Przysłowie mówi, że nie przesadza się starych drzew. Ludzie w podeszłym wieku nie lubią zmian. Przez lata przyzwyczaili się do miejsca, w którym mieszkają, do sklepów, kościoła, ławki w parku. Poznali sąsiadów, z którymi nie chcą się rozstawać. A co z młodymi drzewami, takimi całkiem małymi, które dopiero co zapuściły korzenie? Okazuje się, że pod tym względem między startymi i młodymi – nieważne, drzewami czy ludźmi – nie ma różnicy.

Takim młodym drzewkiem jest bohater książki „Nie mój dom”. Chłopczyk lubi swoje mieszkanie w starej kamienicy bez windy, swój pokój, stojące w nim meble i zabawki, lubi zaglądające przez okno wielkie drzewo, które czuwa nad nim niczym żołnierz, lubi różowy pokój siostry, w którym oboje piją herbatkę na niby, kuchnię tak małą, że nie da się w niej zjeść śniadania, i salon na noc zamieniany w sypialnię rodziców. W kamienicy ma kolegę, z którym siedzi przy jednym stoliku w przedszkolu. Chłopczyk kocha swój dom, chociaż jego zachwyty nad nim mieszają się z utyskiwaniem rodziców: „Jaka ta kuchnia jest niepraktyczna”, „Koszmar”, „W tym domu brakuje szaf, nie ma wieszaków”. Zapada decyzja o przeprowadzce. Chłopczyk jest w rozpaczy, nie może pogodzić się z utratą wszystkiego, co jest mu bliskie.

„Nie mój dom” ukazuje uczucia małego dziecka: jego miłość do domu, przywiązanie do przedszkolnego kolegi, ból z powodu konieczności ich opuszczenia. Rodzice zdają się nie widzieć jego smutku, Na antyprzeprowadzkowy plan synka reagują złością. Czy w przypadku dużych zmian w życiu rodziny uczucia małego dziecka powinny być brane pod uwagę? W książce Nie mój dom nie są. Mały bohater stwierdza: „Gdy ma się pięć lat, to o wszystkim decydują rodzice. Nie miałem nic do gadania”.

Trudno wymagać od rodziców zmiany planów, bo pięciolatek się na nie nie zgadza. Z drugiej strony zamiast złościć się na malucha, powinni go do tych zmian przygotować, bo przecież – jak przekonał się mały bohater książki – nowy dom, nowy widok z okna i nowe przedszkole pełne nieznanych dzieci są obce tylko przez chwilę. Wspólna lektura „Nie mojego domu” może być bardzo przydatna nie tylko w przypadku planowanej przeprowadzki, ale też zmian innej natury. Zmiany bowiem towarzyszą nam przez całe życie i dotyczą różnych jego aspektów. Nie muszą być przykrym doświadczeniem ani nie oznaczają całkowitego zerwania z przeszłością. Trzeba dostrzec płynące z nich korzyści, ale też zachować wspomnienia.

Książka jest starannie wydana. Ma sztywne okładki i trochę większy format. Uwagę zwracają ilustracje Serge’a Blocha, znanego francuskiego grafika i autora książek obrazkowych.

Trochę niedokładne, jakby rysowane ręką dziecka. Zajmują znaczną część stronic, wypychając z nich tekst. Niektóre postacie i domowe sprzęty zaznaczone są kreską, inne wypełnione kolorem, gdzieniegdzie wkradają się fragmenty zdjęć.

Tekst „Nie mojego domu”, dobrze oddający język dziecka, jest prosty, ale niebanalny. Drobiazgowość, z jaką mały bohater opisuje swoje stare mieszkanie, imponuje i może inspirować do zabawy rozwijającej słownictwo i spostrzegawczość u jego rówieśników.

http://www.polskanapiechote.waw.pl/do-poduszki

Przysłowie mówi, że nie przesadza się starych drzew. Ludzie w podeszłym wieku nie lubią zmian. Przez lata przyzwyczaili się do miejsca, w którym mieszkają, do sklepów, kościoła, ławki w parku. Poznali sąsiadów, z którymi nie chcą się rozstawać. A co z młodymi drzewami, takimi całkiem małymi, które dopiero co zapuściły korzenie? Okazuje się, że pod tym względem między...

Narratorem książki jest chłopiec, który uwielbia swoje mieszkanie, chociaż rodzice już nie do końca, ponieważ jest zdecydowanie za małe dla czteroosobowej rodziny. Kiedy tata oznajmia wszystkim, że dostał nową pracę i konieczna będzie przeprowadzka, główny bohater jest niezmiernie smutny, ponieważ nie chce opuszczać swojego bezpiecznego azylu...

"Nie mój dom" to idealna historia dla wszystkich dzieci stojących przed wyprowadzką. Opuszczenie swojego ukochanego pokoju, ulubionych przyjaciół, znajomej klasy i pani w szkole - to wszystko nie jest łatwe, budzi wiele rozterek i smutku. Jednak Susie Morgenstern pokazuje, że tak naprawdę każde miejsce może stać się domem, jeżeli przebywamy w nim z ukochanymi osobami.

Kreska Serge Bloch jest dość oryginalna, nieco niechlujna, ale, o dziwo, trafia do mnie ten styl. Do tego dochodzi okładka przecudowna w dotyku, a także dość sporo wartościowego tekstu jak na tego typu lekturę, więc same plusy. Brakuje mi jedynie konkretnego podsumowania, dosłownie jednego czy dwóch zdań na samym końcu. Oczywiście wszystko jest do nadrobienia, gdyż po lekturze wystarczy porozmawiać z dzieckiem na temat poruszanego problemu, aczkolwiek ja preferuję przedstawianie wszystkiego prosto i bez domysłów.

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2020/03/biblioteczka-jasia-8-ksiazki.html

Narratorem książki jest chłopiec, który uwielbia swoje mieszkanie, chociaż rodzice już nie do końca, ponieważ jest zdecydowanie za małe dla czteroosobowej rodziny. Kiedy tata oznajmia wszystkim, że dostał nową pracę i konieczna będzie przeprowadzka, główny bohater jest niezmiernie smutny, ponieważ nie chce opuszczać swojego bezpiecznego azylu...

"Nie mój dom" to idealna...

Pierwsza myśl była taka: skąd ja znam te charakterystyczne ilustracje? Zaraz, zaraz. No tak, Serge Bloch i jego rewelacyjny „Wróg”.
Tym razem temat bardziej dziecięcy. 5-letni chłopiec lubi swój pokój, wielkim uwielbieniem darzy drzewo za oknem. Chłopiec jest bardzo przywiązany do swojego domu i jego otoczenia, lubi jego klimat i atmosferę . Kiedy nadchodzi noc, w ciemności chłopiec potrafi trafić do różnych zakątków domu: do kuchni, łazienki, pokoju siostry. Widok z okna, schody ze znaną liczbą stopni, przedszkole, znajomi koledzy z grupy, najbliższy przyjaciel, wspólne zabawy. Chłopiec kocha dom, znajome miejsca. Sam mówi: „Nigdy go nie opuszczę”. To nie jest taki dom, w którym wszystko zapięte jest na ostatni guzik. Czasem panuje w nim rozgardiasz, nawet bałagan, tu i tam leżą porozrzucane ubrania, buty. Pewnego dnia rodzice podejmują decyzję o wyprowadzce – daleko, daleko od domu. Chłopiec jest załamany, smutny. Pojawiają się prośby, nawet groźby z jego strony. Niestety, klamka zapadła – trzeba jechać. Czy na nowym miejscu spodoba się chłopcu? Czy znajdzie tam przyjaciół?
Jakże często człowiek przywiązuje się do tu i teraz, do rzeczy w swoim życiu. Chłopiec też nie wyobraża sobie bez nich życia. Bez miejsc, dotychczasowych przyjaciół i znajomych. Tymczasem świat oferuje coś nowego. Inni ludzie, nowe szanse. A o tych starych można, a nawet trzeba pamiętać.
Książka dla dzieci, które czeka opuszczenie swojego dotychczasowego miejsca zamieszkania , zmiana środowiska, rozstanie z przyjaciółmi. Ilustracje bardzo dziecięce odzwierciedlają emocje związane ze szczęściem, poczuciem straty, nadzieją. Pewnie niejedno dziecko znajdzie się w tych obrazach.
Wiek 4+

Pierwsza myśl była taka: skąd ja znam te charakterystyczne ilustracje? Zaraz, zaraz. No tak, Serge Bloch i jego rewelacyjny „Wróg”.
Tym razem temat bardziej dziecięcy. 5-letni chłopiec lubi swój pokój, wielkim uwielbieniem darzy drzewo za oknem. Chłopiec jest bardzo przywiązany do swojego domu i jego otoczenia, lubi jego klimat i atmosferę . Kiedy nadchodzi noc, w...

Uwielbiam kreskę Blocha - umowną, wyrazistą i pełną emocji - oraz empatię i szacunek, z jakimi Morgenstern traktuje dramaty dzieci.
Tutaj oba składniki pięknie się zgrały, do tego szlachetne wydanie (format, faktura okładki i jakość papieru) czynią z tego albumu bardzo zacną pozycję

Uwielbiam kreskę Blocha - umowną, wyrazistą i pełną emocji - oraz empatię i szacunek, z jakimi Morgenstern traktuje dramaty dzieci.
Tutaj oba składniki pięknie się zgrały, do tego szlachetne wydanie (format, faktura okładki i jakość papieru) czynią z tego albumu bardzo zacną pozycję

“Nie mój dom” porusza temat uczuć i emocji dziecka, w sytuacji przeprowadzki, zmiany otoczenia i rozstania z przyjacielem.

Lubię swój pokój.
Lubię swoje łóżko, swoją przytulankę, poduszkę i kołderkę.

5-letni chłopiec mieszka razem z rodzicami i starszą siostrą w starej kamienicy. Ma swój własny pokój, który lubi. Lubi też przedmioty, które się w nim znajdują. W domu, w którym mieszka, czuje się bezpiecznie i swobodnie. Bohater zdaje sobie jednak sprawę, że mieszkanie nie jest wygodne dla jego rodziców. Śpią w salonie, na rozkładanej kanapie, natomiast kuchnia jest malutka i niepraktyczna. Chłopiec ma przyjaciela – Artura, który też mieszka w tej samej kamienicy. Chodzą razem do przedszkola i często odwiedzają się nawzajem w swoich mieszkaniach.

Pewnego dnia tata chłopca oznajmia mu, że muszą się przeprowadzić. Ta wiadomość i fakt, że nie ma nic do powiedzenia w tej kwestii, bardzo zasmuciły bohatera książki. Razem z Arturem opracowują plan, dzięki któremu nie opuści on ulubionego domu, ale plan okazuje się niezbyt skuteczny. Dochodzi do przeprowadzki  i ostatecznego pożegnania z przyjacielem...

W nowym domu znajdują się wszystkie jego rzeczy, nawet łóżko. Jednak pokój jest obcy, widok z okna nie ten sam, a w nowym przedszkolu nie ma żadnych przyjaciół. Chłopcu mu smutno. Z czasem jednak zyskuje nowych znajomych i oswaja się z nowymi przestrzeniami. Zaczyna lubić swoją nową codzienność: pikniki na plaży i kąpiel w morzu oraz widok z okna swojego pokoju.

Susie Morgenstern stworzyła historię, która daje do myślenia rodzicom. Prowokuje pytania, czy małe dziecko powinno móc zabierać głos w ważnych decyzjach dotyczących całej rodziny. W bardzo przemyślany sposób stara się spojrzeć na sytuację przeprowadzki oczami 5-latka. Zmiana otoczenia, zmiana przyzwyczajeń, przedszkola i rozstanie z przyjaciółmi jest dla małego człowieka wyjątkowo stresujące. Co ciekawe, w książce nie znajdziemy przepisu na to, jak taką złagodzić ten niepokój. Narracja potwierdza jedynie uniwersalną zasadę, w myśl której to czas leczy rany. Autorka nie skupiła się na rodzicach, na tym w jaki sposób rozmawiają o zmianach w ich życiu. Opowiada historię jedynie przez pryzmat chłopca i daje nam impuls do radości z tego, co już mamy i co nas otacza. 5-latek lubił błahe rzeczy – widok z okna na zakorkowaną ulicę, stare drzewo, dające wytchnienie lub codzienne wspinaczki po schodach – i brak tych pozornie mało ważnych rzeczy okazał się bardzo doskwierający. Susie Morgenstern podkreśla również rolę przyjaźni i tego, jak cenne jest pielęgnowanie dobrych wspomnień.

Ilustracje do książki “Nie mój dom” wykonał uznany francuski grafik, mistrz dziecięcej ilustracji – Serge Bloch. Możemy zachwycać się jego oryginalnym stylem już w drugim tytule, po “Różowej walizce”, wydanym przez Wydawnictwo Adamada (w Polsce możemy znaleźć więcej książek z jego ilustracjami, np. “Wielka historia małej kreski” lub “A ja czekam…”). Bardzo wyraźna, prosta – stylizowana na dziecięcą – kreska, połączona z oszczędnością kolorów, i gdzieniegdzie zdjęciami prawdziwych przedmiotów, tworzących kolaż.

Co Serge Bloch wnosi do narracji stworzonej przez Morgenstern? Minimalistyczne ilustracje pozwalają skupić się na ściśle określonym przez pisarkę temacie. Swą niedosłownością i jakby niezdarną ekspresyjnością sprawiają również, że historia jest lżejsza. Ale przede wszystkim pozwalają wejść głębiej w narrację z perspektywy młodego człowieka. Dziecięca, niedbała kreska daje wrażenie rysunkowego pamiętnika z przeprowadzki. Czytając “Nie mój dom” miałam wrażenie powrotu do klasyki dziecięcej literatury francuskiej: “Mikołajka” z ilustracjami J.J. Sempé. Główny bohater – którego imienia nie znamy – czasami przypomina tytułowego Mikołajka R. Gościnnego.

Wracając do tematu przeprowadzek. Dzieci, które czeka zmiana domu, na pewno skorzystają na tej lekturze. Warto przyjrzeć się mądremu, pięcioletniemu bohaterowi i jego próbie odnalezienia się w nowym miejscu. Warto wsłuchać się w jego opowieść i poszukać w niej sposobów na przygotowanie dziecka do przeprowadzki. Ja znalazłam jeden, najważniejszy sposób, który zawiera się w poniższym cytacie z książki:

Jest tu mama, jest tata, jest moja siostra i wszystkie moje rzeczy – przynajmniej tyle. 

Link do recenzji:
https://karmionekultura.pl/nie-moj-dom/

“Nie mój dom” porusza temat uczuć i emocji dziecka, w sytuacji przeprowadzki, zmiany otoczenia i rozstania z przyjacielem.

Lubię swój pokój.
Lubię swoje łóżko, swoją przytulankę, poduszkę i kołderkę.

5-letni chłopiec mieszka razem z rodzicami i starszą siostrą w starej kamienicy. Ma swój własny pokój, który lubi. Lubi też przedmioty, które się w nim znajdują. W domu, w...