawa książeczka, uzmysławiająca w zarysie jaki rodzaj zbroi noszony był przez rycerstwo w jakiej epoce i co skłaniało rycerzy do wprowadzania zmian w jej konstrukcji. Całość bogato ilustrowana (niestety często bez opisu rysunków). Książkę rozpoczyna opis samego pojęcia rycerza, uwypuklenie jego związku z koniem i odróżnienie takiego zbrojnego wojownika od tarczownika, który jako osłonę miał tylko tarczę. Dalej autor omawia dostępne źródła wiedzy na temat stroju i uzbrojenia rycerzy: oprócz wykopalisk, również ikonografia w dziełach miniaturowych, malarskich, rzeźbiarskich. Co ciekawe, źródła malarskie uwidaczniają zbroje rycerskie niekiedy nawet na scenach biblijnych, gdzie malarz malując rycerza posiłkował się współczesnymi wyobrażeniami o jego wyglądzie. W dalszym rozdziale zaczyna się zasadnicza dyskusja zmian "stroju" (czyli zbroi) rycerskiej oraz towarzyszących tym zmianom przemian uzbrojenia. Zaczynamy od okresu między X, a XII wiekiem, gdzie najpowszechniejszym pancerzem jest po prostu kolczuga, zapewniająca ochronę przed atakami w postaci cięć, lecz nieodporna na kłucie. Alternatywą dla kolczugi jest ponadto pancerz lamelkowy z płytek metalu, naszywanych na kaftan. Miecze są jednak wtedy niewielkie (masa) i przeznaczone właśnie raczej do cięcia (szerokie ostrze). Charakteryzują się przy tym wąskimi jelcami. Co ciekawe, miecz w tym czasie mógł być noszony zarówno na pancerzu, jak i pod nim: w tym drugim przypadku wycinano w kolczudze otwór na wysuwanie miecza z pochwy. Włócznie osiągały długość do dwóch metrów, daleko jeszcze im do rozmiarów porządnej kopii. Jako hełm na głowie stosowane są okrycia typu wschodniego (z tulejką i pióropuszem na czubku głowy) lub zachodniego (bez ozdób, z nosalem jako osłoną twarzy). Następnie dochodzi wiek XII i XIII. Wtedy, na skutek krucjat, dochodzi do kontaktu z muzułmanami, a potem Mongołami. Rycerstwo staje wobec problemu walki z przeciwnikiem, który nie zna rycerskich zasad pojedynkowania się i walczy tak, żeby uśmiercić przeciwnika, a nie o honorowe zwycięstwo. Włócznia ulega powiększeniu i staje się kopią. Pojawiają się hełmy garnczkowe z pełną osłoną twarzy, umożliwiające zmniejszenie rozmiarów tarczy. Niestety ich konstrukcja jest jeszcze mocno niedopracowana (widoczność, dopływ powietrza, ciężar, odporność na ciosy). Rycerstwo dla ozdoby zaczyna zakładać szaty pod kolczugę, a następnie na jej wierzch. Równocześnie konie zyskują ozdobę w postaci kropierzy. W XIV i XV wieku, z pewnym opóźnieniem w reakcji na doświadczenia z Mongołami, powstaje zbroja płytowa, złożona z blach metalowych. W XV wieku te blachy rosną w grubość, żeby dać rycerzom osłonę przed bronią palną (Husyci). Miecz w reakcji na zbroję ulega ewolucji do ciężkiego miecza dwuręcznego lub do miecza kłującego na południowym zachodzie Europy. Rycerze nie potrzebują już tarczy, a w jej miejsce na zbroi pojawiają się asymetryczne wzmocnienia. Hełm garnczkowy odchodzi już wyłącznie na potrzeby pokazowe, a do użytku wchodzą kapaliny i łebki. Te ostatnie niebawem uzyskują odpinane nosale, a potem całościowe zasłony twarzy, przekształcając się w przyłbicę typu "psi pysk". W XVI wieku miecz wychodzi z mody na rzecz przywiezionej z Węgier tureckiej szabli, poręczniejszej w użyciu. Na ostatni rozdział autor przygotował omówienie ubioru rycerzy w trakcie polowań i na turniejach, w tym również ewolucję broni turniejowej i samych zasad turniejów.