Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Nie mój dom” porusza temat uczuć i emocji dziecka, w sytuacji przeprowadzki, zmiany otoczenia i rozstania z przyjacielem. Lubię swój pokój. Lubię swoje łóżko, swoją przytulankę, poduszkę i kołderkę. 5-letni chłopiec mieszka razem z rodzicami i starszą siostrą w starej kamienicy. Ma swój własny pokój, który lubi. Lubi też przedmioty, które się w nim znajdują. W domu, w którym mieszka, czuje się bezpiecznie i swobodnie. Bohater zdaje sobie jednak sprawę, że mieszkanie nie jest wygodne dla jego rodziców. Śpią w salonie, na rozkładanej kanapie, natomiast kuchnia jest malutka i niepraktyczna. Chłopiec ma przyjaciela – Artura, który też mieszka w tej samej kamienicy. Chodzą razem do przedszkola i często odwiedzają się nawzajem w swoich mieszkaniach. Pewnego dnia tata chłopca oznajmia mu, że muszą się przeprowadzić. Ta wiadomość i fakt, że nie ma nic do powiedzenia w tej kwestii, bardzo zasmuciły bohatera książki. Razem z Arturem opracowują plan, dzięki któremu nie opuści on ulubionego domu, ale plan okazuje się niezbyt skuteczny. Dochodzi do przeprowadzki  i ostatecznego pożegnania z przyjacielem... W nowym domu znajdują się wszystkie jego rzeczy, nawet łóżko. Jednak pokój jest obcy, widok z okna nie ten sam, a w nowym przedszkolu nie ma żadnych przyjaciół. Chłopcu mu smutno. Z czasem jednak zyskuje nowych znajomych i oswaja się z nowymi przestrzeniami. Zaczyna lubić swoją nową codzienność: pikniki na plaży i kąpiel w morzu oraz widok z okna swojego pokoju. Susie Morgenstern stworzyła historię, która daje do myślenia rodzicom. Prowokuje pytania, czy małe dziecko powinno móc zabierać głos w ważnych decyzjach dotyczących całej rodziny. W bardzo przemyślany sposób stara się spojrzeć na sytuację przeprowadzki oczami 5-latka. Zmiana otoczenia, zmiana przyzwyczajeń, przedszkola i rozstanie z przyjaciółmi jest dla małego człowieka wyjątkowo stresujące. Co ciekawe, w książce nie znajdziemy przepisu na to, jak taką złagodzić ten niepokój. Narracja potwierdza jedynie uniwersalną zasadę, w myśl której to czas leczy rany. Autorka nie skupiła się na rodzicach, na tym w jaki sposób rozmawiają o zmianach w ich życiu. Opowiada historię jedynie przez pryzmat chłopca i daje nam impuls do radości z tego, co już mamy i co nas otacza. 5-latek lubił błahe rzeczy – widok z okna na zakorkowaną ulicę, stare drzewo, dające wytchnienie lub codzienne wspinaczki po schodach – i brak tych pozornie mało ważnych rzeczy okazał się bardzo doskwierający. Susie Morgenstern podkreśla również rolę przyjaźni i tego, jak cenne jest pielęgnowanie dobrych wspomnień. Ilustracje do książki “Nie mój dom” wykonał uznany francuski grafik, mistrz dziecięcej ilustracji – Serge Bloch. Możemy zachwycać się jego oryginalnym stylem już w drugim tytule, po “Różowej walizce”, wydanym przez Wydawnictwo Adamada (w Polsce możemy znaleźć więcej książek z jego ilustracjami, np. “Wielka historia małej kreski” lub “A ja czekam…”). Bardzo wyraźna, prosta – stylizowana na dziecięcą – kreska, połączona z oszczędnością kolorów, i gdzieniegdzie zdjęciami prawdziwych przedmiotów, tworzących kolaż. Co Serge Bloch wnosi do narracji stworzonej przez Morgenstern? Minimalistyczne ilustracje pozwalają skupić się na ściśle określonym przez pisarkę temacie. Swą niedosłownością i jakby niezdarną ekspresyjnością sprawiają również, że historia jest lżejsza. Ale przede wszystkim pozwalają wejść głębiej w narrację z perspektywy młodego człowieka. Dziecięca, niedbała kreska daje wrażenie rysunkowego pamiętnika z przeprowadzki. Czytając “Nie mój dom” miałam wrażenie powrotu do klasyki dziecięcej literatury francuskiej: “Mikołajka” z ilustracjami J.J. Sempé. Główny bohater – którego imienia nie znamy – czasami przypomina tytułowego Mikołajka R. Gościnnego. Wracając do tematu przeprowadzek. Dzieci, które czeka zmiana domu, na pewno skorzystają na tej lekturze. Warto przyjrzeć się mądremu, pięcioletniemu bohaterowi i jego próbie odnalezienia się w nowym miejscu. Warto wsłuchać się w jego opowieść i poszukać w niej sposobów na przygotowanie dziecka do przeprowadzki. Ja znalazłam jeden, najważniejszy sposób, który zawiera się w poniższym cytacie z książki: Jest tu mama, jest tata, jest moja siostra i wszystkie moje rzeczy – przynajmniej tyle.  Link do recenzji: https://karmionekultura.pl/nie-moj-dom/